gemeentehuis De Marne in Leens
Datum: 10 oktober 2013
Tijd: 10.00 uur
In Wehe-Den Hoorn staat een prachtig, maar ontzettend verwaarloosd en vervallen pand: de oude parochieschool. Stichting Herstel Erfgoed De Marne sleepte onlangs subsidie binnen om het weer wind- en waterdicht te maken en zoekt nu een goede bestemming om hiermee opnieuw subsidie binnen te halen; dit keer om het volledig te renoveren. Het pand is één wat zelfs in haar treurige staat nog tot de verbeelding spreekt en inspireert. En daarom kwam een clubje van creatieveling tot zakenmens bij elkaar in het gemeentehuis van De Marne om eens te brainstormen en te dromen over de optie om er een cultureel verzamelgebouw van te maken. De Ongenode Gast schoof aan.
Een bont gezelschap weet de grote commissieruimte te vinden. Als stralend middelpunt zit daar Ellen Kiewiet; in haar functie van coördinator economische zaken, recreatie en toerisme bij de gemeente de initiatiefnemer voor dit rondje brainstormen. Met haar ervaring en werkzaamheden als zangeres en actrice, producer, organisator en ach, ook nog eens horecadier, koos de gemeente volgens eigen zeggen voor een “veldspeler, niet een ambtenaar”. Bovendien iemand met klaarblijkelijk veel energie en een groot optimisme. De stralende lach verdwijnt dan ook niet van haar gezicht en dat terwijl de aanwezigen het haar bij tijden best lastig maken.
De aanwezigen zijn Jano van Gils, architect uit Houwerzijl en werkzaam bij Wongema in Hornhuizen, op deze ochtend ook te herkennen in functie van bruggenbouwer; Ankie Onnes, ja bekend van die galerie in Eenrum, maar dit keer ‘gewoon’ als moeder van: Annemarie Onnes, jong, ambitieus, een goede mix van moeders zakelijkheid en vaders creativiteit; Reinier de Gooijer, architect uit Pieterburen, die het pand even zakelijk leek te bekijken als Michiel van de Stel uit Hornhuizen, veel betrokken bij renovaties en dan op het gebied van energie; met tegenover hun juist Sarah Zoutewelle, kunstenares uit Warfhuizen en Mathilde van Wijnen uit Warfhuizen, muzikante, docente bij Noordakkoord en kunstenares; twee idealisten. Ook nog aanwezig is Sarah Stiles, als belangstellende en vertegenwoordiging van andere belangstellenden, en deze ochtend vooral ook in de rol van de kritische vragensteller. Oftewel: het was een complex uurtje.
“We zitten op een punt dat alles open ligt”, start Ellen de discussie met een waarheid als een koe. Dit geldt zowel voor het pand als voor deze ochtend. Tussen alle ervaren rotten die hier om de tafel zitten, lijkt Annemarie de enige te zijn met een duidelijk visie voor het pand. En waar Ellen spreekt voorzichtig spreekt over de mogelijkheid van een invulling, komt deze benjamin van het gezelschap met een helder en duidelijk plan. “Ik mis een plek waar muziek, kunst en theater wordt samengebracht en waar kinderen en volwassenen die hier van houden kunnen komen om zich te ontwikkelen. En naast bijvoorbeeld een theaterruimte en atelier, moet er ook nog ruimte zijn voor mijn horeca-passie.” En prompt verstomt de discussie over een eventuele huurprijs, waarbij Ellen een poging doet een richtprijs te bedenken, Sarah S. daar vervolgens van schrikt “wij zijn kunstenaars”, en andere aanwezigen weer discussiëren over het feit of een pand als deze wel of niet betaalbaar zal zijn.
De visie van Annemarie ligt in de week en vormt al snel de basis van een volgende discussie. “Wat voor vraag vul je eigenlijk in?”, dat vindt Sarah Z. de belangrijkste vraag van deze middag. Als kunstenares ietwat teleurgesteld over niet alleen de verkoop van haar kunst, maar vooral de houding in Nederland tegenover kunst, wil zij “mensen niet aanpraten dat het leuk is wat ik doe.” Ook hierop heeft Annemarie een helder antwoord. “Jij kan als kunstenaar komen en doen waar je gelukkig van wordt, ik sta daar als ondernemer om de mensen binnen te krijgen.” De anderen zweven nog lekker door met elkaar. Waar kritische noot Sarah zich afvraagt of de kunstenaars elkaar niet beconcurreren in één centrum, denkt Michiel breder dan kunst. “Kunst is mooi, maar je moet creatiever zijn; er moet een goed plan komen en trek er veel meer bij: van maatschappelijk duurzaam ondernemen tot het aan het werk zetten van langdurig werklozen.” Waarop Ellen droomt van ‘kruisbestuiving’, “zodat het gaat leven in de gemeenschap en vanzelf meer ontstaat”, en Jano tot de conclusie komt dat er gestart zou moeten worden met een inventarisatie van wat er eigenlijk al in de gemeente bestaat aan voorzieningen.
Echt één lijn is nog niet te vinden, maar eerlijk is eerlijk; ideeën, dromen, wensen en flarden hiervan zijn op deze ochtend wel uit de lucht te pakken; van repaircafé tot appartementen voor ouderen en van samenwerking met het basisschoolonderwijs tot ateliers. “Moet het eigenlijk dit pand worden?”, maakt Sarah S. het nog wat moeilijker en even lijkt iedereen uit het veld geslagen te zijn. Gelukkig is daar optimist Ellen. “Het is allemaal open, zo zou ik het zien”. En ach ja, weer die waarheid als een koe. “Zullen we nog eens brainstormen? Hè gezellig.”
