Maria’s Mooie Mensen week 33 “15

Terug in de tijd, oude ambachten uitoefenen of uitbeelden, de geschiedenis tot leven brengen; ik had er nooit wat mee. Manlief favoriete pesterij op zondag was: ‘laten we naar Diever gaan, daar zijn vast wel wat oude ambachten te zien’. Nou dan zonder mij. Tot op heden hebben ze ons daar nog nooit gezien. Het leuke is, als je eenmaal werkt als journalist kom je werkelijk met van alles in aanraking. Als mensen me vragen waar ik allemaal kom, is mijn standaardantwoord: van Maxima tot de Vrouwen van Nu; refererend aan de dag dat Maxima op een ochtend het Zonnehuis bezocht en ik die middag ‘gewoon’ weer aan de keukentafel bij iemand van de Vrouwen van Nu zat. En zo kwam ik ook op een mooie zomerdag – eerlijk eigenlijk was het gewoon snikheet, ook in Zoutkamp – ietwat verhit aan bij de organisatie van de Slag om Zoutkamp. De afspraak begon al lekker, want in die bloedhete zon besloot ik eerst bij een verkeerd adres aan te bellen. Terwijl de dame die de deur open deed bleef ontkennen iets te hebben afgesproken met mij, viel het muntje bij mij niet snel en bleef ik volhouden dat ik verwacht werd. Tot ik opeens een blik op het huisnummer wierp: ah, dat komt niet goed. Een deur verder bleek het wel goed te komen en in de koelte van het huis hoorde ik het verhaal aan, maar nog mooier, kwam het verhaal tot leven. Opeens zag ik de deelnemers niet meer als volwassenen die bij gebrek aan speelgoedsoldaten zichzelf maar uitdosten als soldaat, maar ik voelde wel dat hier iets groots werd neergezet. Uiteindelijk is het naspelen van zo’n geschiedenis is hetzelfde als het opnieuw stichten van het dorp; het is de wortels nog eens stevig in de grond verankeren, het is de basis nog eens opnieuw leggen en het is als deelnemer – en vaak ook nog dorpsbewoner - voelen wat er al die honderden jaren geleden écht gebeurd is op die grond waar je nu misschien regelmatig wandelt, fietst, langs rijdt of zelfs woont. Binnenkort nemen de soldaten Noordhorn over. Dáár gaat men ook terug in de tijd om de Slag die daar tijdens de Tachtigjarige Oorlog woedde nog eenmaal tot leven te brengen. Ik heb daar overigens al levendig beeld bij. Onderweg hoorde ik zeker drie jaar geleden al eens hoe nog altijd in het gebied rond Noordhorn en Niezijl overblijfselen worden gevonden. Naar verluidt kunnen de boeren er niet aan de slag zonder wel weer een kogelhuls of ander restant naar boven te halen. Alleen dat al prikkelde mijn fantasie levendig. Toen al leefde de wens om de slag eens echt tot leven te brengen. Een droom die uitkomt dus. Een jongensdroom herinnerend aan die speelgoedsoldaatjes van toen men klein was misschien. Maar vooral de droom de geschiedenis van die zo geliefde plek tot leven te brengen. Even te voelen hoe die grond waar je je nu zo thuis voelt, jaren geleden zwaar bevochten is.