Maria’s Mooie Mensen – week 51 - 2014

maria's mooie mensen

Ik moet wat bekennen: ik zag enorm op tegen het Diner der Dankbaarheid. Twee jaar geleden genoot ik met volle teugen van het Diner der Verleiding. Het was een avond die ik nooit meer zal vergeten. Vorig jaar was het onmogelijk eenzelfde evenement op te zetten, omdat ik toen hoogzwanger was. Maar het stond toen voor mij als een paal boven water: dít doen we weer. Vol overtuiging en enthousiasme gingen we dit jaar voor het Diner der Dankbaarheid. Toch, hoe dichterbij het kwam, hoe meer ik er tegenop ging zien. Slapeloze nachten wisselden nachtmerries af. Ik zag ’s nachts in mijn dromen doembeelden voorbijkomen van een afgebrand Hotel Aduard tot de auto met manlief en mij in de sloot op weg naar huis. Slechts twee dagen voor het Diner der Dankbaarheid verklapte ik op het werk er geen goed gevoel op te hebben. ‘Als ik maar iedereen in die bus heb, als ik ze maar allemaal veilig op plek van bestemming krijg en als ze maar veilig weer thuis komen’, maakte ik me zorgen. En toch brak 11 december aan, sliep ik zowaar redelijk de nacht ervoor en kan ik niet anders zeggen dan dat ik er zin in had. We namen op het werk een laatste keer de planning even luchtig door, voelden ons ware weldoeners terwijl we de hele dag auto’s met cadeautjes voor de gasten en de Voedselbank en we hadden grote lol. Precies volgens planning ging de bus van Dalstra Reizen weg en overal stonden precies het juiste aantal mensen klaar. Dat twee dames in Zuidhorn ontbraken mocht de pret niet drukken en nog binnen vijf minuten hadden we ook die in de bus met ons mee. Buschauffeur Renze ontpopte zich tot een ware reisleider met humor en draaide ontspannen de bus het terrein van Hotel Aduard op. De welkomstcocktail heeft me nog nooit zo lekker gesmaakt. We waren er; ik had het gehaald. En toch ging het nog even mis later op de avond. Meneer Zwier werd onwel en ik had het niet breed. Chapeau aan allen die direct doortastend optraden en direct hulp verleenden. Zelf kan ik niet over bloed, val ik al bijna flauw als ik een ambulance zie en is de geur van een ziekenhuis vaak voldoende om me misselijk te krijgen. Ik ben hopeloos als het aankomt op eerste hulp en zo was ik ook deze avond. Terwijl Jenze Kingma zich ontpopte tot held van de avond, tot tweemaal toe ontzettend kordaat handelde en de aanwezigen op het hart drukte dat mocht er weer iemand onwel worden het dan wel een jonge meid mocht zijn, kostte het mij zeker een half uur om weer een beetje mens te worden. Alle doembeelden kwamen weer voorbij en het drukkende gevoel wat ik de dagen ervoor had gevoeld, was weer terug. En toch kwam de avond weer op gang. Ik zag hoe de gasten weer genoten, ik hoorde hoe men sprak van ‘de mooiste avond van het jaar’ en ik werd opnieuw bedankt toen het tijd was weer de bus in te gaan. Het gaf me een enorm goed gevoel. Gisteren heb ik de film van deze bijzondere avond even teruggekeken. Wat heb ik gelachen om het optreden van Jenze en Ronald met de dames van Dancemix, wat was de muziek van Arie en Niels mooi en wat waren de dames van DUW een heerlijke toevoeging aan de avond. Ik bedacht me hoe heerlijk het eten smaakte, hoe gezellig het was aan alle tafels waar ik heb gezeten en ja Ina, zelfs het dansen op Jingle Bells was leuk. Maar vooral: wat fijn dat alle aanwezigen zich zo hebben ingezet opnieuw een succes te maken van dit Diner der Dankbaarheid. Jullie hebben gelachen, heerlijk gegeten, gezellig gepraat en zelfs de polonaise gelopen. Jullie waren top.

UIT DE KRANT

Lees ook