Groen-witten niet langs taai Kollum; FC Grootegast nog niet klaar voor kampioenschap

KOLLUM – Achteraf was de wedstrijd van Grootegast in Kollum overbodig. Want niemand van Grootegast wilde een kampioensfeest in het Kollumerland. Niemand van de club had ook voorbereidingen getroffen. De spelers wilden in de aanloop naar de mogelijk cruciale wedstrijd niet eens trainen op het geprepareerde gras in Doezum. Zodat de heren kunstveldvirtuozen konden wennen aan het grasveld van Kollum, dat er overigens prima bijlag. Het voetbal van Grootegast was tegenvallend; de kampioensvorm was ver weg. Bovendien had de ploeg van Johannes Douma alle moeite met het bijzonder stugge Kollum dat aan het eind nog bijna met de winst streek. Het bleef 0-0.

Het lag ook niet in de lijn der verwachtingen dat Grootegast de titel zaterdag zou opeisen, want dan moest alles meezitten. Marum zou moeten verliezen van Dokkum- dat lag best voor de hand- en Wykels Hallum moest gelijk spelen. Aanvankelijk ging het de goede kant op: het kampioenscenario. Marum kwam achter en Wykels stond gelijk. Maar Grootegast kon zelf het doel niet vinden. Al was het daar in de beginfase wel dichtbij. Nadat Rick van Dellen een voorzet op een haar miste, schoot Arjen Veenstra even later van afstand. De ‘streep’ kon nog net uit de hoek worden gewerkt door doelman Johan Vonk. Grootegast nam het heft in handen, maar soepel ging het bepaald niet. Centraal achterin had Johannes Douma Stefan Krijthe geposteerd naast Ite Hoolsema. Om het voetballend vermogen over de grond. Dat kostte Ronald Horinga, die heerst in de lucht, zijn plaats. Krijthe deed het naar behoren, maar gaf wel een gevaarlijke kans weg, nadat hij zijn tegenstander in de heupzwaai nam. De vrije trap bracht de defensie in het nauw. En dat was niet voor de eerste keer deze middag. Kollum, dat nog een miniem kansje heeft op een periode- maar dan moet echt alles meezitten-, werd niet zo weggespeeld als in de heenwedstrijd. Integendeel: de Friezen waren zeker niet minder en kregen doelrijpe kansen. In de 38^e minuut kwam Erwin Mensink op tijd zijn doel uit om de aanstormende Gerard van Zonneveld van score af te houden. Vlak voor rust eindelijk weer een scoringskans voor de gasten. Wederom was het Arjan Veenstra die opnieuw uithaalde. Vonk kon de lage schuiver naast kijken. Het voetbal van Grootegast was in de eerste helft niet om over naar huis te schrijven. Soloacties (met name Paolo Francisco) werden te ver doorgevoerd, er werd weer te veel gebreid (tikkie breed, tikkie terug), de passing was slordig en het regende domme overtredingen. Het was overigens niet dat Grootegast er met de pet naar gooide, inzet genoeg. Het wachten was het op het tweede deel, meestal het beste deel van Grootegast.

Maar ook in de tweede helft stelde Grootegast de weer massaal meegereisde aanhang teleur. Tot ontevredenheid ook van Johannes Douma: “We doen niet mee!”, foeterde hij, waarna prompt Arie Jan de Boer een waarschuwingsschot gaf. Dan vond Grootegast eindelijke een gaatje in de betonnen Friese verdediging. Paolo Francisco- zeer actief, beweeglijk en door zijn snelheid een plaag- was de aangever op Rick van Dellen, die verrassend uit de draai uithaalde. De bal scheerde de lat. Maar de thuisclub liet zich ook niet onbetuigd. Met name de beresterke Romke Bos bracht Grootegast enkele keren in verlegenheid. Rick Buma begon te schelden. Want: het liep nog altijd voor geen meter bij Grootegast, dat geen enkele keer een vloeiende aanval kon opzetten. Het aanvalsspel verliep voornamelijk door het midden, maar er was nauwelijks een doorkomen aan. Ook het trio R (Rick Buma, Rick van Dellen en Rolf Hazenberg) had het moment niet. In het laatste half uur schoof Ite Hoolsema meer door naar voren. Uiteraard leverde het meer offensieve spel ook risico op. Kollum werd steeds gevaarlijker. Een sporadische gelegenheid voor de bezoekers ontstond nadat Veenstra vleugelspeler Johan Beute bereikte. Diens eindpass op Herman Veens was weer niet nauwkeurig. Met Bert Beute in de ploeg voor Veenstra moest er meer strijd komen. Het leverde vooral meer gevaarlijke tegenstoten op. Gerard van Zonneveld wrong zich tussen een aantal Grootegast-spelers en trof met een schuiver net naast. Nadat aan de andere kant Rick van Dellen het strafschopgebied binnendrong en tegen de grond werd gewerkt- voor arbiter Bekhof geen aanleiding voor een strafschop- kreeg de oranje ploeg van Kollum de beste kans. Met een fraaie zweefduik voorkwam Mensink een blamerende 1-0. Met nog twintig minuten te gaan ook een beste kans voor Grootegast. Uit een corner van Beute kon ingekopt worden. Vonk pareerde, maar Hoolsema volleerde weer op het doel. Vonk verrichtte opnieuw een heldendaad. Nog een kwartier. Bouwe Pompstra was de volgende troefkaart. Want 0-0 was niet genoeg. De groen-witte supporters riepen om Horinga, de redder in nood. Er ontstond echter een noodsituatie aan de andere kant. De wissel van Kollum, Wiebe Postma, leek goud waard. Zijn inzet leek in het doel te verdwijnen, maar er zat nog net een Grootegaster been tegen. Grootegast mocht dan ook blij zijn dat het 0-0 bleef. Marum verspeelde in de slotfase een punt, terwijl Wykels aan het eind verloor. Daardoor blijft het gat zeven punten. En dus is nog één overwinning nodig. En dat is het liefste wat Grootegast wil: thuis kampioen worden. Maar dan moet de kampioensvorm er wel zijn….en dat tegen het sterke Stiens. Het is zoals Johannes Douma vorige week al zei: “we zijn er nog niet”. Laat dat een laatste waarschuwing zijn. Het is nu aan de spelers. Heel Grootegast rekent op ze.

Kollum-Grootegast 0-0; Scheidsrechter: Bekhof (Noordwolde); Gele kaart: Henco Jan Bijlsma, Sake Wiebren de Haan, Arne Jan de Boer (allen Kollum), Stefan Krijthe, Paolo Francisco (Grootegast); Toeschouwers: 250

Opstelling Grootegast: Erwin Mensink, Roelof Brouwer, Ite Hoolsema, Stefan Krijthe, Herman Veens, Rolf Hazenberg, Rick Buma, Paolo Francisco, Rick van Dellen (83. Ronald Horinga), Arjan Veenstra (60. Bert Beute), Johan Beute (71. Bouwe Pompstra)

Ster van het Veld: Paolo Francisco (Grootegast). De Angolees is terug nadat hij naar verluid te licht werd bevonden voor het leger. Paolo viel op door zijn felheid in de persoonlijke duels (iets te fel), maar vooral zijn manier van spelen. Zo soepel, zo beweeglijk, zo snel en onvoorspelbaar. Als een sluipende panter op jacht naar de prooi. Hoewel weinig effect, was het toch mooi om te zien.