Elly van der Vaart veranderd door retraite
voorpagina groningen
“Borstkankerpatiënten kunnen hun leed het beste met elkaar verwerken”
GRIJPSKERK – Een paar keer per jaar organiseert Curare ‘uitjes’ voor vrouwen met borstkanker of die deze verschrikkelijke ziekte hebben gehad. “Vanaf het moment dat je te horen krijgt dat je kanker hebt zakt de grond onder je voeten vandaan, kom je in de molen terecht en word je geleefd”, beschreef Nicolien de Kroon, initiatiefneemster eerder al eens het gevoel dat bij (ex-) borstkankerpatiënten leeft. Het is daarom ook wel eens lekker en goed om je even terug te kunnen trekken, samen met lotgenoten tot jezelf komen en een echt ‘ik-moment’ in te lassen. Retraite, noemt De Kroon de vakanties die zij met Curare voor deze vrouwen organiseert. De kans om alles even achter te laten en het circus dat komt kijken bij de diagnose kanker achter je te laten. Elly van der Vaart (63) is één van deze vrouwen die op reis is geweest. “Naar Terschelling”, duidt ze. “En als ik in mee november mee had gekund naar Curaçao, dan had ik dat gedaan.”
Voor het uitstapje naar Terschelling ging het allemaal niet bijzonder goed met Elly, vertelt ze. “Zes jaar geleden verloor ik mijn man. Darmkanker. Er leek helemaal niets aan de hand te zijn, hij voelde zich prima. Maar een bezoekje aan de dokter wees toch anders uit.” Een paar maanden later was Elly weduwe. “Echt een zwarte periode”, zegt Elly. “Ik ben door een diep dal gegaan. Kwam mezelf meermaals tegen en ging de deur niet meer uit. Zelfs de duurste vakanties waren aan mij niet besteed. Waarom zou ik meegaan en feestvieren? Het leven was op dat moment allesbehalve een feestje.” Toen zij een paar jaar later ook zelf ziek werd sloeg de angst echt toe. Zonder kinderen en inmiddels afzijdig van de wereld, besloot ze Nicolien te bellen. “Ik las dat zij hetzelfde –borstkanker- had meegemaakt. Het was ontzettend belangrijk voor mij om met iemand te spreken die dezelfde ervaring heeft. Hoe slecht kon het zijn?” Nicolien overtuigde Elly van de noodzaak om eens mee te gaan en te genieten van een retraite. Het werd Terschelling, lacht ze nu. “Want lachen deed ik toen niet! Ik heb me door Nicolien over laten halen, maar zag het totaal niet zitten. Op reis met vreemde vrouwen. Op een boerderij. Op een eiland. Nee, dat was niets voor mij.” De vrienden die ze na een zware periode nog over had hebben haar er bijna letterlijk heen moeten schoppen, aldus Elly. “Gelukkig maar, want nog voordat ik voet op Terschelling had gezet was alles koek en ei. We gingen met een divers gezelschap vol andere karakters. Maar niet te filmen, wat een klik hadden we onderling.” Ook de geplande praatsessies waar ze als een berg tegenop zag vielen alleszins mee. Elly: “Praten over mijn man, mijn ziekte. Dat ging die vrouwen helemaal niets aan. Vond ik. Kom op zeg, ik als nuchtere Zoutkampse. Een beetje samen gaan zitten snotteren. Echt niet.” Daar denkt ze nu anders over. “Praten over mij en mijn gevoelens gaf verlichting. Het aanhoren van de aangrijpende verhalen van anderen leerde mij dat ik niet de enige was. De sessies zorgden voor verlichting en verwerking. Met elkaar praten over de dood en rouw werkt echt. Ik ben veranderd van het eiland afgekomen. In positieve zin.” Dat is ook de reden waarom wij bij Elly aan tafel zitten en haar verhaal mogen optekenen. “Wat Curare doet, is super. Dat gun ik iedere vrouw met borstkanker. Dus moeten zij dat weten en te horen krijgen.” Elly van der Vaart heeft het over een prettig samenzijn met lotgenoten, waarbij er goed naar elkaar geluisterd wordt en men twee weken samen verblijft in een familiaire omgeving. “Naast de praatsessies barst het programma twee weken lang van leuke en nuttige activiteiten”, vertelt ze. “We zijn onder meer met Landrovers over het strand heen wezen crossen, kregen voorlichting over wat er precies met je gebeurd is en wat er nog gaat gebeuren en hebben genoten van onder meer accupunctuur en een klassiek homeopaat.” Persoonlijk hoogtepuntje voor Elly zelf was het optreden van de plaatselijke beroemdheid Hessel. Eerst op de boerderij waar de vrouwen verbleven en later in zijn café. “De plek waar ik het op stap gaan weer heb opgepakt”, stelt ze lachend. “Ik ben niet langer aan huis gebonden, ga de deur uit en laat mezelf weer zien. En daarbij wordt het weleens laat. Of vroeg, wat jij wilt.”
Elly lijdt aan een zeldzame vorm van borstkanker en heeft op Terschelling zichzelf teruggevonden. “Retraite klinkt heel zwaar”, vindt ze. “Maar dat is het niet. Ik kan het iedere vrouw aanraden. In november is er een reis gepland naar Curaçao. Echt, ik wil kruipend wel mee. Mijn retraite heeft mij uit mijn zelfgecreëerde comfortzone gehaalde en terug geplaatst in de maatschappij. Hét omslagpunt in mijn leven van de afgelopen vijf jaar. Borstkankerpatiënten kunnen hun leed het beste met elkaar verwerken. Lotgenoten onderling. Ik zou deze vrouwen dan ook zeker aanraden om zich op te geven voor Curaçao.” Meer informatie over Curare en de aanstaande retraite op Curaçao is te vinden op www.curare.nl.
