Een avond met een gouden randje

ADUARD - Zo zit je in een bus vol mensen op weg naar een bijzondere avond en zo zit je weer thuis achter de computer en probeer je deze avond in woorden te vangen. Afgelopen donderdag deden ‘wij van de Streekkrant’ iets heel speciaals. Met dank aan de familie Kingma van Hotel Restaurant Aduard, de gemeenten Grootegast en Zuidhorn, vele artiesten en andere sponsoren, lukte het ons het Diner der Dankbaarheid werkelijkheid te laten worden.

Twee jaar geleden organiseerden we het Diner der Verleiding. Destijds mochten mensen aanschuiven die om wat voor reden dan ook zelf geen leuke Kerst konden vieren. We ontvingen vijftig mensen, van weduwes en weduwnaren tot asielzoekers en mensen die door een moeilijke tijd gingen. De avond bracht heerlijk eten en drinken, vermaak en prachtige verhalen. Geen één van de aanwezigen ging zonder lach op zijn gezicht weer in de bus naar huis. Het smaakte naar meer en leidde uiteindelijk tot het ontstaan van het Diner der Dankbaarheid. Dit jaar wilden we een andere groep mensen de kans geven zo te genieten. En daarom kon iedereen een ander opgeven; mensen die het verdienden aanwezig te zijn omdat ze veel betekenen voor een ander, een vereniging of misschien wel een heel dorp. Opnieuw prijkten er op de gastenlijst vijftig namen, opnieuw ging de bus door de gemeenten en opnieuw beleefden we een prachtige avond. Ik neem u mee van achter de schermen tot op het Diner. Terug naar 11 december, een dag van hectiek en stress, van lachen en feesten, van eten en drinken; een hele bijzondere dag.

Laatste loodjes
De dag begint voor de kledingkast en dat is een lastig moment. Alle gasten zijn opgeroepen feestelijk voor de dag te komen, dus daar zal ook ik aan moeten geloven. Wat is echter geschikt om eerst de vieze handen van een kleine meid te overleven en vervolgens het klaarzetten van alle spullen, en wat is niet te koud voor een lange busrit en niet te warm voor een lange avond? Veel tijd om te treuzelen is er niet: er moet nog genoeg werk verzet worden voor de bus de gasten op gaat halen. De hele dag door piept mijn mobiele telefoon. Een laatste berichtje over de planning met de artiesten wisselt foto’s van afgeladen auto’s af. Collega Erik Veenstra is even geen fotograaf maar waant zich Kerstman in een met pakjes gevulde auto. ‘Hohoho’ stuurt hij bij een foto van zichzelf in de auto met de presentjes voor de Voedselbank Westerkwartier. Ondertussen laadt collega Ronald Folkerts achtereenvolgens zijn auto vol met bad & body-pakketten beschikbaar gesteld door Op=Op Voordeelshop – ‘het ruikt wel compleet naar parfum in de zaal nu’ -, fotolijstjes beschikbaar gesteld door Fixet Tjoelker en Life&Garden – ‘het wordt steeds gekker’- en Kerststerren van Tuincentrum Drint begeleid door een foto van de heren met de duimen omhoog – ‘en door…’.
Het is half vier ’s middags als ik de zaal instap bij Hotel Aduard. Ik neem even een minuutje om alles in me op te nemen. Kerstbomen, lichtjes, prachtige stukjes op de tafels. Opnieuw is het betoverend mooi. Dit moet wel goed komen. Gauw naar Aduard om Arie Meijerman en zijn Ria op te halen. Samen zorgen we later voor een warm welkom wanneer de gasten de bus instappen. Onderweg naar Dalstra Reizen in Surhuisterveen neemt Arie nog even zijn planning door: “Zou het niet mooi zijn als ik ‘Ik heb die laif’ nog zing? Iedereen die iemand opgeeft, doet dit toch omdat hij er een bepaald gevoel bij heeft. Het gaat om mensen om wie je zelf veel geeft”, besluit hij met een blik op zijn dierbare Ria.
