Drie keer zilver voor Zuidhorner Reinier Penninga
Sport
“De Paralympics halen zou geweldig zijn”
ZUIDHORN - Hij doet nog maar ruim een jaar aan atletiek en er hangen nu al drie zilveren medailles aan de muur. Bij het verspringen, de 100 en 200 meter sprint was de jonge Zuidhorner de op een na snelste uit zijn klasse. De 16-jarige Reinier Penninga veroverde het zilver op het ‘ranglijstkwalificatietoernooi’ Atletiek voor gehandicapten in Berlijn, dat onlangs werd gehouden.
Reinier probeert bescheiden te zijn, maar zijn ingehouden lach verraadt enige trots. Niet ten onrechte natuurlijk. Welke sporter kan dat nog meer zeggen. Een jaar actief en nu al medailles. Hardlopen met een goed functionerend been en het andere waar de voet van ontbreekt. Het blijft indrukwekkend te zien hoe handig mensen toch kunnen sporten ondanks hun beperking. Dat blijkt ook een van de drijfveren van Reinier te zijn. Zo hoog mogelijk te komen in deze sport en de Paralympics halen is een droom van de VWO scholier. Is het niet in 2020 dan maar in 2024. En anders is er ook nog het EK in 2018 waar kwalificatie mogelijk is.
Hij zou zich nu al full time op de sport kunnen richten. De uitnodiging van de nationale bond uit Papendal was er, maar er nog iets anders wat belangrijk is: school. “Ik wil mijn school afmaken. Ik heb wel even getwijfeld, maar niet lang. Het lijkt me echt super om me te kwalificeren voor de Paralympics in 2020 maar ik ga mijn opleiding daar niet voor opgeven. Die maak ik af.” Stiekem hoopt de atleet uit de Hollandse Talentenploeg zich toch nog te kunnen kwalificeren, terwijl hij nog op school zit. “Het is bijna onmogelijk om de limieten te halen als je niet iedere dag traint, maar ergens hoop ik inderdaad op een stunt en dat het me toch lukt. Maar ik richt me meer op 2024. Volgend jaar onderga ik ook nog een operatie. Het is altijd een beetje spannend hoe dat dan uitpakt.” Kortom: 2020 wordt lastig, is de conclusie.
Hoe het is om met twee gezonde benen te sporten weet de blonde sportman niet. “Ik ben geboren met een been waarin het kuitbeen ontbrak. Het was ook korter.” En met een grijns, “Volgens mij had ik had ook aan paar tenen te weinig.” (De aangeboren afwijking heet: fibula aplasie) Voor zijn ouders een heftige tijd, want al snel werd duidelijk dat artsen amputatie als beste oplossing zagen. En zo geschiedde. “Een paar dagen voordat ik twee jaar werd hebben ze mijn voet er af gehaald. En heb ik dus leren lopen met een prothese en nu dus sporten met een blade.” Hij spreekt er gemakkelijk over. Als je het niet zou weten, zou je het ook niet zien. Mooie spijkerbroek, Adidas schoenen aan beide voeten en hij loopt net als ieder ander. Hoewel, in feite een stuk harder dan ieder ander. Helder blauwe ogen kijken me aan en dagen me uit: “Een keer een rondje op de Atletiekbaan? Ik ren je er uit. Zeker weten.” Dat klinkt nogal gedecideerd. Maar de uitdaging staat. Ik kan tegen m’n verlies. En dat zou maar eens handig kunnen zijn. Youtubefilmpjes laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Dit gaat echt ontzettend snel. Rennen met een ‘blade’. “In Berlijn liep ik de 100 meter in 14:24 en de 200 meter in 28:24. Prima tijden, maar geen top. Ik kan sneller. Er stond veel wind. Dat maakte het zwaar.”
Ontwikkeling: dat is het doel de komende jaren van Reinier die werd ontdekt op een talentendag in Utrecht in 2016. En misschien ook wel de horizon verbreden. “Ik vind veel sporten leuk en heb gemerkt dat ik er ook best handig in ben. Snowboarden en speerwerpen lijken me ook mooi om te doen.” Een ding is duidelijk. Hier zit iemand die vast beraden is om het maximale uit zijn lijf te halen. Een jongen met een missie: “Gehandicaptensport krijgt minder aandacht dan reguliere sport. Dat is best logisch, maar ook wel een beetje jammer. Ik wil in ieder geval laten zien dat je ook met anderhalf been heel topsport kunt bedrijven.”
