Drukkunstenaar Tamme Hoekstra blij met zijn nieuwe galerie
kleintje cultuur
“We fixeren ons zo op de winnaar dat we de lijdensweg van de verliezer niet uitbeelden”
SURHUISTERVEEN – En dan ploft er zomaar een schitterende uitnodiging op de deurmat van de redactie. Tamme Hoekstra krijgt een mooie nieuwe werkplek in het centrum van Surhuisterveen, midden in zijn eigen –eveneens nieuwe- galerie. Niemand minder dan wethouder Sjon Stellinga komt langs om de gecombineerde galerie-atelier te openen en hij is niet alleen. Vele mensen namen de moeite om de schitterend ingerichte kunstzaak met eigen ogen te aanschouwen. Veel positieve reacties volgden en daarom besloot ook ondergetekende een afspraak te maken met Tamme en zijn vrouw Uilwie Hoekstra.
“De locatie is niet verrassend”, begint Tamme zijn verhaal. “Wij wonen hierboven. Al jaren. Achter had ik mijn oude atelier en hier was een kapsalon gevestigd.” De kapsalon besloot te verhuizen en daarmee kreeg het echtpaar veel ruimte tot hun beschikking. “Zonder bestemming”, vervolgt Tamme. “Onze dochter wilde er wel in en zou hier dan haar theaterspulletjes opslaan. Wij wilden echter liever geen donker opslaghol beneden onze woning en besloten in overleg de ruimtes om te draaien.” Dochterlief kreeg de voormalige werkplek van vader Tamme, die op zijn beurt verhuisde naar de voorkant. “Om hier alleen maar een atelier te vestigen is ook wat, nietwaar?”, stelt hij, “dus kwam al snel het idee om er een galerie aan toe te voegen.” Vooral leuk voor Uilwie blijkt gaandeweg het gesprek. “Tamme probeert wel eens iets op te hangen of in te richten”, lacht ze. “Maar hoe creatief hij ook is, de inrichting van de galerie is mijn ding. Kan hij gewoon niet.” Daar waar de meeste mannen in verzet zouden komen, bevestigt Tammer het verhaal van zijn vrouw. “Dat klopt gewoon. Als zij het inricht ziet het er beter uit.” Zelf houdt Tamme zich ook liever bezig met het drukken van litho’s en schilderen. In de hoek staat een prachtige oude drukpers. “En die is in gebruik”, meldt Tamme. “Ik druk mijn litho’s zelf op mijn eigen drukpers. Uniek in Nederland.” Wel is de oude pers nog het enige stukje ‘oud meesterschap’ in de zaak. “Heel vroeger, in het begin drukte ik litho’s op steen”, zegt hij. “Dat was een moeilijk en precies werkje. Omslachtig ook. Het wilde dus nog wel eens misgaan. Later maakte ik kennis met printers en drukplaten en werd het drukken een stuk gemakkelijker.” Al is de dikte van de oude stenen nog altijd heilig voor de kunstzinnige uitvinder. Middels mdf-platen probeert nog altijd een soort steen te maken die als basis dient voor zijn litho’s. Hoe dat precies in zijn werk gaat moet u vooral met eigen ogen komen aanschouwen in de galerie aan de Gedempte Haven 40A te Surhuisterveen.
65 jaar is –ie al, vertelt Tamme. “Dus het meest fanatieke is er wel vanaf.” Dat terwijl hij ondanks zijn vroeg gespotte talent pas op latere leeftijd het vak van kunstenaar in is gerold. “Leer eerst maar eens een vak!”, beschrijft hij de reactie van zijn ouders op zijn wens om iets te doen met zijn creativiteit. “Zij hadden een installatiebedrijf, dus werd het een technische opleiding. Nadat mijn ouders stopten met het bedrijf en mijn broer de zaak overnam ben ik mij alsnog gaan richten op de kunst.” Uilwie vult aan: “Het was ook nu, of anders nooit meer. Tamme was al 34 of 35 jaar.” Na zijn opleiding aan de Minerva begon Tamme met het geven van cursussen en exposeerde hij zijn werken. Werken met een verhaal, “want voordat ik ergens aan begin wil ik vaststellen wat het verhaal is dat ik wil vertellen”, zegt hij. “Dat verhaal kan overigens in alles zitten. Goede jazz, wadlopen, maar bijvoorbeeld ook winnen en verliezen. Neem het schaatsen. Tussen de winnaar en de nummer 10 zit vaak maar twee-tiende van een seconde. Niets. Toch onthouden we alleen de winnaar. Daar zijn we zo op gefixeerd dat we de lijdensweg van de verliezer vergeten uit te beelden. Doodzonde. Want juist dat beeld kan zo mooi en ontroerend zijn.”