Chauffeur Renze Horinga uit Opende lijkt ietwat opgelucht als ik bij Dalstra Reizen binnenstap. Hoewel ik keurig een overzicht van alle stops heb doorgestuurd, was ik even vergeten te vermelden dat ik, Arie en Ria vanaf het begin af aan mee zullen rijden. “Ik vond het al vreemd, hoe moest ik nou weten hoeveel mensen er per opstapplaats mee zouden gaan”, lacht hij. “Ik dacht al: als ik maar niemand vergeet.” Nee, want dat zou een doemscenario zijn waar ikzelf al eens ’s nachts van wakker schrok. Maar gewapend met een lijstje met namen en ‘rugnummers’ en iedereen uitgebreid ingeseind moet het goed komen. We werpen nog even een blik in de loods van Dalstra, wat een indrukwekkend aangezicht is. Van de 25 bussen die er rondrijden voor de firma staat de allernieuwste voor onze ogen. Renze vertelt er trots over om vervolgens over te schakelen op de dames van DUW: “dat koor, dat moet echt heel erg mooi zijn.” Komt dat even goed uit, want die dames zal hij later die avond compleet in gala moeten halen en brengen.

Onderweg
Maar we lopen niet op de zaken vooruit. Rijden gaan we. Renze vertelt hoe hij 35 jaar in het openbaar vervoer heeft gereden. Na een jaar thuis miste hij de bus en besloot hij eens een brief naar Dalstra te sturen. Sindsdien is hij met veel plezier oproepkracht. Terwijl hij ontspannen naar Kornhorn stuurt, concluderen Ria en ik dat wij niet geschikt zijn als buschauffeur. Zo voorin de bus zien die bochten er toch wel heel eng uit. In Kornhorn wacht dan het eerste viertal aan passagiers. Arie wordt, iets wat bij elke halte weer lijkt voor te komen, direct herkend. Zelf vind ik het maar wat spannend en opgelucht krul ik het juiste aantal personen voor deze halte weg. In mijn hoofd vraag ik me af of we onze belofte van een heerlijke avond gaan waarmaken. Achter mij hoor ik Klaas van der Veen enthousiast aan Arie vertellen dat “een avond als deze het hele jaar goed maakt”. Mijn zenuwen beginnen te zakken.
Rap rijden we door. In Grootegast wachten zeven gasten en direct zit de bus lekker vol. “Gaan we naar Oostenrijk?’, vraagt mevrouw van der Naald als ze met wat hulp lekker voorin de bus heeft plaatsgenomen. Renze wacht een uitdaging in de vorm van een grote steen, maar neemt deze horde zonder moeite. “Je moet ook direct niet jammeren”, concludeert hij nuchter en rijdt ons naar Niekerk. Daar rijden we in ons enthousiasme even de opstapplaats bij het Zwembad Eekeburen voorbij, maar de dames daar kunnen er gelukkig om lachen. Weer vier binnen; op naar Grijpskerk. De familie Elzinga die daar instapt, maakt het nog wat bonter dan Oostenrijk.  “Deze bus gaat toch naar Eelde en vanaf daar kunnen we door naar Turkije toch?” Renze stuurt ons vakkundig door Niezijl waar een volgend drietal instapt en we liggen keurig op schema. In Zuidhorn is er verwarring bij mevrouw Smit en mevrouw Bouman. Was het niet kwart over zes opstappen? Maar spoedig voegen ook zij zich bij ons, zodat we snel naar Aduard kunnen. Terwijl we het Hotel voorbijrijden, vertelt Renze in de microfoon dat de plannen gewijzigd zijn. “We gaan naar de snackbar in Aduard, waar voor iedereen een patat met frikandel wacht.” Iedereen kan er hartelijk om lachen. En nadat we twee vrijwilligers van de Buurthuiskamer hebben opgepikt, kunnen we toch echt wél naar het Hotel, iets wat Renze ook meedeelt en met gejuich wordt ontvangen.

