Maria’s Mooie Mensen week 44 “15

maria's mooie mensen

Zo heel soms denk ik nog weleens iets zinvols aan het leven van mijn dochter toe te voegen. Hoewel ze nog geen twee is, is ze even zo zelfstandig als haar eigen moeder die ook pas op latere leeftijd leerde dat het helemaal nog niet zo gek is, soms naar haar ouders te luisteren. Of gewoon wijze raad aan te nemen of gewoon eens niet zelf het wiel uit te vinden. En zelfs nu nog roep ik regelmatig: ‘Ma-am, ik ben dus éénendertig en geen zestien meer! Ik red me wel’. Een houding die ik nu dubbel en dwars terugkrijg van mijn eigen dochter. Desondanks blijf ik het, net als mijn eigen moeder bij mij, stug proberen. Dochterlief is een leergierig meisje die makkelijk dingen oppikt. Ze is fanatiek en liep niet voor niets al voor ze één jaar was. Gedreven en recht op het doel af; zo gaat ze het liefst te werk. En ze is dus nog geen twee. Soms dus, probeer ik haar van alles te leren. Eigenlijk tegen beter weten in, want was niet ik diegene die mijn ouders vroeger altijd zei dat ik daarvoor een juf op school had? Maar goed, die heeft dochterlief nog niet, dus ik mag het nog proberen. Nadat de kleuren me al ontglipt waren, want die zaten er na een ochtendje oma al goed in, stortte ik me onlangs vol passie op het tellen. Leek me prachtig om samen te oefenen. Het één-twee-drie zit er al wel even goed in en was wel bekend van de zomer toen ze na het gillen van deze drie getallen zich vol enthousiasme van de glijbaan in het zwembadje stortte en dus is de volgende stap eens tot vijf door te zetten. Vol verbazing hoorde ik het kleine mensje vervolgens lekker doorgaan. Met een dikke lach klonk het ‘zes – ze’en – ach –negen en tien!’. Daar zat ik met mijn goede gedrag. Mevrouw had er wel schik in en wreef me mijn zinloosheid nog even goed in door de rest van de middag al zingend te tellen om me heen. Ze had de smaak direct goed te pakken. Alle houtblokken buiten, de bomen langs de weg en de poppen; ze moesten er allemaal aan geloven en werden vakkundig geteld. In het bos is de buggy inmiddels niet meer nodig, maar worden de stappen afgeteld tot een stukje rennen en verschanst ze zich achter alle bomen om er pas bij tien weer achter vandaan te springen. Echt ontdaan kan ik niet zijn, tenslotte is een moederhart toch trots op alle prestaties die haar kind weer neerzet. En dit is toch weer een indrukwekkende van mijn meisje. In januari mag ze naar de peuterspeelzaal. Ben benieuwd of ze de leidsters daar ook depressief weet te krijgen. Want heel veel toevoegen aan haar repertoire mogen ze vast niet. Dochterlief vindt haar eigen weg wel.

UIT DE KRANT