Lichtstralen, van de Doezumer Bernice Larkens

Afbeelding
voorpagina groningen

“Zoek alsjeblieft je geluk in kleine dingen”

DOEZUM – “Ondanks alles ben ik hier het gelukkigst”, start Bernice Larkens het gesprek, terwijl ze uit het keukenraam een blik werp op haar erf aan de Brandsloot in Doezum. De afgelopen jaren brachten haar veel tegenslag. Ze verloor haar dochtertje, probeerde weer op te krabbelen, maar kreeg in sneltreinvaart de diagnose reuma en borstkanker voor haar kiezen. “Ik heb genoeg meegemaakt om aan de drank, drugs of antidepressivia te zitten. Het voelt als een hele donkere tunnel waar ik doorheen ben gegaan. Maar wél met de ogen open.” Om die paar kleine lichtstralen altijd te blijven zien. Een toepasselijkere titel voor het boek wat zij onlangs uitgaf, is er dan ook niet.

Bernice komt over als een vrolijke en uitbundige vrouw. Ze zwaait de deur van het huis enthousiast open, gekleed in een felroze kaftan. De begroeting gaat gepaard met een uitbundige en open lach en twee honden die om haar heen dansen. Aan haar accent is al te horen dat dit geen geboren Groninger kan zijn. “Nee, ik kom uit Brabant”, beaamt ze. Maar wennen aan die nuchtere Groningers, daar had ze niet zo’n moeite mee. “Zo nuchter zijn jullie ook niet altijd”, zegt ze met een scherpte en eerlijkheid die ze nog vaker in het gesprek zal tonen. Ze kwam naar het noorden voor de liefde. En verloor haar hart niet alleen aan haar man, maar ook aan hun plekje. “Mensen vragen me wel eens of ik niet met hangende pootjes terug wil. Maar ondanks alles wat ik heb meegemaakt hier, ben ik hier het gelukkigst.”

De zware jaren die achter haar liggen, hebben Bernice geenszins verbitterd of verzuurd. “Nee, ik ben nooit boos geweest. Ik heb nooit gedacht: ‘waarom ik?’. Wel ben ik boos op anderen geweest, dat ik dacht: ‘mensen, begrijp me nou’. Ja, ik heb zeker mijn frustratiemomentjes gehad.” Om er met een lach aan toe te voegen: “Dat staat ook mooi in het boek beschreven, hoor.”

Dit boek, Lichtstralen, kwam onlangs uit. “Het is bijna een soort samenvatting gebaseerd op de dagboeken die ik heb bijgehouden. Een pakketje wat is geweest. En nu beheerst het mijn leven niet meer.” Iets wat ze ook vooral aan anderen wil meegeven. “Het voelde bij tijden alsof ik door een hele donkere tunnel ben gegaan. Maar dan wél met de ogen open. Want ja, er is nog genoeg te zien. Zoek alsjeblieft je geluk in kleine dingen, ook al is het maar een zonnestraal.”

Geen makkelijke opgave als je voor je kiezen krijgt wat Bernice kreeg. Zij vond steun in het geloof. “Ik geloofde wel, maar eigenlijk een beetje op de van-alles-en-nog-wat manier; een beetje van dit en een beetje van dat. Tegenwoordig zie je dat wel meer, een Christen die toch een Boeddhabeeld in huis heeft. Ik geloofde wel dat er een God was, maar dan meer een God op afstand.” Pas toen ze ziek werd, ervaarde ze Hem ook dichtbij. “Mijn eerste letterlijke ervaring was in augustus 2007. Mijn dochter was al overleden, maar zat nog in mijn buik en ik moest haar ter wereld brengen.” Een ongelooflijke taak, waarvoor Bernice ook maar één woord heeft: “horror”. “Maar hoe hard de waarheid ook is, je moet de waarheid in je armen houden. Ook al is het je dode kind.” Steun kwam uit onverwachte hoek. “Op een gegeven moment kon ik niet meer en toen voelde ik een soort hand op me en viel ik in slaap. Ik voelde zo sterk dat ik niet alleen was. Een troostende kracht, die ik meerdere keren heb mogen ervaren. En nee, niet als een overleden iemand die bij je is, dit voelde als engelenenergie.”

En een engeltje of twee kon ze zeker wel gebruiken om zich heen. Na het overlijden van dochter Nina, die na zes maanden dood ter wereld kwam met een open hoofdje en open ruggetje, volgde een miskraam en begonnen de gewrichtsklachten. De diagnose reumatoïde artritis werd gesteld. Met veel verdriet moest deze “juf in hart en nieren” stoppen met werken. En weer ervaarde ze de aanwezigheid van God. “Omdat ik afgekeurd ben, kon mijn werkgever mij ontslaan, iets wat ik heel moeilijk vond. Maar één dag voor mijn ontslag kreeg ik een telefoontje van een Thuiszorgorganisatie. Zij zochten iemand om individuele kinderen te begeleiden. Ik ben zo ontzettend dankbaar daarvoor. Het kwam op mijn pad.”

De bak ellende die Bernice over zich krijgt, is nog niet leeg. Zes weken nadat de reuma diagnose wordt gesteld, hoort ze dat ze borstkanker heeft. “Ik wist niet meer wat ik ermee moest. Ik was nog zo bezig met het dealen met reuma. Ik moest steeds denken aan zo’n oude diaprojector. Het framepje reuma bleef hangen, terwijl het framepje borstkanker ervoor probeerde te komen.”

En zoals gezegd is Bernice nog altijd een stralende vrouw. Om haar dankbaarheid te tonen, heeft ze zich laten dopen. “Ik heb altijd zo’n stoere houding gehad van: ik kan het allemaal zelf wel. Als je merkt dat je je niet altijd stoer hoeft op te stellen, maar dat je je ook kan overgeven aan zachtheid, dan bekeer je je. En daarbij hoort dopen.”

Uit haar boek zal een ieder iets mee kunnen nemen, ook degenen die niet geloven. Ontroerende foto’s geven aan hoe de dieren om haar heen Bernice troost gaven en haar woorden spreken over hoe ze het leven blijft leven. “Ik heb nog zoveel levenslust”, zegt ze zelf dan ook. En dus geniet ze, van kinderen die ze helpt zich te ontwikkelen, van schilderen, van de natuur en haar dieren, van schrijven, en van haar man die een ontroerend nawoord schreef voor het boek. Gestaag werkt Bernice alweer aan een nieuw boek. “Dit is iets wat ik nog heel lang kan doen, ook als mijn lichaam minder wil.” Dat is vooral afstemmen per dag, dat lichaam. “Net een muziekinstrument.”

Lichtstralen is te verkrijgen via internet of de boekwinkel, ISBN 9789048428595, € 15,95. Op woensdag 24 april is er een boekpresentatie/signeersessie bij de Primera in Marum.

UIT DE KRANT

Lees ook