Maria’s Mooie Mensen 245
maria's mooie mensen
Inmiddels zijn mijn tweelingdochters alweer 14 maanden en mag ik me dus een ‘licht gevorderde tweelingouder’ noemen. Ergens voelt het als een soort van geheim bondgenootschap wat je betreedt, wanneer je thuiskomt met niet één maar twee baby’s tegelijk. Een gevoel wat ernstig versterkt werd door het feit dat we één van de eerste dagen al een pakketje in de bus vonden van de NVOM, de Nederlandse Vereniging voor Ouders van Meerlingen, inclusief een magazine uit het jaartal 2014 (?) en een begeleidend schrijven zonder persoonlijke afsluiting. Hoe het kon dat we direct als nieuwbakken tweelingouders waren gespot, was ons een raadsel en wat we met het jaren oude magazine moesten, konden we ook niet plaatsen. Lid worden, hebben we nooit gedaan aangezien het leven met een tweeling nou eenmaal vooral aanpoten is, dus tips en trucs zijn welkom, maar het is uiteindelijk gewoon doen. Maar goed, nu dik een jaar later heb ik wel wat conclusies kunnen trekken. Zo weet ik nu dat publiek een gegeven is zodra je de deur uitgaat. Er zijn grofweg twee categorieën: je hebt de mensen die niet bij je wagen weg te slaan zijn, maar er is ook die groep van veelal moeders van mijn leeftijd, zelf ook met kleine kinderen, die je meewarig aankijken, medelijden lijken te hebben en je ziet ze denken: oh jee, die heeft er zelfs twee. Ze vermijden oogcontact en komen al helemaal niet bij de wagen in de buurt. Welke groep ik mijn voorkeur aan geef, dáár ben ik na een jaar nog niet over uit, maar zielig ben ik niet, druk absoluut, eigenlijk dus ook vaak te druk voor al die praatjes, máár trots ben ik bovenal. Het is multitasken ‘to the max’, elke dag weer. Dacht je eerder dat je het al goed deed als je het vragenvuur van die ene peuter doorstond wanneer je het eten kookte, tegenwoordig draai ik er mijn hand niet voor om om een luier te verschonen terwijl ik ondertussen de peuter instrueer om de deur uit te komen en de andere dame aan mijn benen hangt. Of wat dacht je van eten koken, de tafel dekken, een zoveelste was wegvouwen, één van de dames aan de hand mee laten lopen en de ander ondertussen een beker drinken in de handen drukken? Klinkt alsof ik twee paar handen heb, maar geloof me: handen kom je altijd tekort met een tweeling. Probeer maar eens twee flessen tegelijk te geven of een boer te kloppen bij de één terwijl de ander gewoon doordrinkt. En de peuter wil dan dat de televisie aan gaat. I did it, maar hoe vaak ik niet verzucht dat ik net even een handje meer nodig heb. En dus kom ik direct bij het volgende punt: laat het los. Het bestaan als tweelingouder is vooral loslaten. Het zou leuk zijn als iedereen schoon de eindstreep haalt elke dag, als ze ongeschonden zijn omdat je niet net weer de verkeerde grijpt als ze vallen en het zou ook top zijn als er niet werd gemopperd in huis omdat je nu eenmaal niet overal kunt zijn en niet iedereen je volle aandacht kunt geven. Dus laat het los, je redt het toch niet om het perfect laat staan waarschijnlijk goed te doen, dus probeer het ook niet. Wie relaxed is, krijgt ook ontspannen kinderen is mijn hoop, dus daar ga ik maar voor. En laten we wel wezen: liefde is er met twee in overvloed. Wie krijgt er nou zoveel knuffels en kusjes als een tweelingmoeder? Het is inderdaad zoals ooit voorspeld dubbel zoveel luiers, dubbel zoveel was, dubbel zoveel flesjes, zeker meer dan dubbel zoveel speelgoed, maar ook dubbel zoveel liefde, dubbel plezier en dubbel zoveel mooie momenten.