Maria’s Mooie Mensen week 32 “15
Ik heb een vrij bijzondere opa. Vroeger al, nog op de basisschool, vroegen andere kinderen me als hij me van school kwam halen: ‘is dát jouw opa?’. Ja, een ‘standaard-opa’ was hij niet bepaald. Altijd goed gebruind, vlot gekleed en energiek. Destijds was hij in de zestig en voor veel van mijn klasgenootjes - die vaak een opa hadden op klompen, wiedend in de moestuin en al lang met vut – was hij een onwerkelijkheid. Nog altijd is hij goed gebruind, vlot gekleed en komt hij energiek over. Hij is immer charmant tegen vreemden, diep van binnen een ‘womanizer’ én hij is nog altijd op pad voor verhalen. Overigens die verhalen; het is dan wel niet zijn verhaal wat hij opschrijft, maar als hij het opschrijft, wordt het dat wel. In rap tempo vormt het verhaal zich al in zijn hoofd en ontlokt hij je de mooiste uitspraken. Hij is nog van een ander slag journalist, uit een hout gesneden waarvan ik ze in mijn generatie niet meer zie. Uiteraard ‘selfmade’ zoals ze dat tegenwoordig noemen, want ook zonder opleiding kun je goed schrijven als je dat in je bloed hebt. Inmiddels is hij tachtig, maar wie zou hem dat geven? Zoals ik zei: hij is vrij bijzonder. Mensen zoals hem kom ik onderweg eigenlijk zelden tegen. Mensen die zich hem nog herinneren van een eerder interview des te meer. ‘Ik ben eens eerder geïnterviewd door een wat oudere meneer, zo’n leuke, vriendelijke man’ beginnen ze dan en dan weet ik het al wel: opa. Nu hij toch echt ouder wordt en zelfs al ‘ouwe opa’ van mijn dochter is, weet ik dat ook zijn leven niet oneindig kan zijn. Maar zoals dat ook precies past bij opa zelf, willen we dat allemaal niet weten. Tachtig mag dan al een hele leeftijd zijn, maar tachtig is prachtig en wat ons betreft kan hij nog jaren mee. Bijna drie jaar geleden stapte ik bij kunstenaar Gerard Koster binnen. Hij werd toen tachtig, maar ook aan hem was dat niet te zien. In zijn hart nog altijd die jonge man die in Eenrum kwam logeren om verder te zoeken naar plek, toen nog niet wetend dat hij het dorp nooit meer zou verlaten. Hij was charmant, bevlogen en vol passie, en een aangenaam verteller. Opgelucht dacht ik toen aan mijn opa toen ik naar huis reed: Gerard was immers al tachtig en zag eruit alsof hij nog twintig jaar daar in zijn atelier de mooiste landschappen zou schilderen. Afgelopen week bleek het anders. Gerard is overleden. Mocht ‘slechts’ 82 jaar worden. Is overigens een prachtige leeftijd. Maar voor mensen zoals hij is het altijd te min.