Kerst Wenst 2014
Hij was host hielmoal allenig op zoal van t ziekenhuis. Met de feestdoagen worden de meeste ‘klanten’ noar huus stuurd. As t echt niet kon, dan moeten ze ‘op t hoogste kantoor’ blieven. De broeders en zusters hadden n poging doan om een bietje kerstsfeer op de òfdeling te brengen, moar die gezelligheid kreeg op hem gien vat. Krekt leden har er, uut kwoadens, zien koptelefoon votsmeten. De vierde keer ‘Last Christmas’ van Wham. Wham-Bam doar lag dat kreng, hij zol straks nog ziek worden van dat geneuzel. Op tillevisie har er noar t ‘Gloazen huus’ keken, mor de humor woar der aans gien genog van kriegen kon, was verpest deur de gedachten aan thuus en …. hoe nou verder.
Eén van de zusters kwan der aan en hij dee net of er sliep. Hij heurd heur proaten met de buurman, een Marokkaanse marktkoopman, die t eileks niet wachten kin om op berre te leggen. Hij har met zien handel op de Vismarkt stoan moeten. Ze vragt hem zien geboortedatum. ‘5 april 1943’. Ze schuuft n berre verder, dut de loakens terecht en voelt aan zien kolde tonen. Ieselek dat gefriemel. Ofblieven!
Hij har altied docht dat er gien oog dicht doen zol ien zo’n ziekenhuus, mor nou eenmoal hier gaf er m del, roakte algedurig op t dwoalspoor tussen sloap en woak. Of het nou deur de medicienen kwam? Elke keer as er votdoezelde dan wadden dreumen drekst present.
De ziekenwoagen ridt met gierende gang over de Friesestroatweg. n Broeder met lang sluuk hoar draait wat aan knopkes en drukt n poar kolde plakkers op zien borst. Op t schaarmke verschienen bekende titels. ‘Nijste techniek. Met joen hartslag, Spotify en Itunes wieten we drekst wat veur muziek joe groag heuren. Toe dan, kies moar! Nog mooier, je kennen ok drekst te top-5 veur de begraffenis of crematie aantippen.’ Doar huufde er niet lang over noadenken, the Editors, dat ene verske van Piet, Here comes the sun, Lohues en vanzelf wat van Neil Young. Mor joa…, wat te kiezen. Zo’n heavy stuk met gierende gitaren en die host valse stem, of zo’n mooi ingetogen gitaar-dinkje. Vanuut de cabine heurt er de chauffeur roepen. ‘Verdorie nou hemmen ze de brug der hielmoal uutleggen. Omrieden duurt me te lang. Hol jim vast!!!’ Met geft de chauffeur een flinke stroal gas. De ziekenauto vlugt over het taluud omhoog en zweeft eefkes loater deur de lucht: ‘It’s better to burn than to fade away.’
‘Uw geboortedatum?’ Broeder Haarm, n vent met n flink stuk humor, har hem bij binnenkomst n stevige haand geven. ‘Welkom en gefeliciteerd, vanaf nu ben en blijf je mijn patiënt. Van een hartkwaal kom je nooit meer af, maar je kunt er prima oud mee worden hoor!’ Mooie binnenkommer, de toon was drekst zet. Tussen de drokte van eten, wassen, flessen, pillen en aan de tonen kriebelen deur, har Haarm hem verteld over wat ze met hem doan hadden en wat of der nog kommen ging. Hiele geruststelling, fijne vent. Haarm drukt hum de koptillefoon weer op de kop. “Geniet der mor van. t Ken nou nog.’ ‘Driving Home for Christmas’ zingt Chris Rea. Was t mor zover. ‘Negen-zeuven-zestig…..’
Ien e slootswal, plukt er de eerste bloeiende knienediesels. Het duurt mor n pooske of zien handen en kleren bennen giel en zwaart van het kleursel van de bloemen en het bittere vocht uut de plant. ‘Mooi hier blieven’, har Moeke zeid, toen t kroantje t heem van t olde huus opreden was. Hij let de fiene korretjes klei van n mollebult deur zien handen glieden. Heerlek, die geuren van gras, verdreugde klei en koestront ien t vroege veurjoar. ‘We kennen dij doar nou niet bij bruuken, straks nog meer ongelukken.’ Hij zag van ver hoe t dak van de boerderij der òf tild werd as t kapke van een ei, de muren omstöt werd en de eerste bult reit en holt begon bot te roken. De appelbomen ien de veurtuun werden omzoagd, konden zo de kachel ien, de lutje takken op de brandstoapel. De roeken en kraaien, die der eerst ien woonden, scharrelen nou bij hem op t kaampke en pikken noar wurmkes en beestjes. Doar kommen Pabbe en Moeke weer aanlopen. De gang is der uut. De boerderij lijt tegen de vlakte.
