“Het loopt weer ouderwets lekker”
Sint Maarten in het Hooge Heem
GROOTEGAST- In een zaal van Het Hooge Heem luisteren bewoners woensdagavond naar liedjes die kinderen zingen voor Sint Maarten. Ook bekijken ze de verschillende lampionnen. Bewoners Mina Oldenburger en Lutje Wijbenga, delen achterin de zaal Sint Maarten snoep uit. Tussen hen in staat een mand met snoepzakjes. Oldenburger denkt dat er al 100 kinderen langs geweest zijn. “Bij tachtig raakte ik de tel kwijt. Dit is de tweede mand al hoor.”
Ho, stop, hierheen, roepen Mina Oldenburger en Lutje Wijbenga enthousiast. Ze zwaaien met een zakje snoep en het meisje dat aanstalten maakte om de zaal zonder snoep te verlaten, draait zich naar hen om. “Bedankt,” zegt ze en laat het snoep in een plastic zak glijden. De snoepzakjes hebben de bewoners zelfgemaakt, vertelt Johanna Klooster, activiteitenbegeleidster bij Het Hooge Heem. “Twee weken geleden zijn we begonnen met het maken van de snoepzakjes. Die hebben de bewoners samen gevuld. De een deed er een doosje smarties in en een ander een snicker. En aan de bovenkant van de verpakking hebben ze een liedje geplakt.”
Vanmiddag om half drie zaten de bewoners al in de zaal voor bingo. “We hebben de kinderen uitgenodigd tussen half zes en half zeven,” vertelt Klooster. Elk jaar kunnen kinderen in Het Hooge Heem langskomen voor Sint Maarten. Dit jaar zijn er volgens Klooster meer kinderen langsgekomen dan vorig jaar. “Vorig jaar woonden we hier weer voor het eerst na de verbouwing. Ik had het idee dat de kinderen Het Hooge Heem toen moeilijk konden vinden. Er kwamen heel weinig kinderen. Maar nu loopt het weer ouderwets lekker,” lacht ze, terwijl ze een blik werpt op een groepje kinderen voor de ingang van de zaal.
Vanuit de zaal klinkt applaus. Een klein jongetje met een petje zong zojuist dapper een Sint Maarten liedje in de microfoon. “Sint Maarten, Sint Maarten, er waren twee tomaten, de ene heeft een petje op, de andere heeft een kale kop.” De laatste woorden komen er aarzelend uit, maar het applaus is er niet minder om. Hij krijgt veel reacties op zijn minionlampion. “Heb je dat zelf gemaakt? Wat knap,” luidt een reactie, en een andere: “Tsjongejonge wat mooi.”
Een van de kinderen die de zaal weer verlaat is de elfjarige Mariska Abbing. Samen met haar zusje Sharon en vriendin Ilona zong ze voor de bewoners in de zaal. Moeder Sebeline Alma wacht hen op. Ilona kijkt in haar plastic zak en haalt er triomfantelijk het gekregen snoeppakketje uit. “Kijk, smarties en een ballon,” zegt ze. Haar zak is nog niet helemaal vol, ze gaan nog langs meer adressen. Ze lopen zowel in Kornhorn als in Grootegast. “We zijn eerst naar Grootegast gegaan met de auto,” vertelt Sebeline. “Ik loop dan met hen mee. Daarna gaan we terug naar Kornhorn en mogen ze zelf lopen. Kornhorn is voor hen een bekende en vertrouwde omgeving.”
Een van de bewoners in de zaal is Grietje. Ze vindt het geweldig om de kinderen te horen zingen en hun lampionnen te zien. Dat brengt bij haar weer herinneringen naar boven van toen ze zelf Sint Maarten liep. “Ik ben in Oldehove geboren en daar liep ik Sint Maarten met mijn twee broers. We liepen van Oldehove naar zwembad Electra. Onze vader kwam ons altijd achterna om te vragen of wij niet eens thuis zouden komen. Maar wij wilden nog niet naar huis want we waren nog lang niet klaar. We moesten nog langs alle boeren. We kwamen altijd met een volle zak thuis, vol koekjes en snoepjes. En bij de burgemeester van Oldehove kreeg je een dubbeltje,” herinnert Grietje. “Maar alleen als je een biet had als lampion. Je moest een uitgeholde voederbiet hebben.”
Maar Grietje en haar broers hadden geen biet als lampion. “Dat was veel te zwaar. Als we dan kinderen tegenkwamen die wel een biet hadden dan leenden we hun biet zodat we toch een dubbeltje kregen,” lacht Grietje. Rond half zeven zit ze niet meer in de zaal maar staat ze op de gang te kijken naar het laatste groepje kinderen. Ze vond het prachtig vanavond. “Ik heb veel zelfgemaakte lampionnen gezien. En zelfs een of twee kinderen met een echte uitgeholde biet als lampion.”
