De olifant in de kamer

13 juni 2017, 08:04 Gemeente Westerkwartier Poging 143 om deze column te schrijven. Zelden heb ik het zo lastig gehad om de woorden op papier te krijgen. U mag weten, ik schrijf deze column –zoals iedere week- op zondagochtend. Vind ik lekker. Gedurende de week spreek ik met veel mensen, doe ik interviews en schrijf ik met heel veel plezier de artikelen voor de Streekkrant. Zondagochtend is een mooi moment om alles te beschouwen, je gedachten erover te laten gaan en een mening te formuleren. Een mening die ik vervolgens weer met veel plezier op papier zet en de wereld in stuur. Bijkomend voordeel van zo’n zondagochtend: vrouw- en zoonlief draaien zich nog een keer om, dus het huis is van mij. Er zijn geen conversaties op de achtergrond en geen klapperende deuren. Geen storende telefoontjes en geen drukke cartoons op televisie. Het is deze zondag alleen ik, de laptop en Coldplay, één van mijn favoriete bands. Normaal gesproken loop ik doordeweeks de onderwerpen tegen het lijf die ik wil behandelen in mijn columns. Eigenlijk is er altijd wel wat te melden omtrent de herindeling of andere politieke zaken die spelen in het Westerkwartier. Dat is deze week natuurlijk niet anders. Na twee ietwat kritische columns had ik besloten het deze week lekker luchtig en positief te houden. We hebben immers een aantal fantastische weken achter de rug. Want wat een feest nietwaar? Van Grootegast naar Lutjegast, door naar de Leekster Pinkstermarkt en nu Kornhorn alvorens we de komende weken naar Doezum en Grijpskerk gaan. We trekken van feestweek naar feestweek. Tekenend voor het Westerkwartier waar het ene dorpje nog sterker en hechter is dan het andere dorpje. Stuk voor stuk prachtige gemeenschappen. Allemaal prachtige feestweken waar je een schitterende column over kan schrijven. Bij poging 76 ben ik opgehouden. De reden? Er staat een olifant in de kamer. Dus gooi ik het over een andere boeg. De Raadsgroep vergadert vanaf deze week in de openbaarheid. Donderdag 15 juni is het (eindelijk) zover. Ik ben daar blij om. Eerder al gebruikte ik de woorden beter laat dan nooit, maar daar heb ik nu genoeg over gezeurd. Deze week wil ik een positieve column schrijven en de Raadsgroep is daarvoor een mooi onderwerp. Laten we het verleden laten voor wat het is en het de komende anderhalf jaar richting de herindeling samen gaan doen. Bestuurders en inwoners. De titel voor de column is er al: ‘Hand in hand richting de toekomst’. Het heeft even geduurd en we zitten inmiddels op poging 141 als ook de woorden over dit onderwerp maar moeilijk lijken te komen. Het laatste Coldplay-nummer ‘Everything’s Not Lost’ loopt voor de tweede keer af en de CD begint opnieuw te spelen bij het eerste nummer. 84 minuten onderweg en nog steeds geen volledige column. Ik besluit Coldplay om te wisselen voor de Stones. Een andere liefde. Misschien dat iets meer tempo mij kan helpen toch nog iets van de zondagochtend over te houden. Kopje koffie numero vijf –hoe ongezond- wordt ingeschonken als ik wederom geconfronteerd wordt met de olifant in de kamer. Ik wil het er niet over hebben en besluit nog één laatste poging te doen en om de olifant heen te schrijven. U raadt het al, tevergeefs. Ook poging 142 mislukt, waardoor u nu poging 143 leest. De ochtend heeft inmiddels plaatsgemaakt voor de middag en de familie is al lang en breed wakker. De vrouw heeft de zon opgezocht, terwijl mijn zoon zoekt naar iets genaamd ‘easter eggs’ in een videogame. Voor mij rest de olifant om mee te dealen. Hetgeen dat iedereen ziet en waar niemand het over wil hebben. Ik ben blij dat de vrolijke periode van feestweken weer is aangebroken en verheugd dat ik aanstaande donderdag de openbare vergadering van de Raadsgroep kan bijwonen. Er is echter één ding wat de afgelopen week écht indruk heeft gemaakt. En ik ontkom er niet aan om daar deze column mee te eindigen. Want dat doen olifanten, onvermijdelijk zijn. Zeker in mijn kleine kamer. U heeft het deze week ongetwijfeld gelezen. Burgemeester Bert Swart van de gemeente Zuidhorn is ongeneeslijk ziek. Onderzoeken wijzen uit dat de Zuidhorner burgervader een agressieve tumor in zijn hoofd heeft die snel groeit. Genezing is niet mogelijk en de familie ziet de toekomst bijzonder somber in. Het vreselijke bericht is hard aangekomen in het gemeentehuis van Zuidhorn. Én op onze redactie. Behalve een bijzonder goede burgemeester met uitzonderlijke verbindende kwaliteiten is Bert Swart ook een bijzonder leuke man met een geweldig gevoel voor humor. Een garantie voor mooie plaatjes en gezellige interviews. We leven mee met de burgemeester en zijn familie en wensen hun veel sterkte.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!