Verrassingen, heerlijk eten
en zoveel verhalen
Er wacht een prachtige ontvangst, maar niet voordat alle gasten de bus uit zijn. Als eerste wordt mevrouw van der Naald geholpen de hoge treden af te dalen. “En uw Rolls Royce staat weer klaar”, lacht Arie als haar rollator tevoorschijn komt uit het bagageluik. “Ho,ho, het is een Mercedes”, wijst ze hem terecht. Wat volgt is jassen ophangen – ‘zit mijn haar nog wel?’-, dan handen schudden – de familie Kingma – Andries en Minke en hun kinderen Jenze en Tineke, en burgemeesters Swart en Dijkstra met hun vrouwen – en een plekje zoeken – ‘ach, jij ook hier, wat gezellig’. Er wacht heerlijk eten en daar zijn de meesten wel aan toe. Zelf ben ik vooral toe aan de welkomstcocktail die ook op ons wacht. Even op adem komen en eens zien wat we weer voor elkaar hebben gekregen. Meer dan vijftig man in een prachtige zaal, allen feestelijk gekleed: de avond moet wel slagen.
Het blijkt dat nogal wat aanwezigen totaal geen idee hebben van wat ze precies te wachten staat deze avond. Zo is Loena Omila uit Niezijl compleet verrast door haar man. Meneer Zwier was de eerste die belde voor het Diner der Dankbaarheid, want zijn vrouw verdiende het volgens hem meer dan om aanwezig te zijn. “Zelf heb ik Parkinson en zij zorgt ontzettend goed voor mij. Daar zijn geen woorden voor”. Zelf is Loena Omila ook even stilgevallen. “Ik weet helemaal van niks. Hij zegt opeens: we gaan naar de bus.” Grootegasters Jan en Corrie Broekema, die ook aan deze tafel zitten, werden al eerder verrast. “Ja, mijn dochter Laura en haar vriend Reinier kwamen ons vorige week verrassen. Echt hartstikke leuk”, vindt Jan. “Je moet overal voor open staan. Dit leek me heel leuk om mee te maken.” Een tafel verder hoor ik hoe ook Oetse en Trieneke Elsinga uit Lauwerzijl verrast werden door hun dochters Trea Werkman en Janneke Slagter. “We hebben gezegd dat ze naar de film gingen en dat wij ze in Grijpskerk op de bus zouden zetten”, doet Trea uit de doeken. “We zouden zelf even een patatje halen daar en weer naar huis gaan.” Haar pa en ma verdienen het volgens Trea meer dan om aanwezig te zijn. “Pa zorgt al jaren voor het dierenkampje. Hij doet zoveel vrijwilligerswerk; teveel om op te noemen. Samen reizen ze de laatste jaren veel naar het ziekenhuis, dus ze verdienen het wel eens in het zonnetje te worden gezet. Bovendien staan ze altijd voor hun vijf kinderen klaar.” En dat dat niet altijd meeviel vroeger, weet moeder Trea goed te vertellen. Hoe vorken ooit nog over tafel vlogen, is ze gelukkig nu ze alweer tien kleinkinderen heeft, vergeten. “Ja, het is allemaal goed gekomen”, lacht ze om de herinnering aan haar opgroeiende vier dochters en zoon.
De eerste gang biedt een keur aan heerlijke voorgerechten. Jenze Kingma drukt ons op het hart, wel op te passen met de eieren uit Winschoten: “als je hier teveel van neemt, krijg je Winschoten met een d”. Een tweede gang staat ook al rap klaar met twee soorten huisgemaakte soep, waarbij Jenze ditmaal beeldend uit de doeken doet hoe de kip de pan in gehakt werd. De dames van Dancemix staan ondertussen klaar om van start te gaan met hun ‘Jeans’-show. De sfeer zit er goed in en ondanks dat er hard meegeklapt wordt en zelfs her en der wat geswingd op de stoel, kan Ronald niemand verleiden mee te doen. Een tweede versie van Jeans lijkt aan onze neus voorbij te gaan, totdat Jenze besluit naar voren te stappen. Samen met Ronald zetten hij en de dames van Dancemix opnieuw een spektakelstuk neer. Er lijkt voor de heren nog een gouden danscarrière in het verschiet te liggen. Wanneer ze weer op adem zijn, zien ze dat zelf ook wel zitten. “Ik meen dat Holland’s Got Talent ook al gebeld heeft”, puft Ronald.
