Cirkel 18”16

Ik doe vaak net alsof. Maar dat ik echt verstand heb van kunst & cultuur, nee, dan zou ik toch teveel liegen. Als ik ook maar enige creativiteit in mijn genen zou hebben en die dus als goedwillende amateur zou kunnen exploiteren, dan nog is de drang te gering om me daarmee echt bezig te houden. En de ook geestelijke luiheid is te groot. Wat mijn bewondering voor de (vele!) mensen die de moeite nemen om hun creativiteit wél te benutten, alleen maar heeft vergroot. Mijn eigen verplichte ‘verleden’ in de beeldende kunst beperkt zich tot de zesjes die ik op school als hoogste cijfer voor het vak tekenen heb behaald. In zingen heb ik ook nooit uitgeblonken. Ik herinner me na diep nadenken dat ik als lagere school jonkie een of twee keertjes in het schoolkoor heb mogen meezingen. We studeerden, het was vlak voor de bevrijding in 1945, de klassieke canon ‘Dona Nobis Pacem’ (Geef Ons Vrede) in. Maar na twee keer repeteren werd ik er door de zangleraar al uitgepikt wegens het produceren van té valse noten. Toch heb ik als ik meen vijftienjarige ook een blauwe maandag in een schoolbandje gespeeld. Als bespeler van de triangel, een instrument waaraan je je muzikaal gezien geen enkele buil kunt vallen. En ik was er ook zanger. Mijn vocaal sterkste nummer was de destijdse tophit ‘Carnaval op Cuba’ (‘k Was in mijn droom vannacht, bij ’t carnaval op Cuba. Het was een feest vol pracht, dat carnaval op Cuba – ik kan die tekst nog opdreunen.) Maar na een jaar was dat bandje weer ter ziele. Dus ook die carrière werd in de knop gebroken. Beatles, Stones en Bill Haley met zijn Rock around the clock zijn een beetje langs me heen gegaan. Te druk met de liefde, het gezin en de carrière.

‘Klassiek’ was tot voor kort een voor mij vrijwel onontgonnen terrein. Echt serieus kwam ik er voor het eerst mee in aanraking tijdens een concert, dat ik in militaire dienst verplicht bijwoonde. ’t Was óf er naar toe gaan óf in de kazerne de wc’s schoonmaken. De solo-violist herinner ik me nog goed. Dat was de toen beroemde Boris Lensky, die na tien minuten huilend het podium afliep omdat wij als soldaten hem gedurig uitfloten. Misselijk, maar ja: verplicht!, neem me niet kwalijk.

Maar ik begin bij te leren. Op mijn dagelijkse halfuur-oefeningen op de hometrainer zit ik meestal voor de tv naar een klassieke zender - Mezzo of Brava – te kijken en te luisteren. En of de duvel er mee speelde: Vanochtend werd de canon Dona Nobis Pacem uitgevoerd. Is de cirkel nu rond?

Henk Hendriks