‘Eerste Syrische baby viert verjaardag’

Afbeelding
voorpagina groningen
Hoessein heeft zijn eerst kippenpootje al afgekluifd. ZUIDHORN - Precies een jaar geleden zag de eerste in Zuidhorn geboren Syrische baby het levenslicht. Inmiddels is het kerstkindje alweer een jaar. Heeft hij een paar tandjes in zijn mond en zijn eerst stapjes reeds gezet. ‘Lopen doet hij al bijna twee maanden’ grijnst vader Weys niet zonder enige trots. De geboorte van Hoessein was er eentje in de categorie  ‘ongewoon’.
Tijdens en rondom de bevalling kwamen de loodgieter, de timmerman en de elektricien langs. Die uitgerekend werkzaamheden moesten doen in de kraamkamer. Moeder Fatima zou in het ziekenhuis bevallen, omdat haar vorige bevalling van een tweeling op een ongekende tragedie uitliep en ze beide kindjes verloor. Het ziekenhuis werd niet gehaald. Gelukkig woont dokter Slagter om de hoek om de bevalling in goede banen te leiden en kleine broertje Habib bij de geboorte weg te houden. Ook Habibje is een jaartje ouder en gaat inmiddels naar de crèche. Het ondeugende ventje is langzaam wat rustiger aan het worden. Hij vernielt minder dingen, volgens vader, maar dat kan ook andere redenen hebben. Wanneer je de kamer rondkijkt zie je dat alle glazen inmiddels uit de kasten zijn, een groot raam uit een deur ontbreekt, de vensterbanken nagenoeg leeg zijn en je tot de conclusie komt dat er ook niet zoveel meer te vernielen is. Enige alertheid blijft wel raadzaam merk ik wanneer ik relaxed met een koffie in de hand in de bank zit. Plotseling zoeft er iets door de lucht wat een seconde later op mijn schoot terecht komt. En vooral ook op mijn hete koffie. Het is Habibje die voor vliegtuig speelt en besloten heeft dat ik een goede landingsplaats ben. Mijn schrik en boosheid weet hij met zijn betoverende ogen ook alweer snel weg  te nemen. Zijn aaibaarheidsgehalte is gewoonweg te hoog. Een jaar gaat snel voorbij. Hoessein heeft zijn eerste kippenpootje al afgekluifd. Dat deed hij trouwens al na een paar maanden. En er gebeuren wel meer dingen die niet heel erg ´des Nederlands’ zijn en waar menig vroedvrouw slapeloze nachten van zal hebben. Zo loopt zusje Sabah van vijf jaar, al sinds de eerste week met haar broertje rennend door het huis. Doet papa allerlei kunstjes met de baby waar de kraamverzorgende nou ook niet echt blij van wordt. Ook bij zijn eerste stapjes heb je de neiging in te grijpen wanneer hij langs de houten tafel waggelt. Vader en moeder houden alles nauwlettend in de gaten maar grijpen maar zelden in. Het resultaat is wel dat de kinderen behoorlijk zelfredzaam zijn. Ook eten en slapen gaat allemaal net even anders. De kindertjes worden pas naar bed gebracht wanneer ze in slaap vallen op de bank. Daarna worden er dekentjes over ze heen gelegd en wanneer ze in diepe slaap zijn, naar boven in hun bed getild. Wordt er dan zachtjes gepraat? Gaat de tv dan uit om rust te creëren? Zeker niet. Blijkbaar geeft het de kinderen een veilig gevoel zo, tussen alle geluiden in te slapen. Te midden van hun geliefden.  Want hoe anders het soms ook gaat dan wij misschien gewend zijn. Vader en moeder zijn werkelijk stapel met hun kinderen. De maaltijd  is vaak geen al te groot sociaal gebeuren. Wie zin heeft, die eet. Moeders ruimt daarna af en paps drinkt een koffie. Verder bestaat het leven uit inburgeringscursussen, school, vrijwilligerswerk en het leren van de taal. En leren autorijden. Vader Weys volgt een wat ongewone procedure. Hij schaft eerst een auto aan en begint vervolgens met rijles. Het doel is om in de auto ook alvast wat te oefenen. Het kost heel wat overredingskracht en soms zelfs enig onbegrip hem er van te overtuigen dat dit op zijn minst echt niet handig is, en in het ergste geval als misdaad gezien kan worden met potentieel desastreuze gevolgen. Of dit verschil van inzicht allemaal terug te voeren is op cultuurverschil, blijft de vraag. Feit is dat het in Syrië allemaal wel wat makkelijker gaat. Een aanvaring met de politie wordt, helemaal op het platte land, afgekocht. De theorie-examens zijn een ware kwelling voor Weys, die vele malen zakt maar weigert een Arabisch examen te doen. Hij heeft uitgerekend dat hij zes keer mag zakken bij een Nederlands examen tegenover één keertje een Arabische. Precies de zesde keer is het eindelijk bingo en een maand later maakt de Syriër zijn belofte dat hij ‘super goed’ kan rijden waar, door zijn praktijkexamen in een keer te halen.  En natuurlijk is Hoessein na goed Moslimgebruik besneden. Een daad die in de ogen van ons westerlingen op weinig goedkeuring kan rekenen. Dat begrijpt vader. Maar hij staat er helemaal achter en legt uit dat de ingreep door een vakbekwaam persoon wordt gedaan en er geen bloed vloeit. Het leed voor het kind is volgens hem nihil. Aangezien ik man ben, weet ik niet zeker of ik hem in dit geval geloof of wil geloven. Inmiddels is Hoessein dus een jaar. Wat niet gevierd wordt. Daar doen veel moslims niet aan. Wat niet betekent dat het gezin de verjaardagen van andere mensen niet viert. Naast de bijna dagelijkse maaltijden die op ons adres worden bezorgd gaan ook de verjaardagen niet zonder cadeautjes voorbij. Sinterklaas blijft ze een grote en onbegrijpelijke glimlach op het gezicht geven en met kerst zijn we van harte welkom om dit christelijke feest met hun te vieren. Hoewel ze niet zoveel hebben met het christelijke geloof. Dat is het hartverwarmende. Ook als het gaat om serieuze onderwerpen, waarbij zoon Eslam van 12 als tolk fungeert. Als het gaat over de grote issues. Over Israel en de Palestijnen. Over Trump, over Rusland, Jeruzalem, over Allah en over Jezus. Het blijkt domweg dat er verschillen zijn in zienswijze en ervaringen. Dat we het niet over alles eens zijn. Maar terwijl we het niet eens zijn, wordt er heerlijke dampende koffie op tafel gezet. Hij Moslim, ik met een christelijke achtergrond. Aan één tafel. Koffie tijdens de grote verschillen. Wauw! Eigenlijk vieren we al een beetje kerst.
Johan Kamphuis

UIT DE KRANT

Lees ook