Dappere kroegbaas rent marathon voor KIKA in New York

|
| Foto: |
voorpagina groningen

“Ik heb me van vermoeidheid aan mijn bed omhoog moeten trekken”

SEBALDEBUREN – Een feestelijke, gezellige uitstraling, bij café Het Haventje. Twee grote Abrahamopblaaspoppen, vlaggen, ballonnen en spandoeken met teksten als ‘We konden de hele week geen bier kopen, want Geert was 42 km voor KIKA lopen’ en ‘Waar is dat feestje? Hier is dat feestje! Geert is 50’ sieren het café in Sebaldeburen. Met een goede reden. Want naast dat Geert van Duinen, café-eigenaar van Het Haventje, de respectabele leeftijd van vijftig jaar heeft gehaald, heeft hij ook de marathon van New York gelopen. Voor KIKA, Stichting Kinderen Kankervrij.

Vorige week is hij terug gekomen uit New York, waar hij de marathon van 42 kilometer en 195 meter volledig uit heeft gelopen. Zijn tijd? 6 uur, 29 minuten en 51 seconden. “Het was een geweldige ervaring”, lacht de kroegbaas.

Van Duinen is een week in New York geweest en heeft zijn 50e verjaardag in zowel Nederland als Amerika gevierd. “Mijn verjaardag duurde ongeveer 29 uur”, vertelt hij vrolijk. “Mijn vlucht naar New York ging op 27 oktober, mijn verjaardag. Ik zou in eerste instantie een paar dagen eerder vliegen, maar ik heb de vlucht omgeboekt naar de 27e zodat ik mijn verjaardag in Amerika kon vieren. Ik mocht dus vliegen op m’n verjaardag, en landde toen ik ook nog jarig was. Door het tijdsverschil was ik langer jarig.” Van Duinen heeft het niet echt kunnen vieren in Amerika. “Ik was kapot van de vlucht. Gelukkig ben ik niet erg gevoelig voor een jetlag, maar ik was wel erg moe.”

Van Duinen heeft de hele week de stad verkend en – op afraden van de coaches van KIKA – concerten bezocht. “Voor mij was het eigenlijk een soort vakantie. De meeste marathonlopers komen daar puur en alleen voor de marathon, maar ik wilde ook gewoon wat van de stad zien. Ook de niet-toeristische dingen. Ik kreeg via via te horen dat er een concert zou zijn van Dead & Company en wilde daar heel graag heen. Dat was de zaterdagavond voor de marathon. De marathon zou zondagochtend beginnen, en ik wist dat ik om vijf uur uit bed moest, maar het concert begon om acht uur en ik dacht dat het wel redelijk op tijd afgelopen zou zijn. Uiteindelijk was ik pas om half twee weer in het hotel”, grinnikt hij.

De voorbereiding voor de marathon was geen typische voorbereiding, vertelt de kroegbaas. Waar anderen veel zouden trainen, had hij daar eigenlijk geen tijd voor. “Tussen het werk door pakte ik wel uurtjes om te trainen, maar eigenlijk is dat niet genoeg. Ik bleef het wel proberen. Zo ben ik een keer na het stappen vanuit Groningen teruggelopen en -gerent naar huis. Da’s ongeveer 20 kilometer. Op het eind kreeg ik gelukkig een lift”, lacht de kroegbaas. “Ook ben ik na de Nacht van Zuidlaren een keer teruggelopen naar huis. Ik dacht: ik kijk wel hoe ver ik kom. De eerste 20 kilometer heb ik kunnen rennen, toen ben ik even gaan lopen, maar het was zo donker dat ik echt niks kon zien. Ik heb toen iemand aangehouden voor een lift, maar hij moest de andere kant op. Hij had nog wel een fiets achterin liggen. Toen kreeg ik dus die fiets van die man en heb ik het laatste stuk kunnen fietsen.”

“Op mijn wedstrijdshirt staat natuurlijk Geert”, vertelt hij. “Maar Amerikanen kunnen de ‘g’ helemaal niet uitspreken. Dus aanmoediging vanaf de zijlijn zou ik op deze manier niet hoeven verwachten. Ik heb daarom ‘Big Dad’ op m’n shirt geschreven. Nou, dat snapten ze wel hoor! Rond de 18e mijl werd ik een heel blok lang keihard aangemoedigd door de mensen aan de zijkant. Overal hoorde ik: ‘Big Dad! Big Dad!’ Dat is zo’n geweldig gevoel! Ik ging er zelf spontaan van mee juichen.”

Na 6 uur, 29 minuten en 51 seconden haalt van Duinen dan eindelijk heelhuids de finishlijn. Trots haalt hij zijn medaille erbij, een grote goudkleurige plak. “Je rent jezelf gewoon helemaal kapot op het eind. Maar alle juichende mensen en natuurlijk het feit dat ik het voor KIKA deed sleepten mij er doorheen. Bij de finishlijn stonden mensen van de organisatie en ik kreeg direct een warmtedeken om me heen. Iedereen vroeg aan me of het wel goed ging, omdat ik liep te kuchen en te hoesten. Het ging eigenlijk best goed, hoewel ik echt kapot was natuurlijk. Maar toen moest ik nog twee kilometer naar de bus lopen om bij het hotel te komen. Toen ik m’n kamerdeur open wilde doen kwam ik niet meer omhoog en ben ik naar binnen gekropen”, lacht van Duinen. “Ik heb me aan mijn bed omhoog moeten trekken.”

Al met al een fantastische ervaring, vertelt de enthousiaste marathonloper. Aan de grote glimlach op zijn gezicht te zien is zijn enthousiasme voor marathons lopen alleen maar aangewakkerd. “Het begint nu wel weer een beetje te kriebelen. Vlak na de marathon dacht ik: dit nooit weer! Maar nu ik een beetje bijgekomen ben, heb ik zoiets van: als ik de marathon van New York kan lopen, kan ik die van Berlijn ook zeker lopen.”

|

UIT DE KRANT