Maria’s Mooie Mensen 227

maria's mooie mensen
De Streekkrant bestaat 10 jaar. ‘Daar schrijf jij natuurlijk ook je column over?’, krijg ik meer meegedeeld dan gevraagd en ‘natuurlijk’ antwoord ik. Maar toch gaat deze eerste zin op papier en blijft het leeg. Stil allerminst, want in mijn hoofd ga ik terug naar zoveel. Vanaf het allereerste begin was ik er niet bij, maar aangezien mijn ouders deze uitgeverij opbouwden heb ik vanaf de zijlijn veel gevolgd. En het was waarschijnlijk het tweede of derde jaargang dat ik mee begon te helpen; eerst vooral administratief en daarna al snel simpel opmaakwerk. Het was altijd die Streekkrant die als laatste klaar moest. Grote broer ‘de Krant’ was de eerste titel op de rol, daarna moest ‘de Streek’ ook nog. Het werd vaak laat, we aten patat of shoarma op die maandagen en buffelden gestaag door, want zoals mijn moeder dan zei: ‘maakt niet uit hoe laat het is of hoe lang de dag al duurde, ook die laatste advertentie is betaald en moet goed worden’. Er is veel veranderd sinds die jaren. Mijn man is bij ons bedrijf gaan werken, we zijn verhuisd naar een ander pand en geven inmiddels nog veel meer titels uit. De Streekkrant zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden. Het is bij deze titel dat ik leerde mijn hart te volgen en op mijn gevoel af te gaan. Ik ging er schrijven en dat bleek waar ik letterlijk voor in de wieg gelegd ben. Onderweg ontmoette ik de mooiste mensen, stuitte ik op de beste verhalen en mocht ik heel veel leuke dingen doen. Weet u nog die commercial van de gemeente Grootegast en hoe we daar figuranten voor zochten? Ik was daar bij, daar op die zaterdag in het Baron Theater toen we audities hadden. Zo was ik er ook bij toen enthousiaste vrijwilligers de puntjes op de i zetten in dit theater voor het open ging en was ik daar ook voor menig andere voorstelling of bijeenkomst. Aan de andere kant van het gebied, in Hotel Aduard, mocht ik tweemaal een prachtig diner organiseren in december. Met een heuse touringcar reed ik van Surhuisterveen slingerend naar Aduard onderwijl allerlei gasten inladend. Het blijft één van de meest bizarre en fantastische dingen die ik heb gedaan. Van Aduard naar Niekerk: hoe zou het met Remco gaan? Voor mijn gevoel was werkelijk iedereen uit het gebied destijds bezig om geld in te zamelen voor deze jongeman die voor behandeling naar Amerika moest. In Niekerk denk ik ook onvermijdelijk aan de Vos Schoenen en hoe ik daar binnenstapte ooit: ‘Hoi, ik ben van de Streekkrant en ik moet verschrikkelijk nodig plassen’. Zijn ook zo van die problemen onderweg. Een rondje door het Streekgebied rijden betekent inmiddels een rondje langs ‘memory lane’. Ik denk aan de Struuntocht, aan Avalon en Kanaalpop, aan wijlen Kor Dijkstra, aan het college van Zuidhorn en alle openingen die ik mocht meemaken van kleedkamers van de voetbalvereniging tot aan de nieuwe dorpspleinen aan toe, ik denk aan Visvliet en de bezette school, aan het fruitteeltbedrijf Oudebosch, aan Pieterburen: het einde van de wereld, aan Mien Westerkwartier en aan mijn rondje op de strooiwagen door Grootegast. Zo verschrikkelijk veel mensen die ik heb mogen bezoeken en leren kennen. Onvermijdelijk denk ik ook aan collega Johannes, die ik meestal wel ergens aan de lijn had om de laatste nieuwtjes samen door te nemen. En onvermijdelijk als immer, hangt hij al snel nadat ik daaraan dacht ook weer echt aan de lijn. Tien jaar de Streekkrant; het lijkt wel een mensenleven. In mijn geval zelfs drie. Onvermijdelijk denk ik ook aan mijn kinderen die ik op de wereld zette in deze periode. En aan de les die ik leerde: volg je gevoel en ga op je hart af. Het brengt je bij de beste verhalen en het grootste nieuws en nu brengt het me vooral even thuis bij mijn lieve dochters. Díe hebben me nu harder nodig dan de Streekkrant. Maar ooit rij ik weer meer door dat prachtige gebied. Ook dat volgende jubileum zal ik meemaken.

UIT DE KRANT