De eerste Syrische baby!

ZUIDHORN - Donderdagochtend, 10:00 uur. Ik zit achter de computer te werken aan een item voor de Streekkrant als ik het geluidje van mijn telefoon hoor. In het schermpje zie ik de naam van mijn Syrische buurman oplichten. Of ik even kan komen, vraagt hij. Ik hoor iets over internet, verwarming en water. Het klinkt ook best dringend, dus laat ik het werk even voor wat het is. Een paar minuten later zit ik aan een grote tafel telefoontjes te plegen. Het is een feest om naar woningbouwvereniging Wold & Waard en de Energiewacht te bellen, wanneer je eerst zaken hebt proberen te doen met een onwillige internetprovider.
Wold & Waard belooft vandaag nog een monteur te sturen voor de lekkende waterleiding en de Energiewacht regelt voor diezelfde dag een mannetje die de lekke radiator komt repareren. Tot zover perfect. Het internetprobleem is complexer. Ik besluit echter naar huis te gaan. Immers, het werk wacht nog altijd en gaat zichzelf niet doen. Buurman Weys knikt begrijpend, en tracht me nog een poging te laten doen het met de provider op te lossen. Helaas voor hem, dat zit er nu niet in. Goed en wel achter mijn bureau gaat de telefoon weer en hoor ik wederom de stem van buurman Weys. Bijna licht geïrriteerd neem ik op en wil mijn verhaal gaan herhalen als ik hem iets hoor mompelen over een baby. Hij heeft mijn aandacht. Zijn vrouw loopt op ‘alle dag’ en ik schiet enigszins gehaast in mijn sloffen. Eén minuut later hoor ik van hem in zijn beste Nederlands dat de ‘baby komt’. Ik krijg een papiertje met een nummer in mijn handen gedrukt. Of ik dat wil bellen. Er staat omcirkeld dat dit alleen is toegestaan wanneer je last hebt van vaginale bloedingen, als de vliezen zijn gebroken of als de weeën al in een gevorderd stadium zijn. Het onderwerp zelf schuifelt ondertussen rustig door de kamer. Stopt onderbroekjes, hempjes, sokken en andere kleding in een tas. Aan het voorbereiden op het ziekenhuisbezoek. Ze loopt er bij alsof het ook twee weken Mallorca zouden kunnen zijn. Zouden de vliezen zijn gebroken? Onbewust glijdt mijn oog af naar beneden. Ik zie een droge broek. Maar of dat nu echt de norm is in deze heikele kwestie? Al zou ik haar deze vragen willen stellen, hoe dan? Ze spreekt alleen Arabisch en laat ik dat nu net niet doen. De dienstdoende verpleegkundige aan de andere kant van de lijn vindt het allemaal wel grappig. We mogen rustig komen, maar kunnen ook de huisarts eerst bellen. Prima idee. Die woont een straat verder op. Zij is er binnen tien minuten en ook een vrijwilligster van Vluchtelingenwerk komt in allerijl aanzetten. Ik ga en zeg dat als ik nog nodig ben voor bijvoorbeeld vervoer naar het ziekenhuis, ik dat graag hoor. Terug naar mijn werk. Drie minuten later wordt er op mijn raam geklopt. De buurman. Normaal communiceert hij vooral via whatsapp, maar nu staat hij dus voor mijn raam. Ik voel direct dat ik de pc wel kan uitdoen. Het goede nieuws is dat ik niet naar het UMCG hoef, want de baby is al zo goed als geboren. Het slechte nieuws is dat me gevraagd wordt op zijn jongste zoon te passen. Als je het knulletje van bijna drie jaar ziet met zijn leuke krullen zou je hem bijkans uitnodigen voor een weekend logeren, maar als je hem een halve minuut in huis hebt zou je wensen dat je de tijd terug zou kunnen zetten. Ik probeer te werken terwijl ik met één oog - en als snel twee - toekijk hoe de mooie ogen onder de krullen gefascineerd naar de kerstboom kijken. En naar de pakjes daaronder. En de lampjes, naar de afstandsbediening, naar de planten, naar een fotolijstje, naar… Alles. Dat kijken veranderd al snel in een diepgaand onderzoek. De auto maar in, mijn dochter van school halen. Zij zou bij de bevalling zijn. Met de trein is ze sneller, maar hoe kom ík anders de tijd door? Als Jos Brink nog eens terug komt met ‘Wedden Dat’ geef ik Habibje op. Ik heb nog nooit iemand zich uit een autogordel zien wringen, maar ben er vast van overtuigd dat er niemand is die dit sneller kan. Anderhalf uur later, die anderhalve week lijkt te duren, lever ik mijn dochter af bij de buren. Ze kan direct door naar boven, maar hulp voor de bevalling komt te laat. Hussein Shadie heeft reeds het levenslicht gezien. Ondertussen heeft de monteur van Wold & Waard ook nog eens de lekkende kraan gemaakt. De monteur weet niet wat hij er van moet denken. Een reparatie verrichten tijdens een bevalling had hij nog niet eerder meegemaakt tijdens zijn lange carrière. Inmiddels is de Energiewacht ook gearriveerd. Moeders, amper bevallen, moet verhuizen want het probleempje speelt zich juist in die kamer af. Ook deze monteur is licht verbouwereerd en wacht enigszins onthutst op het groene licht van boven om zijn ding te doen. Dan komt de verpleegkundige, toch wel wat gewend, naar beneden. Ze is het duidelijk niet eens met de gang van zaken. In plaats van de geadviseerde bedrust staat moeders al vrolijk onder de douche. Ze gaat met een bijna verslagen blik naast de monteur zitten. Na een half uurtje is de rust weder gekeerd. De trap in de gang kraakt een beetje. Er gaat een deur open. Ruim twee uren geleden waren er probleempjes met een waterleiding en een kachel. En liep de vrouw des huizes rond met een dikke buik. Maar nu: de kachel doet het weer. De leiding is weer dicht en ik ben getuige van een historisch moment. Hier staat een trotste papa met in zijn armen, het allereerste in Zuidhorn geboren Syrische kindje, 3150 gram, gezond en vooral… veilig . Nu alleen het internet nog.