Belgische Myriam Roelandt lyrisch over ‘onze’ streek
voorpagina groningen
‘Hier is hier zo rustig, wij Belgen zijn altijd onderweg, er is altijd stress’
WEHE DEN HOORN – De Belgische kinderboekenschrijfster Myriam Roelandt was afgelopen vrijdag in Wehe den Hoorn, waar een leerling van Hoogholtje voorlas uit een van haar boeken. Dit in het kader van de voorleeswedstrijd. De Belgische heeft veel inspiraties, maar de grootste inspiratie komt door het gebied, het streekgebied van De Marne en omgeving, waar ze lyrisch over is.
“Een paar jaar geleden kwamen we door een annulering van vakantie in een Bed & Breakfast terecht in Zuurdijk. Daar had je één straat. Ik dacht: in welk godvergeten land zijn we nu terechtgekomen”, vertelt Roelandt de eerste indruk. “Nou, inmiddels heb ik mijn hart verloren aan deze regio. Ik wil hier niet meer weg, We hebben een stacaravan in Lauwersoog. We zijn inmiddels buren, hardnekkige Belgen, het hele jaar. We hebben meer Nederlandse vrienden dan Belgische. Ik ben helemaal lyrisch over deze streek. Je hebt dijken, schapen. Dit stukje Nederland, dat is puurheid en ook de mentaliteit spreekt ons aan. Groningers zouden stugger zijn. Nou, in tegenstelling tot bij ons doen ze de deuren wel voor je open. Terwijl je nergens toe verplicht bent. Het is rustig. Precies dat. Alles kan, niks moet. Het leven is een stuk rustiger dan bij ons. Mijn man heeft een huisartsenpraktijk, waar ik ook meehelp, we hebben twaalf kleinkinderen. Ik ben blij als ik de deur dicht kan doen. In de auto kan ik dan werken aan het schrijven van boeken. Wij Belgen zijn altijd onderweg. We moeten sporten, we moeten dit, we moeten dat. Er is te weinig tijd om te ademen.” Maar België, dat gemoedelijke landje, waar Het Goede Doel zo mooi over zingt: ‘ik heb getwijfeld over België, want dat landje is zooo zacht’…. En gemoedelijk. Bourgondisch. Volgens Roelandt is dat het romantische beeld van de zuiderburen. Ze woont in Antwerpen. Tja, dat is andere koek. Ook wel Antwerken genoemd, vanwege de voortdurende werkzaamheden aan het wegennet. “Het is wel een randgemeente van Antwerpen, wel in het groen. In België ben je sneller bereikbaar. Je leeft in veel meer drukte. Altijd stress. Platteland is er niet veel. Alleen een beetje polder langs de kust. Maar aan zee is alles volgebouwd. Zelfs op het strand moet je een plek reserveren. Mensen zetten ‘s morgens al een windzeil op. In Nederland is het meer uitgestrekt. Ik ben in verschillende plaatsen geweest. Ook op scholen. In Winsum, Leens, enz. Schrijven heb ik altijd in me gehad. Ik had er nooit tijd voor. Nu wel. Ik heb nu mijn tiende kinderboek geschreven. Een van de boeken, ‘Ondeugende kerstengel’, heb ik tijdens een concert in het kerkje van Zuurdijk geschreven. De omgeving geeft mij inspiratie. Het laatste boek, ‘Lappelien’ is geïnspireerd op een school in Wehe den Hoorn. Dit boek gaat over een vluchtelingengezinnetje”. Terug naar de streek. De Belgische raakte ook bekend met de theefabriek in Houwerzijl. “Ik ga hier ook een speciaal kinderboek over schrijven. Samen met een illustrator, waar ik contact mee kreeg. Dit boek komt in het voorjaar uit.” Afgelopen vrijdag werd voorgelezen in ‘Verdwenen Letters’. “De aanslag op Charly Hebdo vormde mijn inspiratie. En dan op kinderniveau geschreven. Wat zou er zijn als er geen boeken waren? En wat is de betekenis van letters? Je hebt dikke en dunnere. Als er een nieuwe letter in het alfabet zou komen, welke naam zou je eraan geven. Daar gaat het allemaal over, niet over politiek”. De streek van De Marne laat haar niet los. “Ik ben van plan een reeks boeken te maken, over wat typerend is voor de streek, wat opvallend is, zoals de theefabriek. Vanuit mijn Belgische ogen naar jullie streek kijken” Dan wordt ze weer lyrisch: “het licht is hier zo anders, zo helder.”
