Maria’s Mooie Mensen week 44

maria's mooie mensen

Eigenlijk is er al meer dan genoeg over gezegd, maar ook ik wil me er nog even in mengen: de discussie over Zwarte Piet. Toen ik een jaar of zes was, dé leeftijd waarop het Sinterklaasfeest toch in de top drie van hoogtepunten van het jaar stond, wist ik volgens mij nog niet eens van het bestaan van slaven. Zo hoort het ook. Kinderen van die jonge leeftijd, leven nog in de waan dat er écht een oude man bestaat die ieder jaar cadeautjes komt brengen. Ze geloven nog heilig dat je hem moet toezingen via de schoorsteen, denken hem te zien wanneer ouders dat aanwakkeren en zetten voor zijn paard trouw een wortel onder de schoorsteen. Het feest wordt niet alleen compleet gemaakt door de cadeautjes, uiteraard van groot belang op die leeftijd, maar juist ook door Zwarte Piet. Zwart als roet, niet zwart als een slaaf. Een trouwe hulp voor de Sint, niet een slaaf die slechts orders uitvoert. Ik weet nog goed hoe het altijd weer een spannende tijd was. De bel ging, een handvol pepernoten werd neergegooid en zelfs toen ik bij toeval de buurjongen naast het huis zag staan, ging er geen belletje rinkelen, maar vroeg ik hem verwonderd: “Hé, jij ook hier? Heb jij Zwarte Piet dan net nog gezien?” Het bezoek van de Goedheiligman aan school zorgde ieder jaar voor slapeloze nachten. Dat je thuis fanatiek liedjes moest zingen was nog tot daar aan toe, maar wat nou als de Sint ten overstaan van alle klasgenootjes zei dat je mee moest in de zak? Gelukkig kwam hij niet alleen en nam hij zijn Pieten mee. Onmisbaar voor het feest als je zo jong bent. Heilig geloofde ik in de rollen die zij vervulden. Zo was er de ‘bange Piet’, die net als mij niet zo’n held was op het dak en ook niet zo handig was. In alle rust kwam de Sint aan, toch altijd weer wat imponerend en soms zelfs wat streng overkomend, terwijl de Pieten een feestje bouwden op het dak. Eentje echter, had zich ietwat verkeken op de hoogte en kwam er nooit meer af. Het was mijn held, de bange Piet, die uiteindelijk door de brandweer van het dak gehaald moest worden. Een rol die hij overtuigend speelde en pas jaren later verklapte mijn moeder dat het dan ook niet gespeeld was, maar dat deze Piet er serieus niet meer af durfde. Voor mij was de held een waar voorbeeld. Als ik tijdens gym niet van de kast durfde te springen of liever niet tot bovenin het klimrek klom: ik was net als ‘bange Piet’.

Wie kan zich het feest nou voorstellen zonder Zwarte Piet? En hoeveel kinderen zullen nou denken aan hem als een slaaf? “Als Zwarte Piet een slaaf is, dan is de postbode dat ook”, bracht manlief vorige week opeens verontwaardigd uit. “Die rijdt ook voor zijn baas”, was zijn redenatie. Dat de postbode hiervoor keurig betaald wordt, hadden we het niet over. Ook Zwarte Piet wordt toch rijkelijk beloond voor zijn diensten? Ieder jaar wachten hem stralende kindersnoetjes, honderden tekeningen en even zovele aubades.

UIT DE KRANT