Maria’s Mooie Mensen – week 17

Soms komen mensen zomaar op je pad. Zo was het ook met Johanna. Wij zochten een fotograaf voor de Streekkrant Fryslân en precies op dat moment zag ik de melding voorbijkomen dat ze ons volgde op Twitter. Uit nieuwsgieriheid neusde ik in haar profiel, ontdekte bij toeval dat ze fotografe is en dus stuurde ik haar uit het niets een e-mail: misschien wilde ze eens komen praten. Een weekje later zaten we om tafel. Johanna leek wat verlegen in eerste instantie, misschien was het wel meer bescheidenheid, maar al snel begonnen die ogen te glimmen en hakte ze makkelijk de knoop door: ‘ik heb geen idee hoe en wat, maar ik ga het gewoon doen’. En dus hadden wij een fotografe en zij een nieuwe baan. De kassa bij een grote bouwmarkt werd vaarwel gezegd en wij merkten dat ze in haar rol groeide. Hoewel ze ook wel kon schrijven, was ze duidelijk dat ze het niet zag zitten ook de redactie van de krant te doen. Weer die bescheidenheid. Maar terwijl wij doorzochten naar een goede redactrice, moest er toch iemand die krant vullen en deed ik vaker en vaker een beroep op Johanna. Ze schreef eens een Kleintje Cultuur, toen nog één en al snel kwam ze zelf ook met meer en meer ideeën. Tijd om weer eens om tafel te gaan. Het was toch zeker onzin dat wij zochten naar een goede redacteur als die eigenlijk al voor ons in het gebied rond liep. En weer begonnen die ogen te glimmen en weer zei ze: ‘ik ga het gewoon doen’. Inmiddels loopt ze alweer meer dan een jaar rond en is ze in haar rol gegroeid. Van opening tot jubileum, van achtergrond- tot voorpaginaverhaal; ze staat prima haar mannetje. In plaats van iedere dag de lange weg van haar woonplaats Damwoude tot ons kantoor in Roden af te leggen, hebben we liever dat ze in het verspreidingsgebied rondloopt, maar als ze er is, is het altijd gezellig bijpraten. De laatste weken was er maar één onderwerp: de trouwerij. Wij collega’s waren vooral nieuwsgierig; naar haar jurk (in elk geval niet wit), naar het feest (waar we ook voor uitgenodigd waren) en natuurlijk naar haar Henk (die hadden we nog niet gezien). Afgelopen week was het zover. Johanna, die wij eigenlijk alleen maar kennen op makkelijke schoenen, met het fototoestel bij zich en van afspraak naar afspraak, transformeerde in een bruid. Vooraf zat ik nog met een collega te peinzen: ‘hoe zou ze eruit zien?’ en ‘zou dat wel bij Johanna passen?’. Maar nadat manlief en ik een uur aflegden langs Friese plaatsjes die nieuw voor ons waren, troffen wij een stralende Johanna met een even blije Henk. Van achter de koffie bekeek ik ze nog eens goed. Dit keer niet die bescheidenheid, maar wel weer die ogen die glimmen en twee mensen die meer dan gelukkig leken. De jurk, een schot in de roos, en wie zou van haar Henk in dat prachtige pak verwachten dat hij normaal in bouwvakkerskledij rondloopt? Volgende week zal ze weer helemaal als Johanna binnenstappen, fototoestel bij zich en op weg naar een afspraak, maar eerst moeten we dan nog even bijpraten, nog even over die mooiste dag van het leven. Vooraf keek ze me vertwijfeld aan, toen ik haar vertelde dat mijn trouwdag me wel dat gevoel had gegeven, dat van de mooiste dag van mijn leven. Nu weet ik dat ze dat gevoel ook kent.