Een prachtig eerbetoon
Gemeente Westerkwartier
Stiekem werd er in de wandelgangen van het gemeentehuis al over gesproken. Geruchten die al kort na het overlijden van Bert Swart de kop op staken en steeds heviger werden. ‘Die schitterende spoorbrug over het Van Starkenborghkanaal zou best wel eens omgedoopt kunnen worden tot Bert Swartbrug’, luidde de strekking. En waarom ook niet? Burgervader Swart was een verbinder pur sang. En laat de spoorbrug nu hetzelfde doen. Twee uiteinden met elkaar verbinden. Bovendien was Bert Swart een groot ‘fan’ van de brug, waaromtrent hij de ontwikkelingen en de voortgang met grote belangstelling volgde. De brug vernoemen is een prachtig eerbetoon aan een bijzondere man die ontzettend goed lag in de Zuidhorner gemeenschap. Nog altijd valt zijn naam aan de keukentafels van Visvliet, in het dorpshuis van Niezijl, de Nieuwe Wierde in Grijpskerk en natuurlijk in en rondom Zuidhorn zelf. Nimmer een kwaad woord over de te vroeg overleden burgervader die met zijn humor en mensenkennis een grote rol speelde in de aanstaande eenwording van het cultuurhistorische landschap Middag-Humsterland in de toekomstige gemeente Westerkwartier. Ook was Swart de man die soelaas bood in de Aduarder snippergroenkwestie. Het optreden van de burgervader zorgde ervoor dat Aduard en de politiek weer tot elkaar kwamen. Swart is de man die ik nog altijd midden in een afgeladen gemeentehuis zie vertellen dat óók Zuidhorn haar steentje zal bijdragen in de vluchtelingenproblematiek. Wat heet, later die avond carpoolde ik met raadslid Jan Gutman richting de locatie van de voormalige school Het Anker, waar Bert Swart een uur later wederom zijn verhaal zou doen. Waarom Het Anker nabij het centrum van Zuidhorn? Omdat het college én de raad de vluchtelingen letterlijk midden de samenleving wilden opnemen. Dus op twee locaties in het absolute hartje van Zuidhorn. Daarmee zou in menig gemeente de burgemeester direct onder vuur komen te liggen. Echter niet de charismatische Bert Swart die zich deze avonden prima verweerde tegen omwonenden die vol vragen zaten en deze ook op Swart afvuurden. Bert Swart, die als een échte burgemeester zalvend, sussend en kalm uitleggend tussen zijn inwoners stond, maar toch boven alle partijen verheven was. Wiens antwoorden eerlijk, helder en direct waren. Een grapje, een (ferm) schouderklopje en een knipoog. Een autoriteit. Dat azc is er uiteindelijk niet gekomen, maar als er ooit één burgemeester in staat zou zijn geweest om twee azc-locaties te managen in één dorpscentrum zonder de steun van zijn inwoners te verliezen, dan was dat Bert Swart. De verbinder bij uitstek. Daarvoor is het bewijs ruimschoots aan te leveren.
