Maria’s Mooie Mensen – week 15
Ik zat nog maar koud op de redactie van de Streekkrant toen ik werd geconfronteerd met het fenomeen dat de Struuntocht is geworden. Zelf totaal geen sportieveling, laat staan wandelaar, liet ik me meeslepen in het enthousiasme van voorzitter Piet Miedema. Wekenlang vertoefde ik dagen in Lutjegast en omgeving om een speciale krant over de bijzondere wandeltocht in elkaar te draaien. Al snel ontdekte ik hoe verschrikkelijk veel mensen de tocht gingen lopen. Ik hoefde maar even een balletje op te gooien of ook in Grijpskerk, Zuidhorn en zelfs verder weg wist men direct waar ik het over had en trof ik vaak in no-time iemand die al druk in training was. Bijzonder vond ik het te zien hoe één dorp zo’n gigantisch evenement op touw kon zetten. Heel treffend stelde een inwoner: “of je loopt de Struuntocht óf je helpt mee in de organisatie, anders kan niet bestaan in Lutjegast”. Dat ik later wel een bewoner trof die geen van beiden deed, schokte me dan ook oprecht. Ik weet nog goed dat ik haar vroeg: “maar hoe kán dat?” Gelukkig bleek ze wel te genieten van alle reuring in haar dorp en was ze een trouw toeschouwer. Manlief en ik klusten in die tijd alle avonden en weekenden trouw in ons net verbouwde huis, maar legden alles stil om de Struuntocht mee te maken. Dat deden we natuurlijk wel op geheel eigen wijze: wij pakten de auto en reden van de ene pleisterplaats naar de andere. Beregezellig en dat vonden niet wij alleen, want hoe verder we kwamen, hoe meer we voorop liepen op de wandelaars, want die bleven meer en meer hangen in de gezelligheid onderweg. De binnenkomst in Lutjegast deed me oprecht denken aan de Nijmeegse Vierdaagse, zo blij als men aankwam en zo vrolijk en kleurrijk de sfeer was. De muziekband marcheerde heen en weer, de wandelaars kregen bloemenkransen om en langs het laatste stukje van de route ook een heuse tribune! Nog altijd beschouw ik die klus, het maken van de Struuntochtbijlage, als één van de leukste dingen die ik voor de redactie heb gedaan. Lutjegast heeft voor altijd een speciaal plekje in mijn hart. En ik weet nog goed dat Piet mij toen zei: “voor jou is er altijd plek in Lutjegast”. Het voelde als een enorme eer. Toen ik weer wat opknapte na mijn bevalling en probeerde zoveel mogelijk te wandelen, moest ik onvermijdelijk denken aan de Struners. Nog maar een jaartje en dan is het weer zover! Ik ben zo benieuwd wat het thema gaat zijn, wie er mee gaan helpen en of het nog weer leuker, groter en mooier kan. Oftewel: het is hoog tijd weer eens naar Lutjegast te tuigen. Bovenaan mijn ‘to-do-lijstje’ schreef ik in grote letters ‘Struuntocht’. Krap een maand later rolt er een mailtje de mailbox binnen. Het is van Piet Miedema of ik geen zin heb een verhaal te maken. En of!