De dames gaan zich omkleden, terwijl wij aanschuiven voor opnieuw een gang met heerlijk eten. Minke neemt plaats achter de grill waar de heerlijkste biefstukjes en garnalen wachten. Heerlijk eten blijkt iets te zijn waar de Zuidhornse Tina Visser wel aan gewend is. Haar man Jan verzorgt samen met haar etentjes voor alleenstaanden, waarbij zij ‘hoofd amuse en toetje’ is en hij de heerlijke gangen daar tussen in verzorgd. Al achttien jaar zijn er één keer in de maand vier alleenstaanden welkom bij het echtpaar. Een bijzonder initiatief waarvoor ze volgens Tina’s zus best wel eens in het zonnetje gezet mogen worden. Hoeft Jan ook eens niet te koken. Helaas ligt hij deze avond op bed met een hernia. Tina is gelukkig wel aanwezig en vertelt hoe bijzonder de avondjes bij haar thuis zijn. “Het zijn zulke leuke avonden. Het is begonnen toen een vriend van ons overleden is. We hebben beloofd voor zijn vrouw te zorgen. Daarna kwamen er steeds meer mensen op ons pad. Het bleek dat de zondag de minste dag is voor mensen die alleen zijn. Dus dachten wij: waarom gaan wij niet op die dag voor ze koken? Het is echt alleen voor alleenstaanden”, benadrukt ze. “En dat is wel eens lastig, want het is zo gezellig altijd dat mensen als ze weer een relatie krijgen bijna twijfelen het te vertellen, omdat ze weten dat het eten dan over is.”
Er zijn zoveel verhalen, zoveel aanwezigen: teveel om te vertellen en met iedereen te praten, merk ik wel. In de wc tref ik Mieke van der Veen van Zwembad Eekeburen die Antje de Wit ‘ontvoerde’ voor deze avond. Deze vrijwilligster die zich al jaren inzet voor het zwembad is totaal onwetend over wat haar wacht. “Ik heb alleen gezegd dat we uit eten gingen en ze zich mooi moest aankleden”, lacht Mieke. “We proberen Antje zelf ook ieder jaar wel een keertje in het zonnetje te zetten, maar een avond als deze is perfect om haar te laten weten hoe dankbaar we zijn voor alles wat ze doet. En de avond valt gelukkig in de smaak. “Het lijkt wel een droom”, aldus Antje met een brede lach. Eenzelfde lach zie ik bij Pop Poelman. Depothouder van de Voedselbank Westerkwartier en zijn vrouw Jannie. “Eerst wilde ze niet mee”, vertelt Pop, “maar ik vind dat ook zij in het zonnetje gezet mag worden. Een vrijwilliger kan immers niet zonder zijn thuisfront. Je bent altijd druk met je vrijwilligerswerk en daar moet ze maar begrip voor hebben en dan kom je thuis en heb je het er ook nog eens veel over.” Schuldig denk ik aan de vele verjaardagscadeaus die sinds mijn dochters eerste verjaardag ons huis bevolken en dan weer aan de kinderen van de Voedselbank waar Pop zich zo voor inzet. “Maar je moet ook zelf genieten en leven”, vindt Pop.
