Karst van der Meulen

Voorzitter Lenie ’t Hart
Zeehondenfonds
“Sinds kort bestaat het ‘Lenie ’t Hart Zeehondenfonds’. Deze stichting is op veler verzoek opgericht als een eerbetoon aan Lenie ’t Hart voor 43 jaar tomeloze inzet in haar strijd tegen onrecht tegenover mens en dier. Ik ben naast voorzitter van de stichting ook Lenie’s man. Ik heb 25 jaar lang mee gedraaid in de zeehondenwereld, dus vandaar de keus voor mij als voorzitter. Maar ik heb geen hamer, haha. Wel schapen – die zijn luid te horen op de achtergrond. De stichting heeft als uitgangspunt het ondersteunen en continueren van Lenie’s benadering van dierenwelzijn, zodat ook in de toekomst iedere hulpbehoevende zeehond wordt geholpen. Met het geld dat de stichting hoopt te verzamelen bieden schenkers Lenie ’t Hart de gelegenheid om over de hele wereld haar werk voor zeehonden nog vele jaren voort te zetten. Dat is overigens niet nieuw. Al sinds een jaar of twintig zet Lenie zich waar ook ter wereld in om zeehonden te helpen. Ze is zo bekend, dat ze vaak gevraagd wordt om naar een bepaald land af te reizen, of mensen kwamen kijken in Pieterburen. Er hangt een wereldkaart bij haar thuis met daarop de plekken waar ze is geweest, er staan wel dertig stippen op. Het is altijd ‘zeehond gerelateerd’. Van Korea tot Hawai, van Rusland tot Iran. Ze gaat nooit ergens als zendeling heen hoor, er is altijd een hulpvraag. Dat is nu het geval in Griekenland. Als één van de eerste activiteiten van het Lenie ’t Hart Zeehondenfonds zijn op dit moment een Nederlandse zeehondenverzorgster en een Israëlische dierenarts in Griekenland, waar ze een lokale groep vrijwilligers trainen bij het verzorgen van een aangespoelde monniksrob. Monniksrobben zijn uiterst zeldzaam en bijna uitgestorven. Een ander voorbeeld wat dichter bij huis is er ook. Deze week werden we gebeld dat er een zeehond bij Terschelling vastzat in een vissersnet. De zeehondencrèche heeft geen geld meer om iets met dit soort zaken te doen. Ze belden Lenie en zij zei direct: ‘ga maar heen.’ Er is natuurlijk geld nodig voor brandstof voor de boot. De mannen hebben het dier losgesneden en die kon gelukkig weer verder zwemmen. Lenie is erg blij dat ze zich hier nu voor kan inzetten. Hoe de dingen gelopen zijn, dat is natuurlijk heel vervelend, maar Lenie is net als een zeehond: die kunnen ook niet achteruit zwemmen. Ze kijkt dus vooruit, naar de dingen die ze nog kan doen. Of de kritiek op haar terecht was? Bij de crèche deden ze alsof er een ‘Lenie methode’ bestaat, maar zoiets bestaat helemaal niet. Lenie heeft altijd een netwerk om zich heen gehad met wetenschappers en specialisten, de Adviesgroep VESAC. Zij stellen de protocollen op. Daar wilde het nieuwe management vanaf, dat was te duur. Vanwege de bezuinigingen kwam het dierenwelzijn in het geding en daar wilde Lenie haar naam niet langer aan verbinden. Nieuwe uitdagingen dus voor Lenie. Ze vindt het heerlijk, want we hebben geen geraniums thuis. Voor haar is er dus geen plek om achter te gaan zitten.”