Iris Achterhof scoort ook in de USA
‘Vooral in het begin had ik het echt zwaar’
NOORDHORN/AMERIKA - Twee grote ogen kijken via het beeldscherm de kamer in. Zo dichtbij maar toch bijna 6.500 kilometer ver weg. De achttienjarige Iris Achterhof uit Noordhorn vertrok afgelopen zomer naar de VS om daar te gaan studeren én te voetballen. Slechts voor een select gezelschap, waarbij een streng criterium geldt, is het weggelegd om je studie volledig betaald te krijgen. En eigenlijk dus een soort van betaald voetbal te spelen. Eén van de voorwaarden is dat je erg handig moet zijn met de bal. En aan dat criterium voldeed de studente economie. Ze speelde immers bij SC Heerenveen en zat daar dicht tegen een basisplaats van het eerste elftal aan. Bovendien had ze daar als spits niet de minste lerares. Vivianne Miedema, sterspeelster van Bayern Muchen en Oranje leerde haar de fijne kneepjes van het spitsenvak.
Nadat ze in het voorjaar was afgereisd naar de andere kant van de oceaan met een paar mooie filmpjes in haar koffer keek ze haar ogen uit op de campus. De filmpjes werden goedgekeurd en ook aan andere criteria werd voldaan. Iris werd toegelaten! Blijdschap, opwinding, maar toch ook wel wat gemengde gevoelens overheersen. Alles achterlaten. De voetbalclub Heerenveen, vriendinnen en boven alles haar papa en mama. Maar ze was vastbesloten. Dit was haar droom. Inmiddels zijn we al een flink aantal maanden verder en blijkt de jonge atleet het goed naar de zin te hebben. Al is het niet alleen maar een roze wolk op de campus in Norfolk, de stad met een lange militaire geschiedenis. Het heeft namelijk de grootste marinebasis ter wereld en de grootste vloot van varende schepen is er gevestigd. Verder staat het stadje bol van de bruggen en tunnels en is zelfs de enige brug-tunnel van de VS er gevestigd.
Vooral in het begin miste Iris haar ouders en veilige thuisbasis behoorlijk. “Soms is het allemaal echt zwaar. Om 7:00 uur begint de eerste voetbaltraining en dan de colleges nog. Daarna trainen we vaak nog een keer. En moet ik nog leren en eten. De trainingen waren in het begin ook heel erg zwaar. Veel zwaarder dan in Nederland. Vooral meer kracht- en conditietraining. Dan zat ik er ’s avonds wel eens helemaal door heen en miste ik mijn ouders en gewoon iemand bij wie je even kan uithuilen en die je kan troosten. Gelukkig heb ik super aardige trainsters bij wie ik altijd terecht kan. Zij zijn wel als een soort moederfiguur voor me.”
Ze kijkt ook bijna een beetje verdrietig de kamer in, maar dat duurt maar even. Wanneer het voetbalgedeelte ter sprake komt twinkelen de ogen weer. “Dat gaat hartstikke goed”, glundert ze. “Ik heb in de eerste acht wedstrijden zes keer gescoord en ik sta elke wedstrijd in de basis. De trainers zijn heel tevreden en ik wordt steeds beter. Het niveau is hoog. Heerenveen zou het heel lastig tegen ons hebben,” grinnikt ze.
Terwijl de regen hier tegen de ramen tikt en de thermometer een waterkoude 5 graden aangeeft is het aan de andere kant van de lijn 25 graden. En dan lachend. “Maar toch schijnt hier de herfst ook te zijn begonnen. Nu is het wel te doen, maar afgelopen zomer was het echt heel warm op mijn kamer.” De voetbalster deelt haar kamer met een meisje uit de omgeving en onderhoudt bijna dagelijks wel even contact met Nederland via skype of app. Hoewel alles tot in de puntjes is geregeld, “eten in het campusrestaurant”, mist Iris wel eens een stukje vrijheid. “Juist omdat alles hier is, blijven we veel op de campus. Dat kan ook bijna niet anders, want we zitten buiten de stad en even lopend naar een winkelcentrum zit er niet in. Soms vind ik dat wel beklemmend, maar ik begin er langzamerhand aan te wennen.” En alles heeft zo zijn charme. Gaan de spelers hier vaak in een klein busje van Heerenveen naar Enschede of Zwolle; Iris laat zich vervoeren in een grote Boeing naar een uitwedstrijd. “Ja, dat is echt heel cool. We vliegen gewoon naar uitwedstrijden. En vaak zijn het hartstikke leuke stadionnetjes waar we spelen die ook nog behoorlijk vol zijn. Ja, dan weet ik weer waar ik het voor doe en dat maakt de moeilijke dingen helemaal goed.” Met de kerst komt ze thuis. Maar of ze ooit weer definitief naar ons koude landje terug keert weer ze nog niet . En dan met een beetje ondeugende lach: “Je weet nooit wat er in vier jaar allemaal kan gebeuren.”