Deze avond is dat geen probleem. Zanger Niels Span uit Oldekerk krijgt de handen op elkaar. Leuk is te merken dat juist de uit zijn woonplaats afkomstige gasten enorm enthousiast zijn; afkomst verloochen je niet. Maar ook anderen genieten volop van zijn eigen single ‘ik zie sterren in je ogen’ en het aanstekelijke ‘Jij en ik’ van Jan Smit. Niels knalt ook nog samen met de dames van Dancemix. Zij helemaal in een perfecte glitteroutfit gestoken door Eringa Kledingverhuur in Opende en hij in hun midden alsof hij nooit anders heeft gedaan. Deze act kostte mij in de voorbereiding toch zeker een aantal slapeloze nachten die nu onnodig blijken te zijn. Uren belde ik met Ina Manakane, leidende kracht achter Dancemix en vervolgens weer met Niels om alles kort te sluiten. Eindelijk leek ik ze beiden op hetzelfde moment voor een repetitie bij elkaar te krijgen, totdat Niels het weekend ervoor bijna zijn meniscus scheurt. Een foto van krukken op zijn Twitter-account deed mij op die zondag het zweet uitbreken. Maar de zorgen blijken voor niks en de combinatie van dans en zang werkten aanstekelijk. Na een opwarmertje met het ‘Vliegerlied’ spot ik zelfs de beide burgemeesters die enthousiast in de benen gaan als iedereen wordt gevraagd mee te doen op ‘Jingle Bells’. Het is top te merken dat ook zij dit Diner der Dankbaarheid een warm hart toedragen. De heren praten wat af en gaan heel wat tafels bij langs. Dat ook hun vrouwen, Paula en Lies, mee zijn gekomen wordt net zo gewaardeerd en gelukkig hoor ik dat het andersom ook goed bevalt. “De sfeer is ook heel erg ongedwongen”, vindt Lies. “De mensen die aanwezig zijn, hebben allemaal een verhaal en het is mooi die te horen en met ze te praten.”
Buschauffeur Renze heeft ons Diner intussen even moeten verlaten om de dames van DUW op te halen bij hun thuishonk De Halte in Niekerk. ‘Plumeautivator’ Trijnie Sijbring houdt woord en loodst het dertigtal met haar roze plumeau door heerlijke nummers. Van het stemmige ‘a perfect day’ tot aan het swingende ‘ding-a-dong’; met hun power en enthousiasme blazen de dames ons aanwezigen bijna weg. Nu zij op het podium staan, weet ik al dat het einde van de avond langzaam dichterbij komt.

21 dozen en 2000 euro voor de Voedselbank
Het wordt tijd voor wat ‘officiëlere’ zaken. Er wacht een grote verrassing voor de Voedselbank Westerkwartier. Ina, werkzaam voor GSV Let’s Move, heeft een inzameling georganiseerd onder de 150 leden van deze gymvereniging. Het lukte haar in vijf dagen maar liefst 25 boodschappentassen vol in te zamelen. En samen met haar dames van Dancemix kan ze dit nu in 21 prachtig ingepakte dozen aanbieden aan Jan Oomkes, bestuurslid van deze Voedselbank. In zijn nopjes met dit prachtige gebaar besluit hij spontaan alle dames te zoenen. Het podium verlaten hoeft hij nog niet, want ook wij van de Streekkrant kunnen hem verblijden. Met dank aan de dames van Dancemix is er nog een collecte gedaan voor onze actie voor de kinderen van de Voedselbank Westerkwartier op deze avond. Ronald kan bekend maken dat er uiteindelijk 1693,50 euro is opgehaald om deze kinderen allemaal een Kerstcadeau te kunnen geven. Maar gezien het hier om 81 kinderen gaat en wij willen dat ze allemaal iets moois kunnen krijgen, besluiten we dit bedrag op te hogen tot 2000 euro. Een symbolische cheque neemt Jan Oomkes maar wat graag in ontvangst. “En nu denk je dat ik jou ook ga zoenen natuurlijk”, lacht Jan naar Ronald, maar die zoenen blijken voor mij. Hoewel het fijn is bedankt te worden, kan ik niet anders dan bedenken hoe mooi het is om dit voor elkaar te krijgen. Een actie als deze is dan misschien op ons initiatief ontstaan, maar zou zeker niet mogelijk zijn geweest zonder alle adverteerders die deze een warm hart toe hebben gedragen en hebben gesteund.
