Het einde nadert voor Zwemclub Grijpskerk
ZUIDHORN/GRIJPSKERK – Nog geen jaar geleden deed Ans Wegman een dringende oproep via de Streekkrant: de Zwemclub Grijpskerk zou zonder nieuwe leden opgedoekt worden. Gelukkig kon het tij gekeerd worden en liet zij regelmatig weten hoe het de leden van de zwemclub en haar dochter Charlotte Wegman in het bijzonder de afgelopen competitie verging. Helaas is het onvermijdelijke dan dit jaar toch aan de orde. “De laatste zwemclub in de gemeente Zuidhorn houdt op te bestaan”, beaamt Ans. “Op 19 december is de laatste training.”
Er liggen verschillende redenen ten grondslag aan het besluit om te stoppen. Ans en dochter Charlotte vinden het jammer, maar ergens ook wel prima. De problemen begonnen toen de Waterborgh tijdelijk gesloten werd. “Omdat de Waterborgh dicht was, moesten we uitwijken naar het Helperbad en toen haakten een hoop leden af”, vertelt Charlotte. “Wij hadden juist heel veel moeite gedaan om een plekje te krijgen en hadden alle uren gereserveerd bij het bad. Maar één voor één druppelden de leden af.” De oproep vorig jaar leverde toch een mooi koppel aan nieuwe leden op. In de zomer echter, was er weer een leegloop. “Deze nieuwe leden wilden niet mee naar Grijpskerk, waar wij in de zomer trainen.”
Nu er nog een vijftien leden over zijn, is het wel mooi geweest. “Het is niet meer op te brengen”, vertelt Ans. “Er zit ook geen toekomst meer in.” Charlotte vertelt ook er geen voldoening meer uit te halen. “Je moet het bad wel helemaal klaar maken. Bovendien merken we als bestuur, dat we nog maar weinig medewerking krijgen. En omdat er veel gezinnen lid zijn, kom je in hetzelfde kringetje telkens. We hebben dan ook echt de puf eruit.”
Zwemclub Grijpskerk, opgericht in 1969, was jarenlang een bloeiende club. Charlotte begon al op achtjarige leeftijd te zwemmen bij ZENO. De wedstrijdgroepen hiervan gingen op een gegeven moment samen met zwemclub de Dobbe, welke zelf een aantal jaren later weer samenging met de Zwemclub Grijpskerk. Moeder Ans zorgde ervoor dat haar dochter al op jonge leeftijd haar diploma’s haalde en haar dochter zwom jarenlang op hoog niveau. “Gronings kampioen, dat is de mooiste prijs waar ik op terugkijk”, vertelt Charlotte. “Meer zat er ook niet in voor mij”, voegt ze er eerlijk aan toe. Toch liegt het plakboek wat Ans tevoorschijn tovert er niet om. Het laatste jaar al, zwemt Charlotte een stuk minder. “Ik had nog een startvergunning bij Ten Boer, maar die heb ik ook per 1 december opgezegd. Ik heb gehaald wat ik wilde halen. Bovendien mis ik mijn zwemmaten die al hebben opgezegd.”
Moeder Ans groeide met haar dochter mee in het zwemmen. Ze is geen bestuurslid, maar trainster en zorgt voor de inschrijvingen voor wedstrijden. Verder volgde ze een cursus jury, klokker, jurysecretariaat en starter. “Ik doe heel veel erom heen wat niet mijn taak is”, beaamt ze. “Maar ik vind het ook heel leuk. We hebben zoveel leuke dingen meegemaakt”, vertelt ze terugblikkend. “Ondanks dat we niet zo groot waren, zijn we altijd heel actief geweest. Jarenlang organiseerden we de twaalfuursrace en de laatste keer nog een zesuursrace. Iedereen zwom naar wat hij aankon en eromheen stonden we allemaal klaar. Er werd soep gemaakt, knakworsten, brood en patat werden gebracht. De hele dag kwamen er familieleden kijken.” Ze kijkt er met plezier op terug. Ook dochter Charlotte herinnert zich voornamelijk leuke periodes. “De samengang stond voorop. Altijd belangstelling voor elkaar, dat stukje sociale dat zal ik zeker missen. Eigenlijk komt het allemaal terug op gezelligheid, niet per se de prestaties.”
De sluiting van de Waterborgh vinden de dames jammer, maar staat los van het opheffen van de zwemclub. “Dit ligt gewoon anders”, vertelt Ans. “Op een gegeven moment moet je een besluit nemen. Ik had wel liever gezien dat de Waterborgh gewoon verbouwd was.” Ook Charlotte sluit zich hierbij aan. “Het is zonde, want je hebt zo’n mooi bad. Er zijn zoveel doelgroepen die er baat bij hebben nu. Hoe dat straks gaat? De tijd zal het leren.”
Ans zou Ans niet zijn als ze nog wel een mooi streven heeft voor haar leden. “Ik heb nog een aantal certificaten liggen, die worden niet meer erkend door de KNZB, maar ik ben nog wel bezig te klokken, zodat iedereen er nog één kan krijgen. Welke tijd kunnen ze nog halen?” En dan na 19 december is het gedaan. “Ja,”, beaamt ze met een zucht. “We hebben twee jaar geleden nog geld gehad van de SNS en daarvoor nieuw materiaal gekocht. De leden hebben eerste keus, maar wat overblijft gaat naar de Brug. Als er nog geld overblijft, gaat dat naar Remco4Life.” Zoals anders, is alles dus tot in de puntjes voorbereid. Zullen ze nog een traantje laten, die laatste training? Ze kijken elkaar eens aan. “Ik weet het niet. Ik denk het vast wel.”