Ben Vegter: “Ik weet nu al dat ik de ingerichte expositie niet zelf op ga halen”
voorpagina groningen
LUTJEGAST – Het leek nog maar een paar maanden geleden dat ondergetekende een afspraak had met Ben Vegter. De getalenteerde tekenaar, schilder én beeldhouwer exposeerde in De Nieuwe Wierde te Grijpskerk en had veel te vertellen over zijn kunstzinnige bezigheden. Een duik in het archief leerde ons dat het inmiddels al een jaar geleden was dat we met Ben afspraken in het zorgcentrum. Groot was dan ook de schrik toen we op het bureau een memo vonden met de boodschap snel contact op te nemen met Ben. ‘Niet laten liggen, want de tijd dringt’, stond erbij geschreven. Ben is namelijk ziek. Terminaal.
Een afspraak bij Ben en zijn vrouw Gerda Vegter thuis is gelukkig snel gemaakt. Ben is nog altijd spraakzaam en niet te beroerd, hoe ziek hij ook is, om plaats te nemen op de spreekwoordelijke praatstoel. Hij heeft namelijk nog genoeg te vertellen. En na te laten. De schilderskwast neemt hij niet snel meer ter hand, meldt hij. “De pen des te meer. Ik ben nu aan het schrijven. Mijn levensverhaal, ja… Het is mooi dat mijn nabestaanden straks kunnen lezen over het leven en de belevenissen van hun vader, echtgenoot en broer, nietwaar?” Daarnaast is een groot deel van zijn werk momenteel te zien in dorpshuis ’t Kompas in zijn eigen Lutjegast. Samen met zijn vrouw Gerda, eveneens kunstzinnig, heeft Ben daar begin november nog een expositie ingericht. “En dat was best een raar moment”, geeft hij toe. “Op dat moment zelf voelde ik me best goed. Prima zelfs. We zijn na die tijd ook nog op vakantie geweest. Maar ik wist toen ook al dat het niet goed zat. Dat voel je gewoon. De expositie blijft tot 1 januari hangen. Een datum die ik –mocht een wereldwonder uitblijven- niet meer ga meemaken. Ik weet eigenlijk nu al dat ik de werken van deze expositie niet zelf op ga halen. En dat wist ik eigenlijk bij het inrichten ook al wel.” Blijven hangen in het treurige verhaal wil Ben echter niet. “Nee, ik ben niet boos en heb mij nooit afgevraagd ‘waarom ik?’. Heeft ook helemaal geen zin. Ik heb een mooi leven gehad en laat veel na.” Waaronder dus vele kunstwerken die nu nog te bewonderen zijn in Lutjegast. “Laat ik wel zeggen dat deze expositie al gepland stond”, licht Ben toe. “Na de expositie in De Nieuwe Wierde kwam Kees de Wit naar mij toe met de vraag of ik niet eens in het dorpshuis wilde exposeren. Dat vond ik uiteraard een goed idee. Exposeren in mijn eigen Lutjegast, mooi!” Het bleef echter bij woorden. Maanden verstreken en Ben kreeg in het voorjaar te maken met de eerste gezondheidsklachten. “In juni kwam vervolgens het verschrikkelijke bericht dat ik serieus ziek was”, vertelt Ben. “Een hele klap natuurlijk. Daarop kwam Kees langs met de boodschap dat hij nu écht wilde doorpakken.” En zo geschiedde. Het organiseren van de expositie kwam in een stroomversnelling terecht, waarbij naast de werken Ben ook de schilderkunst van zijn vrouw werd betrokken. “Het geeft de expositie een bijzondere lading”, vinden beiden. Ben: “Het is hoogstwaarschijnlijk mijn laatste keer. Onze laatste keer. Bovendien hangen de schilderijen bijzonder mooi en past het werk goed bij elkaar.” Daar waar Ben het liefst werkt met pastelkrijt en acrylverf, geeft Gerda de voorkeur aan aquarellen. “Dat doe ik al 20 jaar”, vertelt Gerda. “Voor die tijd was ik al creatief bezig, maar met onze jongens in huis had ik het druk genoeg met andere dingen. Toen zij uitvlogen had ik opeens tijd voor mezelf. Ik ben gaan lessen, waarbij ik vooral getrokken werd door het aquarellen. Overigens volg ik nog altijd lessen. Het is naast leerzaam ook gewoon een leuk uitje.” Ben was er nog vroeger bij. Vorig jaar vertelde hij in De Nieuwe Wierde hoe zijn liefde voor tekenen ooit begon. “Dat gebeurde op school”, blikt hij lachend terug. “Ik kon niet zingen. Sterker nog, ik was écht slecht. Zo slecht dat de leraar mij liet tekenen terwijl de anderen zangles kregen. Daar is het begonnen.” Hoe het eindigt is inmiddels geen groot vraagteken meer. “Daarom hebben we de expositie een persoonlijk tintje gegeven”, stelt Ben. “We hebben de schilderijen en de beelden neergezet die mij zelf het meeste aanspreken. De werken die mijn karakter het beste weergeven. Ik hoop dat ook dat de inwoners van Lutjegast -en alle andere belangstellenden- vooral heel veel plezier beleven aan deze expositie. Mensen die niet wisten dat ik dit allemaal deed krijgen nog één kans om mijn kunst –en dat van Gerda- te aanschouwen. Nogmaals, het is hoogstwaarschijnlijk de laatste keer. Ook voor ons. Nadat we altijd alles samen hebben gedaan…” Ben en Gerda vertellen dat de reacties tot dusverre positief zijn. Bij de expositie ligt een schrift waar bezoekers een reactie in achter kunnen laten. “Dat wordt heel erg gewaardeerd!”, benadrukt Gerda. Net zoals de vele bloemen en kaarten die zij krijgen het echtpaar goed doen. Dorpshuis ’t Kompas is niet altijd geopend. Mensen die benieuwd zijn naar de expositie, die overigens gratis te bezoeken is, kunnen contact op nemen met Leo Engels via 06-15230010 en een afspraak plannen buiten de reguliere openingstijden van het dorpshuis om.