ZUIDHORN - Hij doet nog maar ruim een jaar aan atletiek en er hangen nu al drie zilveren medailles aan de muur. Bij het verspringen, de 100 en 200 meter sprint was de jonge Zuidhorner de op een na snelste uit zijn klasse. De 16-jarige Reinier Penninga veroverde het zilver op het ‘ranglijstkwalificatietoernooi’ Atletiek voor gehandicapten in Berlijn, dat onlangs werd gehouden.
Reinier probeert bescheiden te zijn, maar zijn ingehouden lach verraadt enige trots. Niet ten onrechte natuurlijk. Welke sporter kan dat nog meer zeggen. Een jaar actief en nu al medailles. Hardlopen met een goed functionerend been en het andere waar de voet van ontbreekt. Het blijft indrukwekkend te zien hoe handig mensen toch kunnen sporten ondanks hun beperking. Dat blijkt ook een van de drijfveren van Reinier te zijn. Zo hoog mogelijk te komen in deze sport en de Paralympics halen is een droom van de VWO scholier. Is het niet in 2020 dan maar in 2024. En anders is er ook nog het EK in 2018 waar kwalificatie mogelijk is.
Hij zou zich nu al full time op de sport kunnen richten. De uitnodiging van de nationale bond uit Papendal was er, maar er nog iets anders wat belangrijk is: school. “Ik wil mijn school afmaken. Ik heb wel even getwijfeld, maar niet lang. Het lijkt me echt super om me te kwalificeren voor de Paralympics in 2020 maar ik ga mijn opleiding daar niet voor opgeven. Die maak ik af.” Stiekem hoopt de atleet uit de Hollandse Talentenploeg zich toch nog te kunnen kwalificeren, terwijl hij nog op school zit. “Het is bijna onmogelijk om de limieten te halen als je niet iedere dag traint, maar ergens hoop ik inderdaad op een stunt en dat het me toch lukt. Maar ik richt me meer op 2024. Volgend jaar onderga ik ook nog een operatie. Het is altijd een beetje spannend hoe dat dan uitpakt.” Kortom: 2020 wordt lastig, is de conclusie.
Hoe het is om met twee gezonde benen te sporten weet de blonde sportman niet. “Ik ben geboren met een been waarin het kuitbeen ontbrak. Het was ook korter.” En met een grijns, “Volgens mij had ik had ook aan paar tenen te weinig.” (De aangeboren afwijking heet: fibula aplasie) Voor zijn ouders een heftige tijd, want al snel werd duidelijk dat artsen amputatie als beste oplossing zagen. En zo geschiedde. “Een paar dagen voordat ik twee jaar werd hebben ze mijn voet er af gehaald. En heb ik dus leren lopen met een prothese en nu dus sporten met een blade.” Hij spreekt er gemakkelijk over. Als je het niet zou weten, zou je het ook niet zien. Mooie spijkerbroek, Adidas schoenen aan beide voeten en hij loopt net als ieder ander. Hoewel, in feite een stuk harder dan ieder ander. Helder blauwe ogen kijken me aan en dagen me uit: “Een keer een rondje op de Atletiekbaan? Ik ren je er uit. Zeker weten.” Dat klinkt nogal gedecideerd. Maar de uitdaging staat. Ik kan tegen m’n verlies. En dat zou maar eens handig kunnen zijn. Youtubefilmpjes laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Dit gaat echt ontzettend snel. Rennen met een ‘blade’. “In Berlijn liep ik de 100 meter in 14:24 en de 200 meter in 28:24. Prima tijden, maar geen top. Ik kan sneller. Er stond veel wind. Dat maakte het zwaar.”
Ontwikkeling: dat is het doel de komende jaren van Reinier die werd ontdekt op een talentendag in Utrecht in 2016. En misschien ook wel de horizon verbreden. “Ik vind veel sporten leuk en heb gemerkt dat ik er ook best handig in ben. Snowboarden en speerwerpen lijken me ook mooi om te doen.” Een ding is duidelijk. Hier zit iemand die vast beraden is om het maximale uit zijn lijf te halen. Een jongen met een missie: “Gehandicaptensport krijgt minder aandacht dan reguliere sport. Dat is best logisch, maar ook wel een beetje jammer. Ik wil in ieder geval laten zien dat je ook met anderhalf been heel topsport kunt bedrijven.”
