Maria’s Mooie Mensen week 43 “15

Iedere verandering is lastig en vernieuwing heeft altijd zijn voor- en tegenstanders. Als journalist weet ik daar alles van. Veel besluiten die de politiek neemt, kunnen rekenen op een tegenreactie en vaak eentje die linea recta onze mailbox in rolt. ‘Dít kunnen ze niet doen!’ is zo’n veelgehoorde kreet die bijvoorbeeld bij het sluiten van Zwembad de Waterborgh in Zuidhorn destijds nogal eens voorbij kwam. Inmiddels heb ik geleerd dat ieder verhaal letterlijk twee kanten kent en dat er voor elke kant wat te zeggen valt. Een besluit, is vaak eenmaal goed uitgelegd en onderbouwd, toch heel redelijk. Neemt niet weg dat het desondanks heel hard kan zijn of aankomen. En zo zit ik de laatste dagen te peinzen over de gemeentelijke herindeling. Het verbaast me hoe ontzettend weinig interactie met de inwoners van de gemeente hierover is. Niks geen boze mailtjes of woedende telefoontjes aan de redactie; het lijkt wel alsof iedereen deze eigenlijk immer als voldongen feit gepresenteerde samenvoeging van gemeenten, voor zoete koek aanneemt. En dus voel ik me even geroepen de kritische journalist te spelen. Want ik vraag me oprecht af wát die hele herindeling nu eigenlijk gaat opbrengen? Wát is de winst van het samenvoegen van vier gemeentes tot één grote? Want hoeveel ik ook lees over die herindeling; over die winst gaat het eigenlijk nooit. Alweer twee jaar geleden ging ik op bezoek bij Zuidhorner Hans Pompe die destijds net zijn boek over de vorige herindeling had uitgebracht. De vragen die nu door mijn hoofd heen spoken; stelde hij destijds ook hardop. Zijn angst: dat de democratie uitgehold zou worden. Want wordt de afstand tot de overheid niet té groot om nog mee te participeren als burger? Een vraag waar nog niemand zich aan gewaagd heeft tot nu toe. Maar ook ik stel me deze zelfde vraag. Want als lokaal huis-aan-huisblad weten wij als geen ander wat belangrijk is voor de mensen. En dat is het gevoel. Het gevoel ergens bij te horen, het ‘wij’ of het ‘ik ben een geboren en getogen Niekerker’. Wat willen we lezen? Wat de buurman doet, wat er in het eigen dorp gebeurt en wat er in de directe omgeving speelt. Het grote nieuws volgen we heus ook, maar dat gevoel van echte interesse en de neiging om in actie te komen voor iets, hebben de meeste mensen toch vooral voor hun eigen plekkie. Hoe dat gaat werken in een nieuwe en grotere gemeente, dát blijf ik een interessant en uitdagend vraagstuk vinden. En eentje waarover we eigenlijk maar veel te weinig horen. En op dat laatste vlak ligt dan misschien nog een schone taak voor de journalist, maar ik denk dat het wellicht ook aan de politiek is om langzaamaan zichtbaar te gaan maken hoe die herindeling moet gaan werken en wat we er met zijn allen mee gaan winnen.