Kerstverhaal: Kerstwaarmte
Veureg joar ston de olde boerderij van veur tot achter ien de stutten. De dakgeuten hingen schief en wadden dichtgroeid met gras en mos. Dikke scheuren, woar een mannenvuust ien paasde, zatten ien de gevel en de ziedmuur. Rook had al een poar joar niet meer uut de schoorstien kringelt. Vergoane glorie. Veureg joar hadden ze weer kerst viert ien de caravan achter de boerderij. Fien had een klein kunststof boomke kocht en ien de hoek zet. Van hem had dat niet huufd.
Het was alpmoal begonnen met een dikke knal. Midden ien de nacht had Fien hem wakker moakt.
‘Hestoe dat niet heurd, die knal?’
Hij had niks heurd, moar toen er beneden kwam was t hem gauw duudelek. Brokken pleister wadden van t plafond sloagen ien de keuken, de deur noar de mooie koamer klemde en toen er ien de koamer was, zag er dat de beide kaststelvoazen noar beneden donderd wadden Ien duuzend stukjes. Die voazen wadden misschien wel lieke old as de boerderij, altied ien de familie west, had Opoe verteld. Foeilelijk, moar wel een stuk van zien leven, zien boerderij, zien familie.
De beving van die nacht had veul schoade brocht, ok bij de buren en bij de huuzen ien t dörp. Een week lang was t dörp doageleks op tillevisie. Hoge omes oreerden dat; ‘Een beving van dergelijke omvang was niet voorspeld!’ ‘
Doar hemmen je wa aan, zukse wiesheden.’
Niet veurspeld, moar hij zat mooi met de brokken. De aannemmer die de schoade opnam, had zien kop schud: ‘Moar één remedie, het hiele veurhuus der oaf en vannijs opbouwen!’
Hij kon niet aan de gedachte wennen, dat t huus, wat zien over-over-overgrootvoader zet had, tegen de vakte ging. Hij had stoan te reeren tegen de moan, hij had vloekt, wol op zundag niet meer met noar de kerk en schold op alles wat te moaken had met NAM, Gasunie, taxatie-bureaus en t Centrum voor Veilig Wonen. Twee joar noa de schoade was het nog niet rond. Hij verslonsde zien koeien, zoop as een krijger, rookte twee pakjes op n dag en wis niet meer hoe t verder mos.
Gelukkeg had er Fien. As t met hem weer es wat minder ging, monterde zijn hem op, pakte de papperassen bij mekoar en begon weer es vriendelek met de instanties te bellen. ‘Doe krigst dien nije boerderij, Boer!’: zee ze dan tikte hem dan guuteg tegen e pet.
En ze kreeg t veur mekoar. Vlak noa Sunterkloas veureg joar viel er een dikke enveloppe ien de bus. Bij t toafeltje ien de caravan hadden ze t openmoakt en Fien was hem van bliedschap om de nek sprongen. De vergoeding was goedkeurd en zo was het veureg joar een kerst van hoop en verwachting west. Op noar een nij en veurspoedeg joar.
‘Kerst 2016 vieren we met een joekel van een boom ien t nije huus!’; had Fien zijt, toen ze hem nijjoar oafwon.
Toen de eerste bouwtekening op toafel kwam, maaide boer hem er ien één keer oaf. ‘Der komt hier gien gasaansluuting ien mien huus. Bedenkt moar wat aans. Die bliksem van de NAM zillen gien cent meer aan ons verdienen.’
En er kwam wat aans. Het nije huus kreeg een hypermoderne aardwarmteinstallatie en zunnepanelen.
De aannemmer kon lös. Moar vanzelf, alles wat tegen zitten kon bij de bouw, zat ok tegen. Eerst al de verkeerde stienen levert, de aannemmer die gien fatsoenlek personeel kon kriegen. En met die dikke störm ien april, toen de muren nog moar net op hoogte stonden, waaide t hiele kakje om. De moed zakte hem langzoam moar zeker ien de schoenen.
‘Moar Kerst 2016 vier we ien t nije huus!’; zee Fien, ‘Kiek ik heb al een nije piek kocht.’
Sint Martinus en Sunterkloas hadden ze ien de caravan moeten vieren, moar t huus leek op tied kloar te kommen veur de kerst, de nije meubels stonden der al ien. Alleen die verrekte aardwarmte-installatie. B
Bas, de installateur had er met zien knechten Cas en Melle al doagen met aan t prutsen west, moar kregen hem niet recht fatsoenlek aan de proat. Alles leek er op dat ze Kerst 2016 ien de caravan viert mos worden. Met dat domme plastic kerstboomke. ‘Jasses!’
Toen ieneens, drie doagen veur Kerst kwam het buske van Bas met n gaang t aarf op rieden. Cas en Melle sprongen der uut met aarms vol deuzen en gereedschap en liepen de nije boerderij ien.
Bas kwam de caravan ien. ‘We hoalen alles van de muur, zetten alles der nij ien en goan niet eerder weer vot dan dat t hiele spul waarkt.’
De mannen gingen aan de slag, Fien veurzag ze van koffie, thee en goed eten en de mannen wadden niet van t heem òf te kriegen. Verbeten met t zwit op de kop, waarkten ze deur. ’t Zol lukken, t mos lukken!’ Vrijdagmiddags klopte Bas op de deur van de caravan.
‘Goan jim met?’
Soamen met Fien liep er achter Bas aan de nije keuken ien. Een behagelijke waarmte kwam ze in de moed.
‘Ik blief er vanoavend en vannacht bij!’; zee Bas, ‘Vlucht er wat ien storing, dan lös ik het drekst op.’
Moar der kwam gien storing en de volgende morregn brocht Fien t leste huusroad over en sierde t huus op met kerstspullen.
Om vier uur kwam de nije boer t heem op met een joekel van een boom, die er kapt had ien t bos. Hij past, met de nij piek ien top, krekt onder t plafond. Soamen met zien Fientje werden de lampkes en de ballen ienhangen. Kloar!. Met de aarms om mekoar henne sloagen, stonden ze met een glimlach van de mooiste kerstboom van de wereld te genieten.
Hij gaf heur een dikke tuut, streek heurover t hoar en zee: ‘Kiek dit is nou Kerstwaarmte!’
Over de auteur
Geert Zijlstra
Geert Zijlstra is geboren (1960) op t Helmhuus onder Lutjegast en woont nu al jaren in Pieterzijl. Hij werkt als ICT-consultant, moar houdt zich daarna vooral bezig met de Toal en geschiedenis van het Westerkwartier. Hij is de voorzitter van Stichting Mien Westerkwartier (www.mienwesterkwartier.nl), één van de vertellers van collectief Kom op Verhoal en moakt samen met Piet Buist muziek ien t Westerketkiers.
Hij schrijft met name liedjes, maar af en toe verschijnt er een verhaal, bv ie het kader van de wedstrijd ‘De Schierste verhoalen van t Westerkwartier’ en voor de Provinciale Schriefwedstried.