SURHUISTERVEEN – En dan ploft er zomaar een schitterende uitnodiging op de deurmat van de redactie. Tamme Hoekstra krijgt een mooie nieuwe werkplek in het centrum van Surhuisterveen, midden in zijn eigen –eveneens nieuwe- galerie. Niemand minder dan wethouder Sjon Stellinga komt langs om de gecombineerde galerie-atelier te openen en hij is niet alleen. Vele mensen namen de moeite om de schitterend ingerichte kunstzaak met eigen ogen te aanschouwen. Veel positieve reacties volgden en daarom besloot ook ondergetekende een afspraak te maken met Tamme en zijn vrouw Uilwie Hoekstra.
“De locatie is niet verrassend”, begint Tamme zijn verhaal. “Wij wonen hierboven. Al jaren. Achter had ik mijn oude atelier en hier was een kapsalon gevestigd.” De kapsalon besloot te verhuizen en daarmee kreeg het echtpaar veel ruimte tot hun beschikking. “Zonder bestemming”, vervolgt Tamme. “Onze dochter wilde er wel in en zou hier dan haar theaterspulletjes opslaan. Wij wilden echter liever geen donker opslaghol beneden onze woning en besloten in overleg de ruimtes om te draaien.” Dochterlief kreeg de voormalige werkplek van vader Tamme, die op zijn beurt verhuisde naar de voorkant. “Om hier alleen maar een atelier te vestigen is ook wat, nietwaar?”, stelt hij, “dus kwam al snel het idee om er een galerie aan toe te voegen.” Vooral leuk voor Uilwie blijkt gaandeweg het gesprek. “Tamme probeert wel eens iets op te hangen of in te richten”, lacht ze. “Maar hoe creatief hij ook is, de inrichting van de galerie is mijn ding. Kan hij gewoon niet.” Daar waar de meeste mannen in verzet zouden komen, bevestigt Tammer het verhaal van zijn vrouw. “Dat klopt gewoon. Als zij het inricht ziet het er beter uit.” Zelf houdt Tamme zich ook liever bezig met het drukken van litho’s en schilderen. In de hoek staat een prachtige oude drukpers. “En die is in gebruik”, meldt Tamme. “Ik druk mijn litho’s zelf op mijn eigen drukpers. Uniek in Nederland.” Wel is de oude pers nog het enige stukje ‘oud meesterschap’ in de zaak. “Heel vroeger, in het begin drukte ik litho’s op steen”, zegt hij. “Dat was een moeilijk en precies werkje. Omslachtig ook. Het wilde dus nog wel eens misgaan. Later maakte ik kennis met printers en drukplaten en werd het drukken een stuk gemakkelijker.” Al is de dikte van de oude stenen nog altijd heilig voor de kunstzinnige uitvinder. Middels mdf-platen probeert nog altijd een soort steen te maken die als basis dient voor zijn litho’s. Hoe dat precies in zijn werk gaat moet u vooral met eigen ogen komen aanschouwen in de galerie aan de Gedempte Haven 40A te Surhuisterveen.
65 jaar is –ie al, vertelt Tamme. “Dus het meest fanatieke is er wel vanaf.” Dat terwijl hij ondanks zijn vroeg gespotte talent pas op latere leeftijd het vak van kunstenaar in is gerold. “Leer eerst maar eens een vak!”, beschrijft hij de reactie van zijn ouders op zijn wens om iets te doen met zijn creativiteit. “Zij hadden een installatiebedrijf, dus werd het een technische opleiding. Nadat mijn ouders stopten met het bedrijf en mijn broer de zaak overnam ben ik mij alsnog gaan richten op de kunst.” Uilwie vult aan: “Het was ook nu, of anders nooit meer. Tamme was al 34 of 35 jaar.” Na zijn opleiding aan de Minerva begon Tamme met het geven van cursussen en exposeerde hij zijn werken. Werken met een verhaal, “want voordat ik ergens aan begin wil ik vaststellen wat het verhaal is dat ik wil vertellen”, zegt hij. “Dat verhaal kan overigens in alles zitten. Goede jazz, wadlopen, maar bijvoorbeeld ook winnen en verliezen. Neem het schaatsen. Tussen de winnaar en de nummer 10 zit vaak maar twee-tiende van een seconde. Niets. Toch onthouden we alleen de winnaar. Daar zijn we zo op gefixeerd dat we de lijdensweg van de verliezer vergeten uit te beelden. Doodzonde. Want juist dat beeld kan zo mooi en ontroerend zijn.”