WEHE DEN HOORN – De Belgische kinderboekenschrijfster Myriam Roelandt was afgelopen vrijdag in Wehe den Hoorn, waar een leerling van Hoogholtje voorlas uit een van haar boeken. Dit in het kader van de voorleeswedstrijd. De Belgische heeft veel inspiraties, maar de grootste inspiratie komt door het gebied, het streekgebied van De Marne en omgeving, waar ze lyrisch over is.
“Een paar jaar geleden kwamen we door een annulering van vakantie in een Bed & Breakfast terecht in Zuurdijk. Daar had je één straat. Ik dacht: in welk godvergeten land zijn we nu terechtgekomen”, vertelt Roelandt de eerste indruk. “Nou, inmiddels heb ik mijn hart verloren aan deze regio. Ik wil hier niet meer weg, We hebben een stacaravan in Lauwersoog. We zijn inmiddels buren, hardnekkige Belgen, het hele jaar. We hebben meer Nederlandse vrienden dan Belgische. Ik ben helemaal lyrisch over deze streek. Je hebt dijken, schapen. Dit stukje Nederland, dat is puurheid en ook de mentaliteit spreekt ons aan. Groningers zouden stugger zijn. Nou, in tegenstelling tot bij ons doen ze de deuren wel voor je open. Terwijl je nergens toe verplicht bent. Het is rustig. Precies dat. Alles kan, niks moet. Het leven is een stuk rustiger dan bij ons. Mijn man heeft een huisartsenpraktijk, waar ik ook meehelp, we hebben twaalf kleinkinderen. Ik ben blij als ik de deur dicht kan doen. In de auto kan ik dan werken aan het schrijven van boeken. Wij Belgen zijn altijd onderweg. We moeten sporten, we moeten dit, we moeten dat. Er is te weinig tijd om te ademen.” Maar België, dat gemoedelijke landje, waar Het Goede Doel zo mooi over zingt: ‘ik heb getwijfeld over België, want dat landje is zooo zacht’…. En gemoedelijk. Bourgondisch. Volgens Roelandt is dat het romantische beeld van de zuiderburen. Ze woont in Antwerpen. Tja, dat is andere koek. Ook wel Antwerken genoemd, vanwege de voortdurende werkzaamheden aan het wegennet. “Het is wel een randgemeente van Antwerpen, wel in het groen. In België ben je sneller bereikbaar. Je leeft in veel meer drukte. Altijd stress. Platteland is er niet veel. Alleen een beetje polder langs de kust. Maar aan zee is alles volgebouwd. Zelfs op het strand moet je een plek reserveren. Mensen zetten ‘s morgens al een windzeil op. In Nederland is het meer uitgestrekt. Ik ben in verschillende plaatsen geweest. Ook op scholen. In Winsum, Leens, enz. Schrijven heb ik altijd in me gehad. Ik had er nooit tijd voor. Nu wel. Ik heb nu mijn tiende kinderboek geschreven. Een van de boeken, ‘Ondeugende kerstengel’, heb ik tijdens een concert in het kerkje van Zuurdijk geschreven. De omgeving geeft mij inspiratie. Het laatste boek, ‘Lappelien’ is geïnspireerd op een school in Wehe den Hoorn. Dit boek gaat over een vluchtelingengezinnetje”. Terug naar de streek. De Belgische raakte ook bekend met de theefabriek in Houwerzijl. “Ik ga hier ook een speciaal kinderboek over schrijven. Samen met een illustrator, waar ik contact mee kreeg. Dit boek komt in het voorjaar uit.” Afgelopen vrijdag werd voorgelezen in ‘Verdwenen Letters’. “De aanslag op Charly Hebdo vormde mijn inspiratie. En dan op kinderniveau geschreven. Wat zou er zijn als er geen boeken waren? En wat is de betekenis van letters? Je hebt dikke en dunnere. Als er een nieuwe letter in het alfabet zou komen, welke naam zou je eraan geven. Daar gaat het allemaal over, niet over politiek”. De streek van De Marne laat haar niet los. “Ik ben van plan een reeks boeken te maken, over wat typerend is voor de streek, wat opvallend is, zoals de theefabriek. Vanuit mijn Belgische ogen naar jullie streek kijken” Dan wordt ze weer lyrisch: “het licht is hier zo anders, zo helder.”