Ik ben geen fan van het openbaar vervoer. Nooit geweest ook. Ja, ik ben op de hoogte van de huidige milieuproblematiek. En ja, ik besef mij dat samen reizen in een bus of trein vele malen duurzamer is dan rondtrekken in mijn eigen milieuvervuilende eenheid op vier wielen. Echter, reizen met het openbaar vervoer is ontzettend omslachtig en tijdrovend. De route Zuidhorn-Leek is binnen een kwartier af te leggen met een auto. Ter vergelijking; diezelfde reis met het openbaar vervoer duurt afhankelijk van het tijdstip tussen de 40 en 50 minuten en gaat via Groningen. Dat is inclusief een wandeling van 12 minuten. Goed weer is essentieel om niet met een nat pak het laatste deel van de busreis richting Leek aan te moeten vangen. Openbaar vervoer is mooi, maar niet bijzonder effectief. Hemelsbreed liggen beide plaatsen 12 kilometer uit elkaar. U begrijpt, zo’n lange reistijd is dan niet acceptabel. Daar komt bij dat je op de drukke momenten jezelf terug vindt in de meest hachelijke situaties, waarbij je al balancerend staat te wankelen op je benen vanwege het tekort aan zitplaatsen in de bus of trein. Uiteraard wél tegen het volledige tarief, want een ‘jij moet staan korting’ kennen de vervoersmaatschappijen niet. Om dan nog maar te zwijgen van de gebrekkige hygiëne in de niet altijd even schone bussen waar je bij tijd en wijle eerst de wikkels van je voorganger moet weggooien om vervolgens een stoel vol koekkruimels te bemachtigen. Tel daarbij op de onuitstaanbare zoetzure lucht van opengetrokken blikjes energydrank en de openbare kwelling is compleet. Zaken die ik overigens voor lief neem tijdens mijn eerste ‘reis’ over de Bert Swartbrug, zoals de spoorbrug tussen Zuid- en Noordhorn over het Van Starkenborghkanaal vanaf 25 april officieel zal heten. Ja, deze dag zal ik in de trein stappen richting Grijpskerk. De naam van de brug is genoeg aanmoediging om wél een treinkaartje te kopen en gebruik te maken van het ijzeren gevaarte. De Bert Swartbrug is een prachtig eerbetoon aan een bijzondere man en een uitzonderlijke burgervader. De verbindende brug had geen betere naamgever kunnen krijgen dan de ultieme verbinder Bert Swart. En over deze brug moet ik tenminste één keer zijn gereden op de manier waarop deze is bedoeld. Met het openbaar vervoer. Per trein.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
Ik ben geen fan van het openbaar vervoer. Nooit geweest ook. Ja, ik ben op de hoogte van de huidige milieuproblematiek. En ja, ik besef mij dat samen reizen in een bus of trein vele malen duurzamer is dan rondtrekken in mijn eigen milieuvervuilende eenheid op vier wielen. Echter, reizen met het openbaar vervoer is ontzettend omslachtig en tijdrovend. De route Zuidhorn-Leek is binnen een kwartier af te leggen met een auto. Ter vergelijking; diezelfde reis met het openbaar vervoer duurt afhankelijk van het tijdstip tussen de 40 en 50 minuten en gaat via Groningen. Dat is inclusief een wandeling van 12 minuten. Goed weer is essentieel om niet met een nat pak het laatste deel van de busreis richting Leek aan te moeten vangen. Openbaar vervoer is mooi, maar niet bijzonder effectief. Hemelsbreed liggen beide plaatsen 12 kilometer uit elkaar. U begrijpt, zo’n lange reistijd is dan niet acceptabel. Daar komt bij dat je op de drukke momenten jezelf terug vindt in de meest hachelijke situaties, waarbij je al balancerend staat te wankelen op je benen vanwege het tekort aan zitplaatsen in de bus of trein. Uiteraard wél tegen het volledige tarief, want een ‘jij moet staan korting’ kennen de vervoersmaatschappijen niet. Om dan nog maar te zwijgen van de gebrekkige hygiëne in de niet altijd even schone bussen waar je bij tijd en wijle eerst de wikkels van je voorganger moet weggooien om vervolgens een stoel vol koekkruimels te bemachtigen. Tel daarbij op de onuitstaanbare zoetzure lucht van opengetrokken blikjes energydrank en de openbare kwelling is compleet. Zaken die ik overigens voor lief neem tijdens mijn eerste ‘reis’ over de Bert Swartbrug, zoals de spoorbrug tussen Zuid- en Noordhorn over het Van Starkenborghkanaal vanaf 25 april officieel zal heten. Ja, deze dag zal ik in de trein stappen richting Grijpskerk. De naam van de brug is genoeg aanmoediging om wél een treinkaartje te kopen en gebruik te maken van het ijzeren gevaarte. De Bert Swartbrug is een prachtig eerbetoon aan een bijzondere man en een uitzonderlijke burgervader. De verbindende brug had geen betere naamgever kunnen krijgen dan de ultieme verbinder Bert Swart. En over deze brug moet ik tenminste één keer zijn gereden op de manier waarop deze is bedoeld. Met het openbaar vervoer. Per trein.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
