Maria’s Mooie Mensen 265
maria's mooie mensen
Ik ben nogal van het georganiseerde. Ik plan graag vooruit, mag graag vastleggen en ja, de titel controlfreak zou waarschijnlijk ook wel bij me passen. Zo was ik ernstig van de mik toen afgelopen week bleek dat de peuterspeelzaal van dochterlief over de kop was gegooid. Zulke veranderingen kunnen ze beter in drievoud aankondigen bij ons. Zowel zij als ik stond wat verloren in de ruimte, het vertrouwde ritme was doorbroken en een nieuwe vinden is voor haar makkelijker dan voor mij. Alhoewel ook zij me later toevertrouwde dat het wat haar betreft beter bij het oude had kunnen blijven. “Juf heeft wel gekke dingen gedaan in de vakantie”, concludeerde ze. Nu 5 december bijna in aantocht is – Sinterklaas is hier een woord wat we zo min mogelijk uitspreken nog – zou je bijna kunnen zeggen dat er stress is uitgebroken in ons huishouden. Bijna, want uiteraard heeft manlief nergens last van, oudste dochterlief kijkt alleen maar uit naar de komst van de Goedheiligman en de kleintjes zijn zich nog van geen kwaad bewust. Alleen mama beseft zich dat het nog maar een maandje is voordat er hier een stapel cadeaus stiekem op de stoep gedropt moeten worden en dat er krap vier nachtjes daarna opnieuw een stapel cadeaus moet klaarliggen voor de verjaardag van onze oudste dochter. En zoals dat vroeger al ging met een tentamenweek: ik stress en werk me uit de naad juist die maand van tevoren om in de week zelf heerlijk goed voorbereid opeens tijd over te houden. Mijn kledingkast is niet langer de plek waar ik ’s ochtends mijn kleren uit moet trekken, maar een verborgen snoepkast geworden waar de cadeaus stiekem opgeborgen zijn. Achter de t-shirts slingeren nieuwe pantoffels voor de kleintjes, achter mijn stapel vesten ligt een mooie verjaardagsjurk voor de oudste en onder een sjaal ligt al speelgoed verstopt. Nu de verstopplekken in mijn kast aardig uitgeput raken, broed ik op nieuwe plekken waar de nieuwsgierige blikken en grijpgrage handjes van de dames niet komen, maar waar ik de cadeaus wel makkelijk weer kan vinden. Het lijkt me niet handig om, zoals het mijn moeder vroeger verging, in maart opeens nog allerlei pakjes weer te vinden die de zak van Sinterklaas niet gehaald hadden. Om verwarring te voorkomen houd ik – georganiseerd als ik dus ben – ook lijstjes bij. Eentje met wat er ligt en voor wie en eentje met de opties. Heerlijk overzichtelijk en daar hou ik dus van. Dochterlief echter maakt het me niet makkelijk. De ene dag kruist ze het halve speelgoedboek aan met cadeaus die ze graag wil hebben, een dag later draagt ze me tijdens het reclameblok op tv weer allerlei opties aan. Wat ze dan het állerliefst wil hebben? Een zwempuppy, die had ik gelukkig ook hoog op de optieslijst. Maar een dag later is het weer een poppenwieg, waar moeten we die gaan laten? Een dag later wil ze toch liever een paardenstal van duplo, waarschijnlijk nog veel te moeilijk. Terwijl ik me het hoofd breek of dat goed gaat komen, is ze een dag daarna toch weer van de zwempuppy. Uiteindelijk besloot ze dat ze één hele grote wens heeft. Eentje waar de planning en lijstjes van mama niet tegenop kunnen. Mevrouw wil maar één ding: dat iedereen komt. ‘Toe mama, maak eens een lijstje’, spoort ze me aan terwijl ik zuchtend mijn andere papierwerk opzij leg, ‘ik wil graag dat opa komt, oma en schrijf ook maar ouwe oma op. En dan ook …’