De familie Kingma neemt een meer dan terechte ovatie in ontvangst en na bedankjes aan allen die meegewerkt hebben aan deze avond, neemt mevrouw Hamstra het woord. In een gedicht drukt ze uit hoe belangrijk vrijwilligers zijn en hoe fijn ze het vindt dat deze groep nu eens in het zonnetje wordt gezet. De woorden ‘het goud van deze avond’ passen perfect bij deze avond met een gouden randje. Het wordt tijd om aan het toetje te schuiven. Arie zet ‘Ik heb die laif in’ met zijn Ria achter de knoppen. Ik hoor hoe mensen spreken van “de mooiste avond van het jaar” en zie hoe er genoten wordt. Er worden ‘Twirre Twinkels’ uitgedeeld en ik krijg ‘alles wat je nodig hebt om kleurrijk te zijn, zit al in je’ in mijn handen gedrukt. Zo langzaamaan voel ik me eerder bleek dan kleurrijk, maar nog even genieten. Arie schakelt over op heerlijke meezingers en er gaat een bonte stoet in polonaise door de zaal.  ‘Brabantse nachten zijn lang’ schalt er door de zaal en ik bedenk me dat de avonden in Aduard daar niet voor onder doen. We sluiten af met ‘You’ll never walk alone’. De één zingt uit volle borst; de ander deint zachtjes mee en een derde sluit zich aan bij het showballet van Dancemix. De bus draait weer warm; het wordt tijd de rit terug te maken. Met de handen vol met Kerststerren aangeboden door Tuincentrum Drint, bad & body sets van de Op=Op Voordeelshop en fotolijstjes van de Tjoelker Fixet en Life&Garden gaat iedereen weer op weg naar huis. Het laatste nummer “You’ll never walk alone” blijft hangen in mijn hoofd, want als er iets bewezen deze avond is dat het wel met al deze fantastische mensen aanwezig die altijd klaarstaan om wat voor een ander te doen.

Dank
Als eerste een woord van dank aan de familie Kingma van Hotel Restaurant Aduard. Opnieuw stelden zij een geweldig viergangen buffet inclusief drankjes beschikbaar voor het Diner der Dankbaarheid. Ontzettend bedankt voor jullie gastvrijheid en enthousiasme voor deze prachtige avond. Dankzij jullie konden we rekenen op een fantastische zaal, vriendelijk personeel en heerlijk eten en drinken. Ook jullie persoonlijke inzet op de avond zelf heeft deze avond gemaakt tot het succes wat het was.
Daarnaast uiteraard een woord van dank aan de beide gemeenten Grootegast en Zuidhorn voor het mede mogelijk maken hiervan en aan de burgemeesters Kor Dijkstra en zijn vrouw Lies en Bert Swart en zijn vrouw Paula voor het aanwezig zijn tijdens deze avond. Dalstra Reizen uit Surhuisterveen hartelijk bedankt voor het beschikbaar stellen van een bus met een enthousiaste chauffeur. Arie Meijerman, Niels Span, de dames van Dancemix onder leiding van Ina Manakane en dames van DUW ontzettend bedankt voor het neerzetten van een geweldig programma. En een laatste woord van dank aan alle sponsoren te weten Tjoelker Fixet en Life& Garden uit Opende, Op=Op Voordeelshop in Zuidhorn, Eringa Kledingverhuur in Opende, Tuincentrum Drint in Grootegast en Twirre voor de twinkels.

Maria Wijnands-Hovingh mede namens:
Ronald Folkerts, Erik Veenstra,
Johanna Kommerie en Wildo Wijnands

Spanning en sensatie
Nog even voor alle aanwezigen: er was wat spanning in de zaal toen bleek dat meneer Zwier onwel werd. Gelukkig kan ik laten weten dat alles weer goed met hem gaat en het met een sisser is afgelopen. Hij is in het ziekenhuis helemaal nagekeken en hij mocht dezelfde nacht nog naar huis.

En wellicht heeft u het meegekregen: Jan Oomkes repte in zijn speech over de spannende avond voor mij gezien mijn dochter voor het eerst uit logeren was. Nou heb ik haar nog lekker opgehaald die avond, maar de echte spanning zat bij onze fotograaf
Erik Veenstra wiens vrouw hoogzwanger op de bank zat thuis. Hoewel we deze avond nog vele grapjes maakten over gebroken vliezen, bleek dit de volgende ochtend toch werkelijkheid voor het stel. Op zaterdag 13 december om 12.02 uur is hun prachtige dochter Wende Anne geboren.