House of Blessing is er voor elkaar

GROOTEGAST – Scepsis is er nauwelijks meer in de Grootegaster gemeenschap over de House of Blessing. ‘Onbekend maakt onbemind’, luidt het gezegde waar ook de kerkgemeenschap aan de Legolaan mee te maken heeft gehad. Toch is er sinds 2012 een heleboel veranderd. Meer en meer mensen weten de weg naar House of Blessing te vinden en dat is, zo blijkt tijdens ons bezoek, niet eens heel gek. De House of Blessing is meer dan kerk die men op zondagochtend bezoekt tussen 10.00 en 12.00 uur. “Geloof moet je beleven en toepassen”, vindt Benjamin Manz. “De hele week en niet alleen op zondag.”

We komen binnen op een mooie woensdagochtend. Niet echt een dag of tijdstip waarop je drukte verwacht in een kerkgebouw. Toch is de koffiekamer in het voormalige hoofdkantoor van Lego goed gevuld. En niet eens met één specifieke doelgroep. Kinderen lopen rond, vaders en moeders praten bij en ook de ouderen zitten gezellig op de bank te kletsen. Een mooi tafereel dat zich afspeelt terwijl Benjamin zijn vrouw Yvonne probeert mee te krijgen met het rondleiden van een journalist. We stellen Benjamin en Yvonne toch een prangende vraag als we naar de eerste van de vele vertrekken in het gebouw wandelen. “Jullie zijn een zelfstandige gemeente met het christendom hoog in het vaandel. Hoe zit het met de scepsis tegenover House of Blessing?” Nieuw en dus onbekend, verwijst Yvonne naar het bekende gezegde. Het echtpaar is in 2011 begonnen met het openzetten van hun eigen huis voor mensen die het geloof met hun wilden delen. “Dat bleek een groot succes”, blikt Yvonne Manz terug. “Er kwamen veel mensen langs. Nu wonen wij best groot, maar niet ruim genoeg om iedereen plek te kunnen blijven bieden.” Een jaar later werd de House of Blessing officieel een kerk. Maar dan wel eentje zonder een eigen kerkgebouw. “Dat heeft wel wat voeten in aarde gehad”, aldus het voorgangersechtpaar. Yvonne: “Neem nu dit gebouw. Wij werden erop geattendeerd, maar dachten direct kansloos te zijn. Erg groot en dus waarschijnlijk veel te duur. Echter, de eigenaar stond erop om ons toch rond te leiden. Na de rondleiding wisten we eigenlijk wel zeker dat het boven ons budget zou zijn. Het pand was net zo prachtig en passend als dat het buitenproportioneel was.” Dat bleek mee te vallen. De eigenaar wilde graag meedenken met Benjamin en Yvonne, zodat er zich wonderwel de mogelijkheid voordeed om het oude Lego-kantoor te huren. “Daar waren we natuurlijk erg blij mee”, aldus Yvonne. “Het pand paste ons perfect en door het meedenken van de eigenaar werd het eerste obstakel getackeld.” “Daarna kwam het volgende probleem bovendrijven”, stelt Benjamin. “Het bestemmingsplan moest gewijzigd worden. De gemeente besloot dat niet te doen. En aan een gedane beslissing wordt normaliter niet getornd. ”We zijn echter blijven bidden”, vertelt Benjamin. “De blijdschap was dan ook groot toen wijlen burgemeester Kor Dijkstra ons kon zeggen dat het bestemmingsplan wel gewijzigd zou worden. Het was door hogere hand besloten, deelde een journalist ons mee.” En dus had de kerk opeens een kerkgebouw met voldoende ruimtes om zich door te ontwikkelen tot het centrum vol activiteiten dat het tegenwoordig is. We staan in het jeugdhonk, waar de kijken naar een voetbaltafel, een tafeltennistafel, airhockey en een grote bank om te ‘chillen’. “Dit is één van de ruimtes die ons laat zien dat de mensen in Grootegast steeds meer open staan voor ons”, weet Benjamin. “Niet alleen jeugdleden van de House of Blessing komen één keer in de twee weken in deze ‘youth zone’, ook hun vriendjes van buiten de kerk komen mee.” We wandelen verder door het enorme gebouw waar we ook kinderruimtes vol speelgoed en een ontmoetingsplek tegenkomen. Yvonne: “We hebben hier vier groepen. Zeg maar schoolgroepen, waar kinderen met leeftijdsgenootjes kunnen spelen en tegelijkertijd Bijbelles krijgen. Elke groep heeft een eigen programma dat ervoor moet zorgen dat zij in drie jaar tijd de Bijbel op een leuke en speelse manier bijgebracht krijgen.” Zondagsschool, schiet ons te binnen. Maar dan met veel speelgoed en een televisie aan de muur. Modern, zoals je van een jonge kerk kan verwachten. Dat blijkt ook als we de ruimte te zien krijgen waar de diensten in worden gehouden. Geen orgel, wel een drumstel. “We gebruiken hier echte instrumenten zoals dit drumstel en gitaren”, meldt Benjamin. “Nu is een orgel ook mooi hoor! Begrijp me niet verkeerd, maar dit is gewoon prachtig en net even anders.” De vele stoelen doen inderdaad vermoeden dat hier de kerkdiensten worden gehouden, toch bevinden we ons niet in het grootste vertrek van de House of Blessing. “Nee, dat is de Grote Zaal”, bevestigt Yvonne, terwijl we de grote ruimte binnenlopen. “Hier houden we doopdiensten, eten we samen en houden we onze kleding- en speelgoedmarkten.” Afgelopen weekend was er zo’n markt, waarbij minima gratis kleding en speelgoed mogen uitzoeken die is ingebracht door mensen van binnen én buiten de kerk. “Wat voor de één een overbodig kledingstuk is, is voor de ander een uitkomst”, vindt Yvonne. “Dit komt voort uit één hele belangrijke gedachte: Samen delen en doen wat je gelooft.” Benjamin vult zijn vrouw aan: “Stel jezelf altijd de vraag: wat zou Jezus doen? Doe dat en je vind je weg wel in dit leven.” Terug op de begane grond is het nog altijd gezellig in de koffiekamer. “Wij zijn een familiekerk”, besluit Benjamin. “Dat willen we ook uitstralen.” In die opzet slaagt House of Blessing prima. Jong en oud komen gezellig samen op een mooie winterse woensdagochtend, mensen met een klein budget worden gesteund door mensen die welvarender zijn en de speellokalen zorgen voor vermaak en onderwijs. Inmiddels zijn er zo’n honderd mensen die de gemeente regelmatig bezoeken en nog altijd komen daar nieuwe mensen bij. Yvonne: “En het mooiste is dat eigenlijk iedereen zich inzet voor de kerk. Behalve leden zijn het ook vrijwilligers die uit eigen beweging een steentje bijdragen. Daar zijn we best heel dankbaar voor!”