Maria’s Mooie Mensen – week 29

Dochterlief heeft een nieuwe beste vriendin. Ze heet Louisa en ziet er werkelijk uit als om door een ringetje te halen. Een porseleinen huidje, wangen zachtroze en ogen omringd door dikke wimpers. Een grote bos krullen omlijst het gezichtje met daarbovenop een keurig hoedje. Haar kleertjes zijn tot in de punten verzorgd en ze draagt schoentjes met een klein hakje. Louisa is niet erg spraakzaam, maar dat maakt dochterlief niks uit. Zij spreekt ook nog niet veel woorden, op de ‘papa’s’ die ze de hele dag oefent en de ‘mama’s’ die ze roept als er wat is, na, maar ze babbelt op haar eigen manier wel voor tien. Dat ze met Louisa nog niet echt kan spelen, deert haar ook niet. Louisa heeft een vast plekje in haar kamer gekregen en daar weet dochterlief haar telkens blindelings te vinden. En Louisa waakt over haar, terwijl dochterlief haar slaapjes doet. Tenminste, meestal. Maar ook als ze niet kan slapen en besluit eens dwars in bed te gaan liggen, blijft Louisa haar met die eigenzinnige glimlach in de gaten houden. Wat dat betreft had ze beter Mona Lisa kunnen heten. Louisa is dus geen mens zoals u en ik, maar een prachtige pop, die zoals dat nou eenmaal gaat bij meisjes en blijkbaar dus ook al bij meisjes van zeven maanden oud, nu al op de volledige interesse van dochterlief kan rekenen. Ermee spelen doen we maar niet, want bij tijden trekt mevrouw al de haren uit mijn hoofd en dat risico willen we met Louisa nog maar even niet nemen. Maar gelukkig kan ik al wel vertellen over Louisa. Want hoewel mijn kleine meid het misschien nog niet allemaal begrijpt, mag ze ons al graag horen praten en dus doen we dat veel tegen haar. Achter Louisa schuilt een bijzonder verhaal, wat ik maar wat graag even opdiep. Louisa was namelijk vergeten en vertoefde jarenlang op een donkere zolder. Ooit bij elkaar gespaard met zegels, toen vol vreugde opgehaald en toch ergens in het vergeethoekje beland. Een zoektocht op zolder zoals die vaker plaatsvindt op de zolder waar zij vertoefde, maakte dat ze weer boven water kwam. Eens tellen: naast haar lagen precies genoeg andere poppen voor alle kleindochters en dus werd Louisa ingepakt voor mijn dochter. En niet zomaar, nee zelfs op het pakpapier prijkte een prachtige versiering compleet met steentje. Een heus prinsessenpakje voor onze prinses. Beste Jan en Bindert, twee lieve mensen uit Grijpskerk, jullie cadeau heeft een prachtplek gekregen. De meisjeskamer is nog meer meisjeskamer geworden met Louisa op haar vaste stekkie. Mijn Olivia is nog te klein, maar zal later zeker weten wat voor bijzondere mensen jullie zijn. Ik hoop haar eens naar een spreekbeurt over de oude gemeente Grijpskerk toe te praten, dan kan ze putten uit jullie prachtige verhalen. Dat wij ergens anders wonen, moeten ze later op haar school maar voor lief nemen.