Kees Zijlstra begint aan een tweede avontuur

Afbeelding
kleintje cultuur

GRIJPSKERK – Het is nooit te laat voor een tweede jeugd. Dat bewijst Kees Zijlstra. Al een leven lang kunstenaar, maar door omstandigheden gestopt. Ziekte, zo vertelt Kees, heeft hem er lang van weerhouden zijn ding te doen. Maar nu het ergste leed achter de rug is, is het tijd voor een nieuw avontuur in de kunstwereld. De wereld waarin hij jarenlang heeft vertoefd als kunstenaar, restaurateur en docent. De eerste spulletjes zijn inmiddels aangeschaft en ook de zelfgemaakte aquareldoos vol kwasten, sponsen en andere benodigdheden is helemaal opgepoetst en bijgevuld.

Vele mooie anekdotes passeren de revue tijdens ons bezoek in het mooie Grijpskerk. Kees Zijlstra is inmiddels 70 jaar en kan dus een boel mooie verhalen vertellen over zijn leven in de kunstwereld. Een rijk leven, vindt hij zelf. “Het begint allemaal op jonge leeftijd natuurlijk. De interesse voor het schilderen zat er al vroeg in en zorgde er ook voor dat ik uiteindelijk de kunstacademie ben gaan doen.” Kees Zijlstra leerde er zijn (inmiddels ex-) vrouw kennen en werd al snel vader. “Ik heb de kunstacademie afgemaakt”, lacht hij. “Maar de nieuwe situatie zorgde er wel voor dat ik ook iets meer zekerheid moest gaan inbouwen. Dus heb ik ook de opleidingen gedaan voor docent Kunstgeschiedenis en docent Beeldende Kunst. Dan word je dus leraar.” Lang duurde zijn verblijf in het onderwijs niet, “want ik werd doodziek van die vergadercultuur. Niks voor mij.” Liever zocht Kees de vrijheid op. Ierland bijvoorbeeld. “Ik ben een aantal keer op Clare Island geweest”, vertelt hij. “Een eilandje zo groot als Schiermonnikoog. Samen met een kameraad verbleven we daar enkele weken in de leegstaande huisjes op het eiland. De oorspronkelijke bewoners waren naar Amerika vertrokken, dus de huizen stonden leeg. Als er nog zo’n twintig mensen op het eiland woonden is het veel.” Veel tijd en rust dus om er heerlijk te werken in een mooie groene omgeving. “Clare Island was een prachtige plek om te werken”, aldus Kees. “Let wel: was. De laatste keer dat ik er was hadden de Amerikanen het ‘overgenomen’. Het was gedaan met de rust. Eerlijk gezegd wist ik niet hoe snel ik er weg moest komen.” Wel heeft de kunstenaar er zo’n zestig aquarellen weten te maken, waarvan er nog eentje in het appartement hangt. “De rest is verkocht”, zegt Kees als hij het laatste overgebleven stukje Clare Island bekijkt. “Mijn werken zijn een vereenvoudiging van de werkelijkheid”, verduidelijkt hij zijn werk. “Impressies. Ga je een stapje verder, dan heet het opeens kubisme.” Aquarellen is overigens niet het enige dat Kees Zijlstra heeft gedaan. Als oud-inwoner van Leek was hij al op jonge leeftijd geïnteresseerd in de Schelpengrot op Landgoed Nienoord. Vele uren bracht hij er door. “Mijn, tja, kunde van de Schelpengrot heeft ervoor gezorgd dat ik mee mocht werken aan de restauratie van de Schelpengrot in Paleis Het Loo.” Op tafel komt het aantekeningenboek van Kees Zijlstra waarin precies beschreven –en geïllustreerd- staat wat er precies is gebeurd aan restauratiewerkzaamheden in Paleis Het Loo. Ook laat het dagboek zien wat de kunstenaar heeft gerestaureerd aan veertiende-, vijftiende- en zestiende-eeuwse kunstwerken. Kees Zijlstra: “Zoals ik al zei, ik heb een rijk leven gehad.” En straks begint hij dus aan een tweede avontuur. “Ik heb even in de put gezeten. Zeker nadat ik afgelopen voorjaar te horen kreeg dat ik darmkanker had. Daarvan ben ik nu genezen, dus begin ik opnieuw. Op mijn leeftijd zal het nu wat rustiger gaan, maar ik heb er in ieder geval weer zin in. En dat is goed.”

UIT DE KRANT

Lees ook