Maria’s Mooie Mensen – week 50 - 2014

maria's mooie mensen

Precies een jaar geleden keek ik voor het eerst in die kleine kraaloogjes van mijn dochter, die inmiddels getransformeerd zijn tot de grote blauwe kijkers die me zo vertrouwd zijn. Ik hield haar dagenlang in mijn armen en liep uren met haar rond. Samen droomden we van hoe het later zou zijn, zij vaak met de ogen dicht, ik zachtjes pratend. Me voorstellen hoe ze zou veranderen in dat eerste jaar was onmogelijk. Net zo onmogelijk als het nu bijna is om me voor te stellen hoe klein ze toen nog was. Vandaag wordt ze één jaar oud en van die slanke dame van toen is weinig meer over. Hollands welvaren noemen we haar vaak, doelend op die heerlijke benen en dat buikje wat ze maar wat graag rond eet. Steeds meer van haar karakter krijgen we te zien. De pit die in haar zit als ze niet krijgt wat ze wilt, het doorzettingsvermogen wat zichtbaar wordt wanneer ze alles op alles zet om zelf te lopen en het vrolijke wat ze de hele dag door tentoon spreidt door alles en iedereen met een grote lach te verwelkomen. Vele vragen van wat haar eerste woordje zal zijn tot aan wanneer ze haar eerste stapjes zal zetten, zijn beantwoord, maar nog evenzoveel nieuwe zijn erbij gekomen. Afgelopen jaar zagen haar vader en ik niet alleen haar, maar ook elkaar veranderen. Niks meer een kus voor mij als manlief binnenkomt: eerst een knuffel voor Olivia. En warm eten? Niet meer de voorkeur van hem, maar alles wat de kleine meid zo graag lust. Houden we dan niet meer van elkaar? Zeker, alleen maar meer nu we zoveel van ons allebei in haar terugzien. Mensen vertelden me voor Olivia geboren was, dat je je niet kon voorstellen hoeveel je van je kind zou houden, totdat je het in de armen houdt. Ik verklaarde ze in stilte voor gek; toen al zo gehecht aan die kleine trapjes in mijn buik. Maar nu ik haar elke ochtend uit bed haal, getrakteerd wordt op een grote lach, zie hoe de katten even tegen het bed aan staan en zij vol enthousiasme naar ze wijst, nu ze woordjes brabbelt, op me moppert als ze haar zin niet krijgt en haar vader uitdaagt om gek te doen, nu ze nog altijd elke dag meer en meer Olivia wordt en het blijkt hoe een prachtig mooi mensje het is: nu weet ik wat die mensen bedoelen. Eén jaar is alweer om. Als ik pech heb en zij net zo snel groot wil zijn als ik toen ik jong was, heb ik er misschien nog maar zeventien te gaan.

UIT DE KRANT

Lees ook