Maria’s Mooie Mensen 237
maria's mooie mensen
En dan toch nog is dat moment daar. Meer dan bij onze oudste dochter keken we hiernaar uit; de mijlpaal die de eerste verjaardag heet. Stiekem verlangden we al maanden geleden naar deze tijd: de tijd dat ze gaan babbelen, lopen en hun echte karakter gaan tonen. Ze transformeren van toeschouwers naar deelnemers, hebben een geheel eigen mening en hun haar groeit! Telkens weer had ik echte baby’s in mijn handen en hoopte ik maar dat het me zou lukken ze groter te krijgen. Wanneer zouden ze die kleren die al lang weer klaar lagen aan kunnen, wanneer zouden ze gaan stappen of papa en mama roepen… En dan zomaar ineens ontglipt het je. Het lijkt wel van het ene op het andere moment dat je opeens met een kind op schoot zit wiens benen er gewoon overheen hangen en die niet alleen maar in je armen wil liggen, maar wil staan en doen. Het moment is daar: mijn meisjes worden één jaar en ze zijn geen baby meer. Met trots kijk ik naar die twee dappere dames, zo klein geboren en nu zo blakend en Hollands welvaren. Maar trots ben ik eigenlijk vooral op onszelf: mijn man en ik en natuurlijk mijn oudste dochter. Want een tweeling krijgen is niet niks, de weg ernaartoe is pittig, maar daarna begint het pas echt. Dat eerste jaar is een jaar van wennen, van pompen of verzuipen, van ontzettend weinig slaap, heel veel babygehuil, heel veel poepluiers en heel veel was. Mijn oudste dochter moest onze aandacht opeens niet delen, maar soms volledig opgeven omdat er die twee monsters soms simpelweg alles opeisten. Tóch deed ze dat zonder mokken, ze hielp me volop, maakte misschien soms wat meer tv-uurtjes dan door ons bedacht, maar ze is happy, een lieve grote zus en zit goed in haar vel. Manlief en ik moesten ook echt even doorbijten. Het is veel werk om twee baby’s tegelijk te krijgen en we kregen regelmatig eens de deksel op onze neus. Om één kind te leren kennen en aanvoelen is soms al pittig, maar twee van die pittige dames tegelijk op de rit zien te krijgen was soms om wanhopig van te worden. Dat dit het heftigste jaar uit mijn leven is, kan ik zonder twijfel stellen. Fysiek vroeg het veel van me, het slaaptekort was slopend, maar de liefde voor de meisjes is overweldigend. En het is absoluut een groot voorrecht te zien hoe twee op het oog identieke meisjes zich als eigen persoontjes ontwikkelen en hoe ze de wereld soms samen en dan weer alleen ontdekken. Mooiste momenten variëren van die kleine lijfjes in de couveuse tot aan die twee donderstenen die van hun loopkarren nu botsauto’s hebben gemaakt en samen de slappe lach hebben als ze tegen elkaar aan botsen. Eén jaar hebben we gehaald, nog vele te gaan. Ik ben ontzettend benieuwd wat we dit jaar weer gaan meemaken. Maar nu wil ik daar nog even niet mee bezig zijn. ‘We did it’ en dat is even genoeg voor deze bijzondere dag.