Maria’s Mooie Mensen – week 52 - 2014

maria's mooie mensen

Op zondag willen we ons er nog wel eens aan wagen: wandelen. Zoals het goede ouders betaamd, proberen we dochterlief toch het liefst dagelijks te ‘luchten’ en laten we wel wezen: een zondag duurt voor een één-jarige best lang als ze die de hele dag thuis moet doorbrengen. Maar om heel eerlijk te zijn, kan ik verder niet bepaald warm lopen voor deze hobby. De Struuntocht is hartstikke leuk kan ik u vertellen en ook ik was erbij, maar dan wel met de auto. Waar anderen kilometers sjouwden en sjouwden, tuften wij lekker warm en snel naar de volgende pleisterplaats en klaagden we al bijna als we daar niet dichtbij konden komen. In Zuidhorn organiseerden ze afgelopen weekend de overtreffende trap van mijn wandel afkeer: een 24 uurs-estafette. Overdag een stukkie struinen is nog te doen, maar het bed uitkomen om in de nacht rondjes te lopen door een park, moet toch wel echt afzien zijn. Om 16.00 uur werd er begonnen aan deze helse klus en uiteraard zat het weer zoals dat Nederland gaat, niet mee. Maar toch: lachende gezichten, stevige passen. Ook ‘wij van de Streekkrant’ wilden een steentje bijdragen en riepen dapper op Twitter op: “Vannacht nog geen plannen? Moedig dan de wandelaars aan die meedoen aan de wandelmarathon in Zuidhorn!” Nog geen plannen voor vannacht? Nou manlief en ik wel! Slapen wilden we na een drukke week waarin we keihard werkten aan de dikste kranten van het jaar. Hoezo aanmoedingen? In mijn dromen misschien. Terwijl wij ons nog eens omdraaiden, werd er moedig door gelopen in Zuidhorn. In bed was het heerlijk warm, ik vrees in het Johan Smitpark niet. Terwijl daar in elk geval nog karaoke klaar stond en laten we de oliebollen niet vergeten, bleven wij nog eens lekker liggen. Rustig ontwaakten we en haalden dochterlief uit bed die ook besloot uit te slapen tot negen uur. Inmiddels hadden de wandelaars in Zuidhorn het licht zien worden. Dat was aan ons even voorbij gegaan. De dag brachten we vooral moe op de bank door. “Zullen we er nog even uit?”, opperden we naar elkaar, waarop manlief direct zei: “alles goed, als we maar niet gaan wandelen.” In Zuidhorn echter, was het nog altijd alleen maar wandelen wat de klok sloeg. Op zondag moesten we er van onszelf weer aan geloven. Maar iets te haastig de deur uitgegaan, bleek na een rondje van tien minuten dat de ene missende handschoen toch wel een écht gemis was en dat een volle blaas ook smeekte om weer naar huis te keren. Tevreden stapten we in de auto en terwijl manlief terugreed naar huis zag ik op Twitter de eindstand van de 24-uursmarathon voorbij komen. Ruim 11.000 euro!! Ongelooflijk. Misschien wil ik daarvoor dan ook nog wel een rondje lopen. En misschien zelfs wel ’s nachts.

UIT DE KRANT

Lees ook