“Ben dan wel met pensioen, maar het weervirus heb ik nog”

Oud Leeuwarder Courant weerman Johan Habekothé

De 71-jarige Johan Habekothé uit Hurdegaryp is van een uitstervend ras. Jarenlang was hij de weerman van de grootste krant in Friesland, de Leeuwarder Courant. Inmiddels geniet hij sinds 1.5 jaar van zijn welverdiende pensioen, alhoewel stil zitten hem vreemd is. Hij rijdt dagelijks op de racefiets tientallen kilometers door de provincie, al kan dat nu even niet vanwege een operatie aan een (nieuwe) heup. Het liefst toert de sportieve veteraan in de buurt van Leeuwarden, dan kan hij zijn sportieve hobby combineren met een andere, het spotten van vliegtuigen.  Habokathé behoorde tot de generatie die kwam na illustere weermannen als Jan Pelleboer en Hans de Jong. Geen dagelijks geschreven weerpraatje meer en geen contact meer met de waarnemers. ‘Dat is wat ik nog wel het meest mis. Het contact met de mensen. Die weerstukjes schrijven heb ik eigenlijk helemaal niet gemist. Ik ben een perfectionist en het nadeel van een weersverwachting is dat het nooit helemaal klopt. Je kunt wel je best doen de 100 procent zo dicht mogelijk te benaderen maar perfect wordt het vrijwel nooit. Daarvoor is het weer te grillig.’
De liefde voor het weer zat hem niet in zijn bloed, maar werd geboren rond zijn 22e. Hij kan het zich nog goed herinneren. “Ik was verhuisd uit Friesland naar IJmuiden. Dat was een soort gedwongen verplaatsing. In die tijd was ik professioneel muzikant en heb zelfs nog met Harry Muskee van de Cuby and the Blizzards gespeeld. Je kunt begrijpen, dat dit een wereld op zich is. Mijn aanstaande schoonvader vertelde het me duidelijk. Wanneer je mijn dochter wilt trouwen zul, je moeten stoppen met die muziekwereld. Dat kon alleen als ik ging verhuizen en liefst ver weg, werd me al snel duidelijk. Verliefd als ik was verliet ik Friesland.” Dat moet een Fries natuurlijk niet doen. Zoiets is de goden verzoeken. Hoewel de twee tortelduifjes in een flat woonden met schitterend uitzicht op zee en de grandprix op Zandvoort ging er geen dag voorbij zonder heimwee. Tenminste, bij de heer de huizes. “Ik kon gewoon niet zonder Friesland. Betty, mijn vrouw is een echt strandmens. Zij genoot daar wel, ik ging stuk van verlangen terug te keren naar Friesland maar heb het desondanks acht jaar volgehouden en vond bij IJmuiden een baan als leraar.” Het was wel in die tijd dat de interesse in het weer ontluikt. “Tijdens een zware onweersbui werd het helemaal donker en zwart buiten. Ik vond dat zo fascinerend dat mijn interesse gewekt was. Van een vriend kreeg ik een aantal ingewikkelde prismaboekjes over het weer en perfectionist als ik was beet ik me helemaal vast in de materie.”
Uiteindelijk besluit het gezin terug te keren naar Friesland en vestigt het zich in Hurdegaryp. Habekothé wordt weer leraar maar heeft inmiddels ook de sportjournalistiek ontdekt en komt parttime terecht bij de Leeuwarder Courant. “Dat waren tropenjaren. Lange dagen op school en in het weekend drie wedstrijden. Geen vrije tijd en achteraf vraag ik me wel eens af hoe ik het allemaal klaar speelde,” glimlacht de duizendpoot. Het duurt vervolgens geruime tijd voor hij daar ook daadwerkelijk de weerman wordt. “Hans de Jong zat daar toen maar ging richting zijn pensioen. Ik wist inmiddels zoveel van het weer af, dat ik graag zijn opvolger wilde worden. Er  vliegen al lange tijd roofvogels boven Gorredijk (woonplaats Hans de Jong) was het antwoord van mijn grote voorbeeld. Daarbij, ik was te duur. Ik wilde mijn baan als leraar wel opzeggen, maar dan zou de krant mij financieel moeten compenseren. Dat vonden ze te duur”.
Uiteindelijk door allerlei toevalligheden kwam het er in 1996 toch van. Habekothé wordt fulltime weerman van de Leeuwarder Courant en doet dat acht jaren met veel plezier. “Ook dat waren tropenjaren. ‘s Ochtends om 5.00 opstaan en ook nog een paar ochtenden aan het werk als leraar, anders zou de pensioenopbouw in gevaar komen.” Zijn mooiste herinnering bewaart hij aan december 1996. “Professor Wolfgang Roder van de Universiteit van Berlijn voorspelde een zeer koude januari en ik zag zijn onderbouwingen. Ik belde de krant met mijn bevindingen en vertelde ze dat als dit uitkwam we een Elfstedentocht zouden krijgen. De volgende dag stond er groot op de voorpagina dat Habekothé een Elfstedentocht voorspelde. Zonder dat ik daar iets van af wist. Ik was totaal verrast maar het mooie is, hij kwam er na lange tijd weer”! Hier zit een liefhebber die de hele dag kan spreken over zijn passie, het weer. Over zijn favoriete weerman, John Bernard, over zijn voorbeeld Hans de Jong, zijn bezoekjes aan Jan Pelleboer, zijn bijna samenwerking met Piet Paulusma van wie Habekothé niet gecharmeerd is. Over bijzondere wolken, zijn voorliefde voor extremen en zijn angst voor de opwarming of over het geel-zwarte hart dat klopt voor nog een grote liefde: SC Cambuur. De zon schijnt buiten en stevige wind jaagt de stapelwolken in hoog tempo langs het zwerk. “Morgen wordt het plaatselijk 20 graden”, weet de oud-weerman. Hoe hij dat weet? Heeft hij naar het KNMI gekeken? Nee, de waarheid blijkt iets anders te liggen. “Nadat ik met pensioen ging besloot ik geen weerkaarten meer te kijken en me alleen nog door het weer laten verrassen. Dat lukte me. Om precies te zijn drie dagen. Ik ben dan wel met pensioen maar het eerste wat ik doe ‘s ochtends is de pc aan zetten en de nieuwste weerkaarten bekijken. Ik werk niet meer als weerkundige, maar het weervirus ben ik niet kwijt”.