“Heb je potverdorie de hoofdrol, word je nog niet herkend”
Talent uit Stroobos speelt in crème de la crème van de musicalwereld
WENEN/STROOBOS – Hij is nog maar net afgestudeerd en heeft nu hij al één van de meest prestigieuze musicalhoofdrollen van Europa: Oedo Kuipers. Iedere avond schittert hij in de musical Mozart. Duizenden mensen gaan de opkomende ster dit seizoen zien. Groot succes in het buitenland, maar wel zonder familie en vrienden, van wie hij ruim twaalf uur rijden gescheiden zit.
Wie over straat loopt in de Oostenrijke hoofdstad maakt kennis met Kuipers. In abri’s en op de stations zijn levensgrote foto’s te zien. De musical is nog maar net in het theater, maar nu al staan er iedere avond tien tot vijftien fans voor de artiesteningang. “Op het station hangt een mega plakkaat van vijf bij drie meter met mijn hoofd erop. Ik heb een keer geprobeerd om er zonder muts en pet bij te gaan staan,” vertelt Kuipers. Om lachend te vervolgen: “Heb je potverdorie de hoofdrol, word je nog niet herkend.”
Dat laatste relativeert. Hoewel hij tussen de repetities door van interview naar interview holt en toch iedere avond een topprestatie moet leveren, loopt hij niet naast zijn schoenen. “Ik sta gewoon op de bühne en doe mijn werk. Het is niet zo dat ik meehelp aan de wereldvrede, dus waarom zou ik er zo hoog over doen? Natuurlijk komt dat door mijn opvoeding, maar ik ben niet van het ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Een beetje abnormaal is prima. Ik doe mijn werk en dat het in de spotlights is, is natuurlijk wel heel leuk.”
Dat Kuipers in Wenen rondloopt had hij een paar jaar geleden niet durven dromen. “Op het moment dat ik afstudeerde was er eigenlijk geen werk voor mij. Ik had nooit nagedacht over werken in het buitenland, tot de mogelijkheid kwam om te spelen in The Phantom of the Opera in Hamburg. Ik dacht: ik ben jong en heb niks te verliezen. Ik heb de kans gewoon gegrepen.”
Uiteindelijk speelde Kuipers ruim 200 keer de hoofdrol en zette zich daarmee in de kijker. “Door mijn werk kon ik heel snel ervaring opdoen, zowel op de bühne als achter de schermen. Toen de auditie in Wenen voorbijkwam heb ik de gok gewaagd en nu wonen we hier alweer drie maanden.”
Mozart vs Kuipers
Hoewel het stuk naar de beroemde componist Mozart vernoemd is, hebben de schrijvers het niet heel nauw genomen met de werkelijkheid. “Historisch is het stuk niet zo correct. Het gaat over dingen die elke artiest meemaakt. Waar leg je bijvoorbeeld je prioriteiten? Bij de kunst of je sociale leven? Wat ik mooi vind is dat de schrijvers het in tweeën hebben gedeeld. Je ziet de mens en het genie. Het is het kleine porseleinen kind, dat de hele tijd probeert om hem van het echte leven weg te houden. Het kind haalt eigenlijk al het geluk uit zijn leven. Daardoor heb ik niet het gevoel dat ik Mozart speel, het zou echt elke kunstenaar kunnen zijn. Het is het verhaal van elke artiest. Het echte leven.”
Dus ook dat van Kuipers zelf? “Absoluut. Onbewust ga je daar toch over nadenken. Ik woon nu in Wenen, maar mijn familie en vrienden zijn daar in Nederland. Ik zie ze maar vier keer per jaar. Ik vraag me ook af wat belangrijker is en heb absoluut heimwee. Mijn familie was er bij de première. Het was wel heel fijn om dat aan hun te geven. De dag daarna zijn we uitgenodigd door de componist. Hij woont in paleis Schönbrunn, het zomerpaleis van de vroegere keizer.”
De overstap van Hamburg naar Wenen maakte die afstand tot familie en vrienden groter. “Vanuit Hamburg ging ik wel eens twee dagen naar Amsterdam, Tilburg of Stroobos. Nu is dat te ver rijden. Er zijn wel plannen van een aantal jongens waarmee ik op de basisschool en op voetbal zat om langs te komen. Al is het altijd maar de vraag of dat echt gaat gebeuren. Ik zou het heel leuk vinden, maar het hoeft echt niet. Ik kom nog wel een keer naar Stroobos en dan doen we daar een biertje.” Een andere ‘nadeel’ is het kostenplaatje. Zowel op de weg, als door de lucht. Lachend: “Ik snap wel dat de reis lang en duur is, al vliegt Easyjet straks van Amsterdam naar Wenen. Ook heb ik een slaapbank, omdat ik merk dat een hotel boeken nog wel eens een reden is om niet langs te komen.”