Een afspraak bij Ben en zijn vrouw Gerda Vegter thuis is gelukkig snel gemaakt. Ben is nog altijd spraakzaam en niet te beroerd, hoe ziek hij ook is, om plaats te nemen op de spreekwoordelijke praatstoel. Hij heeft namelijk nog genoeg te vertellen. En na te laten. De schilderskwast neemt hij niet snel meer ter hand, meldt hij. “De pen des te meer. Ik ben nu aan het schrijven. Mijn levensverhaal, ja… Het is mooi dat mijn nabestaanden straks kunnen lezen over het leven en de belevenissen van hun vader, echtgenoot en broer, nietwaar?” Daarnaast is een groot deel van zijn werk momenteel te zien in dorpshuis ’t Kompas in zijn eigen Lutjegast. Samen met zijn vrouw Gerda, eveneens kunstzinnig, heeft Ben daar begin november nog een expositie ingericht. “En dat was best een raar moment”, geeft hij toe. “Op dat moment zelf voelde ik me best goed. Prima zelfs. We zijn na die tijd ook nog op vakantie geweest. Maar ik wist toen ook al dat het niet goed zat. Dat voel je gewoon. De expositie blijft tot 1 januari hangen. Een datum die ik –mocht een wereldwonder uitblijven- niet meer ga meemaken. Ik weet eigenlijk nu al dat ik de werken van deze expositie niet zelf op ga halen. En dat wist ik eigenlijk bij het inrichten ook al wel.” Blijven hangen in het treurige verhaal wil Ben echter niet. “Nee, ik ben niet boos en heb mij nooit afgevraagd ‘waarom ik?’. Heeft ook helemaal geen zin. Ik heb een mooi leven gehad en laat veel na.” Waaronder dus vele kunstwerken die nu nog te bewonderen zijn in Lutjegast. “Laat ik wel zeggen dat deze expositie al gepland stond”, licht Ben toe. “Na de expositie in De Nieuwe Wierde kwam Kees de Wit naar mij toe met de vraag of ik niet eens in het dorpshuis wilde exposeren. Dat vond ik uiteraard een goed idee. Exposeren in mijn eigen Lutjegast, mooi!” Het bleef echter bij woorden. Maanden verstreken en Ben kreeg in het voorjaar te maken met de eerste gezondheidsklachten. “In juni kwam vervolgens het verschrikkelijke bericht dat ik serieus ziek was”, vertelt Ben. “Een hele klap natuurlijk. Daarop kwam Kees langs met de boodschap dat hij nu écht wilde doorpakken.” En zo geschiedde. Het organiseren van de expositie kwam in een stroomversnelling terecht, waarbij naast de werken Ben ook de schilderkunst van zijn vrouw werd betrokken. “Het geeft de expositie een bijzondere lading”, vinden beiden. Ben: “Het is hoogstwaarschijnlijk mijn laatste keer. Onze laatste keer. Bovendien hangen de schilderijen bijzonder mooi en past het werk goed bij elkaar.” Daar waar Ben het liefst werkt met pastelkrijt en acrylverf, geeft Gerda de voorkeur aan aquarellen. “Dat doe ik al 20 jaar”, vertelt Gerda. “Voor die tijd was ik al creatief bezig, maar met onze jongens in huis had ik het druk genoeg met andere dingen. Toen zij uitvlogen had ik opeens tijd voor mezelf. Ik ben gaan lessen, waarbij ik vooral getrokken werd door het aquarellen. Overigens volg ik nog altijd lessen. Het is naast leerzaam ook gewoon een leuk uitje.” Ben was er nog vroeger bij. Vorig jaar vertelde hij in De Nieuwe Wierde hoe zijn liefde voor tekenen ooit begon. “Dat gebeurde op school”, blikt hij lachend terug. “Ik kon niet zingen. Sterker nog, ik was écht slecht. Zo slecht dat de leraar mij liet tekenen terwijl de anderen zangles kregen. Daar is het begonnen.” Hoe het eindigt is inmiddels geen groot vraagteken meer. “Daarom hebben we de expositie een persoonlijk tintje gegeven”, stelt Ben. “We hebben de schilderijen en de beelden neergezet die mij zelf het meeste aanspreken. De werken die mijn karakter het beste weergeven. Ik hoop dat ook dat de inwoners van Lutjegast -en alle andere belangstellenden- vooral heel veel plezier beleven aan deze expositie. Mensen die niet wisten dat ik dit allemaal deed krijgen nog één kans om mijn kunst –en dat van Gerda- te aanschouwen. Nogmaals, het is hoogstwaarschijnlijk de laatste keer. Ook voor ons. Nadat we altijd alles samen hebben gedaan…” Ben en Gerda vertellen dat de reacties tot dusverre positief zijn. Bij de expositie ligt een schrift waar bezoekers een reactie in achter kunnen laten. “Dat wordt heel erg gewaardeerd!”, benadrukt Gerda. Net zoals de vele bloemen en kaarten die zij krijgen het echtpaar goed doen. Dorpshuis ’t Kompas is niet altijd geopend. Mensen die benieuwd zijn naar de expositie, die overigens gratis te bezoeken is, kunnen contact op nemen met Leo Engels via 06-15230010 en een afspraak plannen buiten de reguliere openingstijden van het dorpshuis om.