GRIJPSKERK – Een paar keer per jaar organiseert Curare ‘uitjes’ voor vrouwen met borstkanker of die deze verschrikkelijke ziekte hebben gehad. “Vanaf het moment dat je te horen krijgt dat je kanker hebt zakt de grond onder je voeten vandaan, kom je in de molen terecht en word je geleefd”, beschreef Nicolien de Kroon, initiatiefneemster eerder al eens het gevoel dat bij (ex-) borstkankerpatiënten leeft. Het is daarom ook wel eens lekker en goed om je even terug te kunnen trekken, samen met lotgenoten tot jezelf komen en een echt ‘ik-moment’ in te lassen. Retraite, noemt De Kroon de vakanties die zij met Curare voor deze vrouwen organiseert. De kans om alles even achter te laten en het circus dat komt kijken bij de diagnose kanker achter je te laten. Elly van der Vaart (63) is één van deze vrouwen die op reis is geweest. “Naar Terschelling”, duidt ze. “En als ik in mee november mee had gekund naar Curaçao, dan had ik dat gedaan.”
Voor het uitstapje naar Terschelling ging het allemaal niet bijzonder goed met Elly, vertelt ze. “Zes jaar geleden verloor ik mijn man. Darmkanker. Er leek helemaal niets aan de hand te zijn, hij voelde zich prima. Maar een bezoekje aan de dokter wees toch anders uit.” Een paar maanden later was Elly weduwe. “Echt een zwarte periode”, zegt Elly. “Ik ben door een diep dal gegaan. Kwam mezelf meermaals tegen en ging de deur niet meer uit. Zelfs de duurste vakanties waren aan mij niet besteed. Waarom zou ik meegaan en feestvieren? Het leven was op dat moment allesbehalve een feestje.” Toen zij een paar jaar later ook zelf ziek werd sloeg de angst echt toe. Zonder kinderen en inmiddels afzijdig van de wereld, besloot ze Nicolien te bellen. “Ik las dat zij hetzelfde –borstkanker- had meegemaakt. Het was ontzettend belangrijk voor mij om met iemand te spreken die dezelfde ervaring heeft. Hoe slecht kon het zijn?” Nicolien overtuigde Elly van de noodzaak om eens mee te gaan en te genieten van een retraite. Het werd Terschelling, lacht ze nu. “Want lachen deed ik toen niet! Ik heb me door Nicolien over laten halen, maar zag het totaal niet zitten. Op reis met vreemde vrouwen. Op een boerderij. Op een eiland. Nee, dat was niets voor mij.” De vrienden die ze na een zware periode nog over had hebben haar er bijna letterlijk heen moeten schoppen, aldus Elly. “Gelukkig maar, want nog voordat ik voet op Terschelling had gezet was alles koek en ei. We gingen met een divers gezelschap vol andere karakters. Maar niet te filmen, wat een klik hadden we onderling.” Ook de geplande praatsessies waar ze als een berg tegenop zag vielen alleszins mee. Elly: “Praten over mijn man, mijn ziekte. Dat ging die vrouwen helemaal niets aan. Vond ik. Kom op zeg, ik als nuchtere Zoutkampse. Een beetje samen gaan zitten snotteren. Echt niet.” Daar denkt ze nu anders over. “Praten over mij en mijn gevoelens gaf verlichting. Het aanhoren van de aangrijpende verhalen van anderen leerde mij dat ik niet de enige was. De sessies zorgden voor verlichting en verwerking. Met elkaar praten over de dood en rouw werkt echt. Ik ben veranderd van het eiland afgekomen. In positieve zin.” Dat is ook de reden waarom wij bij Elly aan tafel zitten en haar verhaal mogen optekenen. “Wat Curare doet, is super. Dat gun ik iedere vrouw met borstkanker. Dus moeten zij dat weten en te horen krijgen.” Elly van der Vaart heeft het over een prettig samenzijn met lotgenoten, waarbij er goed naar elkaar geluisterd wordt en men twee weken samen verblijft in een familiaire omgeving. “Naast de praatsessies barst het programma twee weken lang van leuke en nuttige activiteiten”, vertelt ze. “We zijn onder meer met Landrovers over het strand heen wezen crossen, kregen voorlichting over wat er precies met je gebeurd is en wat er nog gaat gebeuren en hebben genoten van onder meer accupunctuur en een klassiek homeopaat.” Persoonlijk hoogtepuntje voor Elly zelf was het optreden van de plaatselijke beroemdheid Hessel. Eerst op de boerderij waar de vrouwen verbleven en later in zijn café. “De plek waar ik het op stap gaan weer heb opgepakt”, stelt ze lachend. “Ik ben niet langer aan huis gebonden, ga de deur uit en laat mezelf weer zien. En daarbij wordt het weleens laat. Of vroeg, wat jij wilt.”
Elly lijdt aan een zeldzame vorm van borstkanker en heeft op Terschelling zichzelf teruggevonden. “Retraite klinkt heel zwaar”, vindt ze. “Maar dat is het niet. Ik kan het iedere vrouw aanraden. In november is er een reis gepland naar Curaçao. Echt, ik wil kruipend wel mee. Mijn retraite heeft mij uit mijn zelfgecreëerde comfortzone gehaalde en terug geplaatst in de maatschappij. Hét omslagpunt in mijn leven van de afgelopen vijf jaar. Borstkankerpatiënten kunnen hun leed het beste met elkaar verwerken. Lotgenoten onderling. Ik zou deze vrouwen dan ook zeker aanraden om zich op te geven voor Curaçao.” Meer informatie over Curare en de aanstaande retraite op Curaçao is te vinden op www.curare.nl.