Drok

Afbeelding
ik proat plat! doe ok?
t Is meertmoand. Mien vrouw het de gewoonte van heur moeke overnommen om ien meertmoand te schonen. Dingen die je al tieden niet zien hemmen kommen ieneenent op batterij. Zo liet ze mij n rond stokje zien van iets meer dan ½ cm. deursnee en ongeveer 10 cm. lang met aan weerskanten een groen stukje vilt. “Dit kin zeker wel vot” zee ze. ‘Nou nee” zee ik, want toen ik t stokje zag schoot mij t verhoal wat erachter zit weer ien t zin.
As student zit je altied krap bij kas, dat was bij mij niet aans. Ien die tied heb ik dan ok verscheidene bijboantjes had. Van hondenuuutloater tot bedienen op n terras op de Grote Markt. Dat leste was gien succes. Ik zat er veul liever zulf, onder n parasol met n pilske ien e haand. Die liefhebberij was wel de grootste oorzoak van mien chronisch geldgebrek.
Ik heb ok n tiedje as pizzakoerier waarkt en kwam n keer bij n klant die aan t verhuzen was. Omdat de derde man van de verhuzers ziek worden was, vroegen ze of ik n handje helpen wol. Dat heb ik doan. Drekt noa ofloop hemmen ze mij betoald en de hoogte van het bedrag viel niet tegen. Toen ze vroegen of ik wel n keer voaker met wol was ik gauw uut e road. Ik heb verscheidene keren met west. En as je dan wat langer ien n bedrief metlopen krieg je ok wat moeileker waark te doen. Al gauw mocht ik wat ienpakken, behalve antiek glaswaark want doar mog ik niet aankommen.  t Waark beviel mij prima en mien verdere studietied heb ik veur t verhuusbedrief aan t waark west.
Op n gegeven moment was t zo ver dat ik met mocht om piano’s te vervoeren.
Eerst was dat nog wel wat spannend, mor het duurde niet lang of ik kon me der goed met redden. Op n dag vroeg de veurman of ik met wol om een piano noar n flat te brengen. Dat leek me wel wat en anderdoags binnen we met n splinternije piano vertrokken. Toen we bij de flat wadden zagen we dat hij vierhoog was. Dat was pech, want dan zit er voak gien lift ien. We mosten op e derde verdieping wezen. Dat was op zich gunstig, want nou konden we n toakel met n stempel tussen de balkons vastzetten. Op die manier konden we de piano omhoog toakeln  en over t balkonhek draaien. Toen dat allemoal kloar was hemmen we de piano met pakdekens ienpakt en der sjorbanden omhin doan, zodat de piano ien evenwicht was bij het toakeln. Dit duurde wel even want ik har dit ja nog nooit doan en de andere jongens zeden wel hoe of het mos, mor verder lieten ze me wat aanklooien.  De nije piano ging vlot noar boven. We konden hum mooi over de reling hindraaien, zakken loaten en noar binnen rieden. De olle piano ston al kloar. Hij was even hoger as de nije. We hemmen hum aanhoakt en veurzichteg omhoog toakeld. We konden hem net niet vrij over de reling kriegen. “Pas op dastoe hum niet optilst” zee mien moat. Een klein zetje moet kinnen docht ik. En geliek tilde ik hum aan één kant een beetje op. Dat har k beter niet doen kind. De arm die aan e stempel hoakt was hoakte uut en de piano viel noar beneden. Met n doffe klap viel er op e grond. De onderdelen spattende alle kanten uut. Gelukkeg ston der niet één onder. Op t balkon wadden ze zo verstandeg west om het touw mooi oprold hen te leggen zodat t gien arms of bienen kost het. Toch is het n wonder dat der gien persoonleke ongelukken gebeurd bennen. Uut e brokstukken heb ik n stokje vist. Hetzulfde stokje dat mien vrouw votgooien wol. Ik wil t nog niet kwiet want dat stokje herinnert mij der aan dat et stom is as je niet noar ervoaren minsen luustern.

UIT DE KRANT

Lees ook