Maria’s Mooie Mensen – week 21
Er zijn van die dingen waar je bij wilt zijn. Soms omdat de activiteit té leuk is, maar vaak om de mensen die het organiseren. Zo kan ik niet wegblijven als de familie Kingma iets op de planning heeft staan. Ik leerde de Kingma’s kennen toen wij ons ‘Diner der Verleiding’ opzetten. Met stille hoop ontvouwden mijn collega Ronald en ik onze plannen aan Minke en Andries. We hadden ingezet op een mooie avond voor alle mensen die normaal Kerst niet konden vieren en hoopten bij Hotel Aduard voor een schappelijk prijsje wat te kunnen regelen. Van een vergoeding wilde het echtpaar helemaal niet weten: ‘dat doen wij zo’, sprak hun grote hart. Hoe dichterbij het diner kwam, hoe meer ideeën ze hadden en hoe meer het ons duidelijk werd dat onze gasten het beste van het beste zouden krijgen. De zaal werd omgetoverd tot een klein winter wonderland en Andries zorgde voor het beste vlees. Ik zie hem nog trots onze fotograaf meetronen naar de keuken waar Berta al klaar hing om gesneden te worden, daarbij niet door hebbend dat deze fotograaf steeds wat witter werd. Minke en haar zoon Jenze zorgden dat het alle gasten aan niks ontbrak. Ze schepten zelf achter het buffet op, en niet kinderachtig overigens, hadden voor iedereen een lach en maakten heel wat praatjes. Gastvrijheid in eigen persoon, deze familie is geboren voor het hotelwezen. Afgelopen jaar kwam Jenze bij ons op de koffie, want hij wilde graag eens zien waar ons bedrijf zat. Terwijl wij een rondje deden langs overvolle bureaus, stapels kranten die je overal weer vindt en vooral mensen achter de computer, was ik me maar al te zeer bewust van het schrille contrast met de hartelijkheid die heerst in hun hotel, waar het er altijd tot in de puntjes verzorgd uitziet. Jenze vertelde toen dat werklui graag in Aduard verblijven, omdat ze dan helemaal niet het gevoel hebben van huis te zijn. Een enorm compliment voor de familie, maar eentje dat ik volledig begrijp. Het voelde inderdaad een beetje als thuiskomen afgelopen week. Een gulle lach en zoveel interesse; wat zijn deze mensen toch altijd aardig. Het hotel wordt opnieuw uitgebreid en dat in deze tijd; daar mocht best wel even bij stilgestaan worden. En dat wordt dan ook gedaan op de ‘familie Kingma-manier’. Opnieuw tot in de puntjes verzorgd: een nette opgedekte tafel, twee jonge heren keurig gekleed die rondgingen met champagne en hapjes en zelf allemaal netjes in de kleding. Uiteraard kon burgemeester Bert Swart die in het hotel logeerde toen hij nog op Schiermonnikoog woonde, iets wat de schoonmaakster zich nog levendig kon herinneringen overigens, niet ontbreken. Na een proost en een praatje, drukte Andries me op het hart dit jaar weer een ‘Diner der Verleiding’ te organiseren. Minke roept me nog terug als ik net wil vertrekken. “Hoe heet je dochter eigenlijk? Oh, Olivia, wat een mooie naam”. En dat bedoel ik nou: dan rij je toch weer met een lach naar huis. De kunst om een ander een goed gevoel te geven; deze familie verstaat hem als de beste.