Hij wil stoan goan, mor met dat er omhoog komt, griepen de twee grote vogels hem bij de scholders en tillen hem zo met de lucht ien. Van bovenòf zigt er het stee woar der op de wereld kwam. Puun, vetrapt graas en het gat van de jirrekolk. Uut de schoorstien van de stookhut kringelt rook. ‘Aal t geluud wat ik heur, is t ruuzen van de wiend. Nooit weerom, nooit weerom.’
De stoet van witte jassen kwam aan t berre, bladdert deur papieren, proat en kikt zörgelijk. ‘Kantje boord, meneer’ sprak t opperhoofd. ‘Maar zo te zien is onze ingreep prima gelukt en mag u wat ons betreft over een paar dagen weer naar huis.’ ‘Ja moar de kerst, ik wil groag thuus...’, perbeerde er nog, moar de stoet is weer ien beweging kommen.
De zoal was nou hielmoal leeg. Medunk dat er krekt nog een broeder heurde, mor al n hiel schoft had er gieneen aan zien tonen kriebeld. Man, hij mos pissen as een makke beer en de fles was al tot de raand toe vol. Nog een keer drukte er op t rooie knopke. De monitor achter hem springt op zwaart. Hij mos deruut, noar de WC en hij het ok zin aan wat eten. Mor de dekens bennen as van lood en zien hoaren lieken verkleefd met zien kopkussen. Hoe er ok woelt en trekt, het web om hem henne wordt al dichter en dichter en smoort hem. Verdorie, denken je dat je op t hoofdkantoor bennen en dan loaten ze je zomor verrekken. ‘Om me toe moalen de wieken, draaien webben , elke spin loert en wacht doar ien e midden totdat hij me vangen kin.’
Haarm kniept hem weer ien de tonen en vragt: ‘Overlijdensdatum?’
‘Negen-zeuven-zestig.’
‘Dan ben je niet oud geworden, vriend! Pak je boeltje straks even bij elkaar, want ik heb voor je geregeld dat je vanmiddag opgehaald wordt.’
Weer n nije koamer, vannijs n vremd berre en ok hier gien kip te bekennen. Hij dut zien kleren vast aan en stopt de rest ien de tas. Huuft er mor ien de schoenen te stappen en vot! Loat ze moar kommen. Eerst moar eefkes leggen, dommit thuus zil wordt t drok genog.
Twee lutje mugjes zitten achter mekoar aan rond n lichtpuntje. De veurste kikt aalgedureg achterom, benauwd dat er inhoald wordt deur nummer 2. Verrek, hij moet nog harder. Alle ballast die er bij zich het gooit er vot. Zo licht as t ken, dan krieg je gang. Weer kieken. Gelukkig der komt ruumte. Der ken nog één schepke bovenop, de poten roaken host gien vaste grond meer. Ien de kop n roes, asof je kilometers tegen e wiend ienstoempt hemmen. Veur hem geft één stipke licht, dat groter en groter wordt. Nog één keer achterom kieken. Niks meer te zien. Mor die rug veur hem van nummer 2. wordt al bekender. ‘Hoe sterk is de eenzame fietser, de kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg baant.’
‘Kist zelf lopen of zil ik n kartje pakken.’ Hij geft heur gaauw n tuut, schut de schoenen aan en beent de gang ien. Op noar de balie. Ze ken hem host niet bijhollen. ‘Ik mag naar huis.’ t Wichtje achter de balie vragt zien noam, mummelt ‘Geboren op negen juli negentienzestig?’ Hij trekt heur t kevot host uut de handen en zet de pas der flink ien. Gien tied om achterom te kieken. Noar huus!
Eenmoal ien de auto kikt er heur weer aan, hoalt heur noar hum toe en geft heur n dikke tuut. Allenig de oerossen op de muur van de parkeergarage kieken met. ‘Hest der slim over ien zitten?’, vragt ze. ‘Vremd’, denkt er, ‘Eileks gien moment. Ja dat ik ien dat verrekte ziekenhuus blieven mos!’ Hij buugt veurover en drukt de autoradio aan. ‘When I get trough, And feel you near me, Driving in my car, Driving home for Christmas’.
Geert Zijlstra uut Pieterziel, schrieft meest liedteksten, die er soamen met zien moat Piet Buist speuld en zingt. Doar-noast is er as verhoalenverteller actief ien t Wester-
ketier. Rond de kerst schrieft er de leste joaren een Westerketierder verhoal as groet veur
vrienden en kennissen.