Een lintje voor Annet, die jarenlang spin in het web was

Afbeelding
nieuws groningen

GROOTEGAST - Ze is er nog beduusd van. Zes dagen eerder kreeg ze van burgemeester Kor Dijkstra een koninklijk lintje opgespeld en werd ze Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Als ze er aan terugdenkt staat de verbazing nog op haar gezicht te lezen. Een lintje? Voor haar? Wat een idioterie! Annet Lieffering kreeg het lintje uiteraard niet voor niets, en hetgeen zij ‘geen moeite’ noemt, is voor anderen heel belangrijk geweest. ‘Zonder Annet had het dorpsleven tien jaar geleden al op z’n gat gelegen’, zei een mededorpsbewoner over haar. Annet op haar beurt wuift het compliment weg. ‘Dat valt heus wel wat mee.’

De vrijdagochtend voor Koningsdag stonden plotseling haar schoonzonen voor de deur. ‘We nemen je mee naar een feestje, dus pak je tas, we gaan vertrekken,’ was de boodschap. ‘Ik had geen flauw idee wat er gebeurde, heb ook niets gevraagd, ik ben gewoon ingestapt. Mijn man Jacques ging ook mee. Ik liet het over me heen komen, ik beleefde het als in een roer’, vertelt Annet. Bij de Rabobank zei haar chauffeur: ‘Kom, we moeten even pinnen, je weet maar nooit wat de dag brengt.’ Ze stapten uit de auto, liepen naar de achterkant van het gemeentehuis en toen Annet Weit Hamersma en Jaap Homan zag staan begon er haar vaag iets te dagen, maar drong het besef nog niet helemaal tot haar door. Annet werd direct een plaatsje toegewezen in de zaal waar de lintjes werden uitgereikt, en vanaf dat moment beleefde ze alles vanuit een roes.
‘De familie die aanwezig was vertelde later dat ik spierwit wegtrok op het moment dat ik de zaal binnenstapte. Dat kan wel kloppen. Het enige wat ik op dat moment dacht was: Ik mag zo niet gaan janken, ik mag niet janken, ik mag niet janken.’
De burgemeester somde in zijn toespraak op wat Annet de afgelopen dertig jaar allemaal wel niet betekend heeft voor de samenleving. ‘Ondanks dat het allemaal niet helemaal tot me doordrong, kreeg ik daar wel het één en ander van mee. Het bracht herinneringen naar boven. Wanneer de burgemeester het had over de feestverlichting zag ik mezelf met zes andere vrijwilligers bij ons aan tafel zitten, avondenlang bezig met de feestverlichting.’
Het is ook niet niks wat Annet door de jaren heen allemaal gedaan heeft voor Grootegast. Ook in de jaarlijkse feestweek speelde ze, en speelt ze nog steeds, een belangrijke rol. Ze draaide zo’n achttien jaar mee in het bestuur van de Taptoe, ze was twaalf jaar lang voorzitter van de handelsvereniging, waar ze eerder al commisielid van was en sinds haar aftreden als voorzitter wederom commisielid van is geworden, ze draaide jarenlang mee in de toneelvereniging Gastvrij, waar ze voorzitter was en de openluchtspellen nieuw leven in blaasde en sinds 1995 organiseert ze de BHV-cursussen voor bedrijven in Grootegast. En dat is alleen nog maar het gedeelte wat tijdens het uitreiken van het lintje benoemd is. Wanneer ze het programma van de feestweek erbij pakt zegt ze: ‘Oh ja, de motortoerrit houd ik me ook al jaren mee bezig. Samen met Anneke Hamersma ontvangen we al vijftien jaar de deelnemers. En de jaarmarkt, natuurlijk. Vanuit de handelsvereniging ben ik daar ook al heel lang bij betrokken.’
Hoe ze het allemaal klaargespeeld heeft de afgelopen dertig jaar is voor haarzelf ook wel eens een raadsel. ‘In die tijd dat ik begon met het verenigingsleven hadden we een bedrijf, vier opgroeiende kinderen, en ik was zeker twee avonden in de week van huis voor het verenigingsleven. Ik denk dat ik dat toen echt zag als een verzetje, anders zou ik nu niet meer begrijpen hoe ik dat volgehouden heb. Maar mijn man was ‘s avonds altijd thuis voor de kinderen, op die manier heb ik dat altijd kunnen doen. En natuurlijk omdat ik het leuk vond om te doen, anders houd je zoiets ook geen dertig jaar vol.’
Tegenwoordig bouwt Annet de activiteiten een beetje af. Toen de Taptoe vijfentwintig jaar bestond stapte ze uit dat bestuur. ‘Bij het vijfentwintigjarig bestaan ben ik gestopt, want wat is anders een goed moment om er mee op te houden?’ Toch heeft Annet hele goede herinneringen aan de tijd dat zij mede-organisator was van de Taptoe. ‘Maar ik moet zeggen dat ik het nu ook mooi vind om van de zijlijn mee te kijken en te genieten. Vroeger was het toch altijd spannend of alles goed zou gaan, nu kan ik er gewoon van genieten.’ Ook het voorzitter zijn van een vereniging wil Annet niet meer. ‘Ik ben iemand van mijn woord. Als ik zeg: dat doe ik, dan doe ik dat ook. Maar mensen doen soms zo moeilijk. Dan zeggen ze iets toe, om vervolgens terug te krabbelen waarna de voorzitter het maar weer op kan lossen. Daar heb ik geen zin meer in.’

Wanneer ze nog eens naar het programma van de feestweek kijkt dan zie je haar bij voorbaad al genieten. ‘Het is goed dat er ook nieuwe dingen op het programma staan. Dat is altijd spannend, maar wel goed voor de feestweek.’ Dat er dit jaar voor het eerst geen feesttent is is Annet een doorn in het oog. ‘Breek me de bek daar niet over open.’ Toch kijkt ze uit naar de feestweek. Haar boodschap aan de Grootegasters is simpel. ‘Kom gewoon, kom en geniet.’

UIT DE KRANT