Ik ben nogal van het georganiseerde. Ik plan graag vooruit, mag graag vastleggen en ja, de titel controlfreak zou waarschijnlijk ook wel bij me passen. Zo was ik ernstig van de mik toen afgelopen week bleek dat de peuterspeelzaal van dochterlief over de kop was gegooid. Zulke veranderingen kunnen ze beter in drievoud aankondigen bij ons. Zowel zij als ik stond wat verloren in de ruimte, het vertrouwde ritme was doorbroken en een nieuwe vinden is voor haar makkelijker dan voor mij. Alhoewel ook zij me later toevertrouwde dat het wat haar betreft beter bij het oude had kunnen blijven. “Juf heeft wel gekke dingen gedaan in de vakantie”, concludeerde ze. Nu 5 december bijna in aantocht is – Sinterklaas is hier een woord wat we zo min mogelijk uitspreken nog – zou je bijna kunnen zeggen dat er stress is uitgebroken in ons huishouden. Bijna, want uiteraard heeft manlief nergens last van, oudste dochterlief kijkt alleen maar uit naar de komst van de Goedheiligman en de kleintjes zijn zich nog van geen kwaad bewust. Alleen mama beseft zich dat het nog maar een maandje is voordat er hier een stapel cadeaus stiekem op de stoep gedropt moeten worden en dat er krap vier nachtjes daarna opnieuw een stapel cadeaus moet klaarliggen voor de verjaardag van onze oudste dochter. En zoals dat vroeger al ging met een tentamenweek: ik stress en werk me uit de naad juist die maand van tevoren om in de week zelf heerlijk goed voorbereid opeens tijd over te houden. Mijn kledingkast is niet langer de plek waar ik ’s ochtends mijn kleren uit moet trekken, maar een verborgen snoepkast geworden waar de cadeaus stiekem opgeborgen zijn. Achter de t-shirts slingeren nieuwe pantoffels voor de kleintjes, achter mijn stapel vesten ligt een mooie verjaardagsjurk voor de oudste en onder een sjaal ligt al speelgoed verstopt. Nu de verstopplekken in mijn kast aardig uitgeput raken, broed ik op nieuwe plekken waar de nieuwsgierige blikken en grijpgrage handjes van de dames niet komen, maar waar ik de cadeaus wel makkelijk weer kan vinden. Het lijkt me niet handig om, zoals het mijn moeder vroeger verging, in maart opeens nog allerlei pakjes weer te vinden die de zak van Sinterklaas niet gehaald hadden. Om verwarring te voorkomen houd ik – georganiseerd als ik dus ben – ook lijstjes bij. Eentje met wat er ligt en voor wie en eentje met de opties. Heerlijk overzichtelijk en daar hou ik dus van. Dochterlief echter maakt het me niet makkelijk. De ene dag kruist ze het halve speelgoedboek aan met cadeaus die ze graag wil hebben, een dag later draagt ze me tijdens het reclameblok op tv weer allerlei opties aan. Wat ze dan het állerliefst wil hebben? Een zwempuppy, die had ik gelukkig ook hoog op de optieslijst. Maar een dag later is het weer een poppenwieg, waar moeten we die gaan laten? Een dag later wil ze toch liever een paardenstal van duplo, waarschijnlijk nog veel te moeilijk. Terwijl ik me het hoofd breek of dat goed gaat komen, is ze een dag daarna toch weer van de zwempuppy. Uiteindelijk besloot ze dat ze één hele grote wens heeft. Eentje waar de planning en lijstjes van mama niet tegenop kunnen. Mevrouw wil maar één ding: dat iedereen komt. ‘Toe mama, maak eens een lijstje’, spoort ze me aan terwijl ik zuchtend mijn andere papierwerk opzij leg, ‘ik wil graag dat opa komt, oma en schrijf ook maar ouwe oma op. En dan ook …’