Danielle Bekkering onverwoestbaar; “Zelden zo blij geweest met een tweede plaats”

Afbeelding
Sport

WEIßENSEE/DEN HAM - Je moet er van houden. Zes uur en drie kwartier schaatsen om vervolgens over de finish bijna neer te gaan. Niet meer op je benen kunnen lopen, naar adem happen en van het ijs geveegd worden door je ploeggenoten. Danielle Bekkering houdt er van. Helemaal wanneer je ook nog als tweede over de finish komt. Blij met een tweede plaats? Bekkering? Ja. En dat is niet zo vreemd.


Danielle Bekkering maakt een prima seizoen mee. Op kunstijs rijdt ze regelmatig een top tien klassering, in Biddinghuizen eindigde ze zelfs op het podium en afgelopen zaterdag legde ze in haar eigen Kardinge beslag op de vierde plaats. Puike prestaties, maar echt vlammen deed de in Almere wonende Den Hamse anderhalve week geleden op de Oostenrijkse Weissensee waar het Open NK en de alternatieve Elfstedentocht werden verreden. Vooral de alternatieve Elfstedentocht hakte er flink in maar stuntte Bekkering met een verrassende tweede plaats en moest alleen Birgit Witte voor zich dulden . Eerder won de outsider deze tocht al twee maal, in 2009 en 2010. En daar waar bijna het hele peloton zich de afgelopen jaren vernieuwde en gelouterde rijdsters het voor gezien hielden, bindt Bekkering de schaatsen nog wekelijks onder in het Koga team waar ze dit jaar voor rijdt. Samen met onder andere Carla Ketellapper-Zielman. Deze ploeggenote won een paar dagen eerder het open NK, ook al op de Oostenrijkse Weißensee. Bekkering werd ook toen tweede en ook met die tweede plaats was de schaatsster/wielrenster dolblij. En ook dat is niet zo vreemd. Het zijn loodzware wedstrijden op natuurijs. (Lissenberg-) Bekkering is inmiddels 39 jaar en de moeder van het peloton. Maar leeftijd telt bij Bekkering niet. Daar waar ze in het peloton op kunstijs niet meer de sprint in de benen heeft om zich met de absolute top te meten, gelden op natuurijs hele andere wetten. Daar komt het aan op doorzettingsvermogen, ervaring, wedstrijden lezen en vooral nooit opgeven. Dat was precies was ze deed daar op de Weißensee in Oostenrijk. De winst van Zielman op het open NK was voor een belangrijk deel te danken aan het voortreffelijke werk van Bekkering die nog even een moment aan de winst dacht, maar uiteindelijk breed lachend als tweede over de finish ging. “We hadden als ploeg een plan en als dat zo goed uitpakt en alle inspanningen op deze manier beloond worden dan kan ik alleen maar heel gelukkig zijn,” legt Bekkering uit.

Een paar dagen later stond de Alternatieve Elfstedentocht op het programma. De dooi was ingevallen wat het ijs zwaar maakte. Maar geen heroïsche omstandigheden zoals in 2012 toen de Weißensee omgetoverd was tot Siberië en de route zelfs werd ingekort. Maar zwaar was het weer. “Ik zit nog een beetje bij te komen,” grinnikt Bekkering daags na de slijtageslag van 200 km. Ze is goedgemutst ondanks een flinke verkoudheid. “Ik kwam verkouden aan. Het gaat even beter tot ik een wedstrijd rijd. Dan is het terug. Mijn weerstand krijgt natuurlijk soms ook wel een behoorlijke dreun.”Om er lachend aan toe te voegen,” dat is niet voor het eerst dus daar komen we wel weer over heen.” Helemaal gladjes verliep de koers over 200 kilometer niet. De schaatsen zaten niet goed, een flinke verkoudheid, opgezwollen voeten door de warmte maar als outsider toch beslag leggen op een tweede plaats. Waar komt die enorme drive toch vandaan om steeds maar weer helemaal tot aan het gaatje te gaan? Bekkering denkt er eigenlijk niet zoveel over na maar heeft het erg naar haar zin in de ploeg. En dat helpt zeker mee, zo is haar theorie; “Ik voel me echt lekker. Ben gevoelig voor sfeer en wanneer ik me op mijn gemak voel gaat alles net even wat makkelijker. Ik had er veel zin in en zulke wedstrijden op natuurijs liggen me wel. Daarbij word ik erg gewaardeerd binnen de ploeg en dat geeft me ook energie.” Ze kende weer een paart moeilijke momenten tijdens de ruim zes uur durende tocht maar opgeven was er niet bij: “Natuurlijk schieten die gedachten door mijn hoofd zo nu en dan. Dat kan niet anders als je ruim zes en half uur op het ijs staat en afziet. Maar ik wist, dat kan ik aan en ik zet door. Ik rijd niet alleen voor mijzelf en dat haalt me er dan door. Bovendien hebben we elkaar allemaal er door gesleept binnen de ploeg. Natuurlijk had ik willen winnen en heb ik even gedacht dat het mogelijk zou zijn. Maar er was gewoon eentje beter. Net even rapper in de laatste meters. Zo simpel is het. Als ik niet blij zou zijn hoor ik niet op het ijs. Nee, ik heb eigenlijk niet eens gebaald. Stiekem ben ik best een beetje trots. Ik had gehoopt op een goede prestatie, maar nu ik er op terug kijk heb ik mezelf een beetje overtroffen. Twee keer een tweede plaats. Een teamgenootje helpen naar de winst, nee dit had ik echt niet verwacht. Ik ben zelden zo moe en kapot geweest na een wedstrijd, maar ook zelden zo blij met een tweede plaats.”

UIT DE KRANT