Maria’s Mooie Mensen week 52
Vroeger al vond ik het leuk om post te krijgen. Jarenlang ‘pende’ ik met vriendinnen in het buitenland, waarbij het me er achteraf denk ik vooral ging om dat moment van thuiskomen, verwachtingsvol in de brievenbus kijken en dan jawel, een envelop voor jezelf ontdekken. Nu mijn dochter net geboren is, is de brievenbus helemaal een walhalla. Elke dag weer wacht er wel een mooie kaart om mij en manlief te feliciteren. Ook de digitale brievenbus laat regelmatig een leuk berichtje zien. Ontzettend leuk om te zien dat er zoveel mensen aan ons denken. En wat verrassend soms, wíe er allemaal aan mij denken. Juist zo’n onverwacht bericht kan de dag helemaal goed maken. Het deed me deze week terugdenken aan het flessenpost-verhaal. “Dit maak je als journalist ook nooit meer mee”, zei ik in Aduard, aan de keukentafel bij Mike van Beusekom en nog altijd lijkt het me stug dat haar verhaal geëvenaard wordt. Veertig jaar geleden schreef ze in hetzelfde huis op de trap een brief, ze stopte die in een fles en gooide deze tijdens een vakantie op Ameland overboord. Ze wist het zich niet eens meer te herinneren toen de Duitse Christian Wagner haar benaderde en vertelde dat hij haar brief had gevonden. De bijlage die hij meestuurde, liet echter niks te raden over. Het handschrift herkende Mike uit duizenden. En dus zat de keuken begin dit jaar net als vroeger weer gezellig vol, met Christian en zijn vrouw Gertrud, Mike, haar ouders Toby en Diny en haar zus Jackelien, allemaal hoofdrolspelers in een zeer bijzonder verhaal. Een verhaal wat je niet kan bedenken, maar voor mij vooral één ding liet zien: álles is mogelijk. Er werd ontzettend veel gelachen deze middag. Om vader Toby, die wijselijk opmerkte: “met dit verstand is niks mis”, nadat hij haarfijn nog wist te vertellen hoe Mike de brief schreef en waar de fles ‘te water was gelaten’. Het idee van de flessenpost kwam van hem en werd omschreven als slechts één van zijn gekke ideeën. Het zou twintig jaar duren voordat de brief van Mike letterlijk boven water kwam. Christian vond de fles in de duinen aan de noordelijke kust van Duitsland. Wat voor reis de fles heeft afgelegd, kunnen we ons allemaal alleen maar inbeelden. Toby kwam nog met een lijstje van elf eilanden die de fles toch gezien moet hebben onderweg. De brief zweeg in alle talen, ook in het Duits en het Nederlands wat in rap tempo over de tafel ging. Waarom Christian de brief terugbracht, vroeg ik hem in mijn ‘steenkolen-Duits’ en daar kon hij kort over zijn. “Sie hat das gefragt”, zei hij. Mike sloot de brief af met te willen weten wie de vinder was en daar gaf hij simpelweg gehoor aan. Toen ik deze vraag herhaalde, somde hij keurig op wie hij was en wat zijn werk en hobby’s waren en eindigde bescheiden met: “ein nettes mensch”. De Duitse variant van een ‘mooi mens’, dacht ik bij mezelf. Toen de fotograaf en ik weer buiten stonden, vroeg ik me hardop af of ik de briefschrijver ook zou op zoeken. Het antwoord bleven we beiden schuldig. Nu ik ervaar hoe hartverwarmend het echter is als mensen de moeite nemen je een berichtje te sturen, of het nou is omdat het simpelweg gevraagd werd zoals in het geval van Mike en Christian óf dat het spontaan is zoals na de geboorte van mijn dochter, neem ik me stellig voor ook die moeite voor een ander te nemen. Heb ik in elk geval één goed voornemen voor volgend jaar.