week 23

maria's mooie mensen

De Hema is een ware inspiratiebron voor mij. De winkel die bekend staat als heerlijk ‘gewoon’ is een plek waar we ons blijkbaar allemaal ook zo voelen. Het is er een beetje ‘van ons’, bijna thuis en zo gedragen we ons bij tijden is. Het leuke is: de Hema heeft iets voor ons allemaal. Het is net als met dat Zweedse woonwarenhuis, we hebben er allemaal iets van staan en we herkennen het ook allemaal bij elkaar. Zo kan het zomaar gebeuren dat je oma bij je op de koffie komt in dezelfde rok die je toevallig zelf ook uit het koopjesrek bij de Hema had gevist. En ja, ik heb dus een hippe oma, niet zelf een oubollige smaak. Tenminste dat houd ik mezelf maar voor, aangezien ook mijn wederhelft de rok herkende en me er dagen mee pestte. ‘Waarom doe je die rok niet aan?’, oppert hij elke ochtend wanneer ik voor de kast sta. Maar goed, terug naar de Hema. Zo lekker gewoon gebleven. Maar is dat nog wel zo? Laatst moest ik een simpel pakje panty’s hebben. Een opgave die in de winkel zelf niet zo simpel bleek. Figuurcorrigerende panty’s, steunpanty’s, glitterpanty’s, panty’s met een verstevigde hak, panty’s met een verstevigde broek, tig soorten derniers, nog meer opties in kleuren… Het duizelde me. Net als iemand naast me die blijkbaar ook de simpele standaard panty zocht, stond ik er vijf minuten. Om uiteindelijk dan maar zonder panty’s te vertrekken. Maar veel vaker word ik blij van de Hema. En ik ben niet de enigste. “Daar ben ik weer. Het is weer woensdag, tompoucendag”, hoorde ik al op de gebakafdeling. Of: “kijk eens mama, die muts wil ik”, van de jeugd. Blij worden ook velen van het ontbijtje. De schoonmaakster van het werk schuift er wel eens aan. “Moet je ook eens doen, man”, sprak ze wederhelft en mij in onvervalst Surinaams accent toe, “voor maar één euro!” Toegegeven, niet duur voor een croissant, jam en een broodje met ei en bacon. Hoe leuk de Hema is, werd me het meest duidelijk dankzij een medewerkster. Onlangs kocht ik er, eigenlijk zo a-romantisch, een nieuwe beha. De kassa gaf niet de prijs van 15 euro zoals op het kaartje stond aan, maar slechts 5 euro. Ik bereidde me al voor, dat mijn geluk vaak niet van lange duur is. Maar het kassameisje dacht er anders over. “Maar vijf euro!”, bracht ze uit. “Ja, het staat er echt. Nou, dan moeten we dat maar doen. Ik vind het ook prima. Weet je, ik heb zelf ook nog een nieuwe nodig. Hingen er nog meer? Dan haal ik er ook één, want deze vind ik ook echt mooi. Ja, dat kunnen we hier, hé? Mooie spullen en dat is toch geen prijsje? Kwaliteit voor weinig. Heerlijk gewoon hier.”

UIT DE KRANT