Wenen
Waar Kuipers aan moest wennen is het verschil tussen de steden. “Hamburg is een noordelijke stad, het lijkt een beetje op Groningen: fris en open. Hier voel je echt dat je tegen het Oostblok en Italië aanzit. Er zit veel temperament in de mensen. Het wonen is prachtig. Je loopt echt door een openluchtmuseum. We zijn ook naar het Mozarthuis geweest en waren in het kamertje waar Mozart met Haydn en Beethoven was. Hoogstwaarschijnlijk hadden zij hetzelfde uitzicht als wij nu.”
De dag van Kuipers begint rond half tien. “Langer slapen kan, maar dat doe ik niet. Ik wil toch een ritme hebben en ga dan ontbijten met mijn vriendin. Zij gaat daarna naar een repetitie of de gym. Daarna ga ik vaak lunchen met vrienden en rond een uurtje of vijf moet ik in het theater zijn. Dan gaat het in één stuk door tot een uur of elf. Soms heb ik overdag ook repetities.” In totaal wordt er zesmaal per week gespeeld. “Echt een sociaal leven heb je niet, maar daarom ben ik wel blij dat mijn vriendin hier is. Zij speelt in het ensemble van de musical, maar is ook de understudy van degene die de rol van mijn zus speelt. We hebben al een keer samen gespeeld. Met haar spelen was iets heel speciaals: het brengt een beetje privé mee op de bühne.”
Toekomst
Hoewel de recensies lovend zijn, is het nog onzeker hoe lang gespeeld wordt. “Wat we nu bekijken is of we het kunnen verlengen tot het einde van het jaar, maar dat is niet vanzelfsprekend. The Phantom of the Opera loopt 30 jaar, The Lion King dertien jaar en Soldaat van Oranje is met vijf jaar een groot succes. Tegelijkertijd lopen de meeste producties maar een jaar. Zelf hoop ik dat we in ieder geval verlengen tot de zomer, maar er wordt ook gekeken of we vier maanden door Japan en Korea kunnen toeren.”
Terug naar Nederland ziet hij zichzelf voorlopig niet gaan. “Hier in Oostenrijk wordt veel geld besteed aan kunst en cultuur, maar in Nederland wordt het alleen maar slechter. Begrijp me niet verkeerd: ik zou graag in Nederland willen spelen, maar ik heb hier nu zo’n kick-start gehad dat ik denk dat het ’t beste is dat ik hier voorlopig blijf.”
Met de hoofdrol in de pocket kan gezegd worden dat het hoogtepunt bereikt is. “Hierna kan ik ophouden, want hoger kan je niet gaan,” lacht Kuipers. “Ik denk dat ik mijn dromen om profvoetballer te worden maar weer oprakel, want het Nederlands Elftal heeft nog wel wat mensen nodig.” Dan serieus: “In Wenen zijn de mensen heel loyaal, dus ik denk niet dat het mijn laatste job hier is. Zelf weet ik nog niet zo goed hoe mijn toekomst eruit zal zien, al zal het wel iets met zingen en muziek te maken hebben.
Stroobos
Terug naar Stroobos en daar de hoofdrol spelen in de lokale musical zal de komende jaren waarschijnlijk niet in de agenda passen. En een project met vader en muzikant Jappie dan? “Nee joh, dat is hem veel te veel stress. Hij moet gewoon een orkest hebben om te dirigeren. Orkestleider zijn in een musical is wezenlijk anders. Misschien dat iets kleins wel leuk is, maar zoiets groots zou hij niet doen. Ik denk dat hij gelukkiger wordt als hij een keer in de orkestbak mag zitten. Mijn moeder zet ik dan wel in het publiek.”
Dat orkest is trouwens voor Kuipers van levensbelang. “Hier zitten 27 mensen in de orkestbak, in Hamburg waren dat er maar veertien. Al weet ik ook dat ze het op andere plekken met een bandje doen. Dat merk je, want dan is het elke avond hetzelfde. Bij een orkest voel je gewoon dat het met je meegaat. Met een bandje word je ‘braindead’. Dan pak ik liever m’n spullen en ga ik ergens anders zitten. Het is trouwens ook helemaal niet handig: als je het bandje niet goed in je hoofd hebt, dan is het heel pijnlijk. Een goed orkest zal jou altijd bijblijven.”
Tekst: Johannes Dolislager
Foto’s: Deen van Meer/Oedo Kuipers
