De ontlading was geweldig, wat een prachtige ervaring!”
HARKEMA/AUSTRALIE/BRAZILIE – Eigenlijk zou hij na de HAVO naar de ALO gaan, maar door een flinke liesblessure moest er een streep door dat plan gezet worden. Melvin Groenhof (20) uit Harkema wist niet meer wat hij wilde studeren en besloot een tussenjaar te nemen. Hij ging aan het werk om op 1 januari 2013 af te reizen naar Australië. Inmiddels zit hij in Brazilië, waar hij zaterdag de wedstrijd Nederland – Costa Rica vanuit het stadion meemaakte.
Met nog twee andere jongens begon de reis ‘Down Under’ en werd ook buurland Nieuw Zeeland bezocht. Na zes weken trok hij alleen verder. “Wat je merkt is dat je je reis niet kunt plannen. Het half jaar dat ik gaan zou werd een jaar.” Toen hij weer in Australië zat was het geld op en moest hij aan het werk om zijn verdere tocht te kunnen betalen. “Ik zat in Cairns op het punt om te beginnen met bananenplukken toen ik ineens een blindedarmontsteking kreeg. Ik moest direct worden geopereerd.”
Wat volgde was een revalidatie van twee maanden met als gevolg dat hij in geldnood dreigde te komen. “Ik dacht dat mijn reis erop zat, maar één van de twee jongens waarmee ik eerder gereisd had zat in Melbourne bij kennissen. Ik vloog daar direct heen en kon er gratis drie maanden blijven. Dat heeft mijn reis gered.” Na de revalidatieperiode volgden verschillende baantjes. “We hebben samen op een boerderij gewerkt en twee maanden lang gladiolen geplukt. Later kocht hij een auto en hebben we een roadtrip gemaakt.” Uiteindelijk kwam het duo in Alice Springs. “Daar heb ik vijf maanden gewerkt bij de Mc Donalds, in een bar, een restaurant, als caddy driver bij een golfclub en ook nog een paar weken in de bouw.”
De stad zal hem altijd bijblijven. “In Alice Springs heb ik in die vijf maanden de meest geweldige mensen ontmoet. We hadden allemaal verschillende baantjes en na het werk gingen we naar de plaatselijke bar. Het was een hechte groep.” Op de vraag of zijn avontuur niet een werkvakantie was antwoordt hij: “Je bent met zoveel dingen bezig, leert zoveel en blijft reizen, waardoor het meer voelt als een vakantie.” In Alice Springs ontmoette hij ook een Argentijnse schone, maar lang konden de twee niet bij elkaar zijn. Groenhofs visum verliep en hij moest naar Nederland. “Ik ging al snel terug naar Australië en kwam Violeta weer tegen. We werkten en reisden tweeënhalve maand tot haar visum verlopen was.” De dame in kwestie moest terug naar Argentinië. Groenhof en vriend Justin volgden in mei. “We konden een maand bij haar blijven.” Na een korte tussenstop in Nederland is Groenhof nu in Brazilië, waar hij zaterdag tijdens de wedstrijd tegen Costa Rica in het stadion zat. “De originele prijs voor dit ticket was 330 dollar, maar ze moesten de tickets kwijt en zo hebben we het voor 500 real kunnen kopen. Dat is ongeveer 150 euro. Een duur grapje, maar voor deze kwart finale was het dat zeker waard!” Over de wedstrijd: “Het was echt ongelofelijk! We zagen al die Nederlanders achter de goal zingen en doen, dus we wrongen ons er lekker tussen en hebben de hele wedstrijd gestaan. Het was enorm spannend en we konden niet geloven dat het na 120 minuten nog steeds 0-0 stond. Het zou echt typisch Nederlands zijn geweest om er met penalty’s uit te vliegen. De ontlading daarna was geweldig. Wat een prachtige ervaring!” De andere wedstrijden keek het duo op speciaal daarvoor door de FIFA ingerichte terreinen.
Een verschil tussen beide landen merkt Groenhof zeker. “In Australië kon je je telefoon gewoon op de bar laten liggen. Hier neem ik hem vaak niet eens mee, omdat er veel zakkenrollers zijn. Eén keer probeerde iemand het bij me te doen, maar toen had ik het net op tijd door. Dat krijg je in armere landen. Je moet altijd alert zijn en niet met een mobiel of veel geld rondlopen als het niet nodig is.”
De komende dagen gaat Groenhof naar Morro de Sao Paulo. “Dat moet een prachtig paradijs vlakbij Salvador zijn, waar je alleen met de boot kunt komen. We blijven er minimaal drie dagen om even bij te komen van de drukte in de steden. Zondag gaan we de eventuele finale van Nederland op het Fanfest in Fortaleza kijken. De achttiende gaan we dan weer naar Nederland en zit mijn anderhalf jaar reizen erop en moet ik gaan studeren.” Dat doet hij vanaf september in Breda waar hij, hoe kan het ook anders, Toerisme en Recreatie gaat studeren.
Nu al terugkijkend op die anderhalf jaar denkt Groenhof dat hij meer op reis geleerd heeft dan hij ooit op de ALO had kunnen leren. “Ik heb alleen maar prachtige herinneringen. Het klinkt misschien vreemd, maar ik denk dat die liesblessure het beste is dat me ooit overkomen is. Zo’n anderhalf jaar geeft je enorm veel tijd om na te denken. Je kunt nog zoveel geld verdienen met een hoge opleiding, maar als je van 9 tot 5 op een kantoortje zit, zie je niks van de wereld.” Moeilijk vindt Groenhof het wel dat hij de meeste mensen die hij ontmoet heeft mogelijk nooit meer ziet. Zo ook de Argentijnse Violeta niet. “Zij blijft reizen, ik ga studeren. We hebben er wel vrede mee. We missen elkaar, maar we zijn meer vrienden gebleken. Het afscheid nemen geeft een heel vreemd gevoel bij mensen waarmee je lange tijd samen bent geweest. Het is niet zoals thuis waar je je vrienden driemaal per week ziet. Ik was vijf maanden in Alice Springs, maar dan ben je wel 24/7 bij elkaar. Je moet er vrede mee hebben en misschien ontmoet je ze ooit nog eens. Het zijn reizigers en voor velen staat Europa ook op het lijstje.”