Maria’s Mooie Mensen 234
maria's mooie mensen
Het ligt voor de hand deze week een column te schrijven over mijn opa. Afgelopen week overleed hij en het gemis is groot. Maar in een week van alleen maar verliezers zag ik de liefde winnen. Gek is dat eigenlijk dat me dat bij leven niet zó was opgevallen. Dat mijn verstand wel wist dat je heus niet een dikke 60 jaar bij elkaar bent als je niet van elkaar houdt, maar dat mijn ogen nooit hebben geregistreerd dat die liefde tussen mijn opa en oma wel degelijk groot en echt was. Pas nu hij er niet meer is, laat mijn oma me een hele andere kant van mijn opa zien. De opa die hun liedje te pas en te onpas op ieder feestje aanvroeg. Ik zie een oma die intens verdrietig is om verder te gaan zonder hem. De leegte die iemand na al die jaren zo vanzelfsprekend inneemt, is groter dan alleen die plek op de bank die aan hem toebehoorde of zijn kant van het bed. Zij wilde alleen zijn ’s avonds in hun huis daar, nog slapen in het bed waar zijn geur nog hing. Ik vind het vreemd van mezelf dat het me verbaasde, want immers: 64 jaar samen is een waanzinnig lange tijd. Ze vertelde me hoe ze onlangs nog samen muziek hadden geluisterd en beiden emotioneel waren geworden. En toen ze later meende dat er nog veel ongezegd was nu hij toch nog te plotseling ons ontvallen is, zag ik ze voor me, samen achter die computer waar hij zelf de muziek aanzette en ze gewoon samen luisterden met de tranen in de ogen. Woorden lijken me dan meer dan overbodig. Hij heeft geweten dat ze van hem hield, doordat ze trouw voor hem bleef zorgen waar het eigenlijk te zwaar werd. Doordat ze er alles aan deed om die laatste moeilijke tijd toch heel dragelijk te maken. Ze bleef achter hem staan toen hij zich ronduit moeilijk gedroeg als het ging om de medische kant van het ouder worden en ze probeerde alles mogelijk te maken wat hij nog graag wilde. En ze liet hem gaan toen het moment daar was. Deze week geen ode aan mijn opa die ik ga missen. Deze week geen ode aan mijn oma die zich zo kranig staande houdt. Deze week een ode aan de liefde. Omdat ik alleen maar kan hopen dat ook wij 64 jaar samen op de teller hebben en dat ook mijn einde samen zal zijn met diegene die van me houdt.