Maria’s Mooie Mensen 275
maria's mooie mensen
Wonderlijk te zien hoe kinderen zich ontwikkelen. Ze zijn snel, plooibaar – behalve dan wanneer je dat graag zou zien – en passen zich moeiteloos aan andere omstandigheden. En een mening die heb je om vol te houden tegenover je ouders tot ze er grijze haren van krijgen om vervolgens zomaar om te slaan naar compleet andere gedachten. Oudste dochterlief had haar eerste dag op de basisschool direct een klik met een ander meisje. Ging zij naar de poppenhoek dan deed Olivia dat ook, ze zaten naast elkaar, hadden allebei roze aan en zochten elkaar direct op als ze op school kwamen. Van ‘alles wat zij doet, doe ik ook’, maakte ze een wonderbaarlijke omslag naar ‘ik wil haar nooit meer zien’. Twee pittige dames naast elkaar is nou eenmaal een lastige combinatie. En nadat ze al niet uit de discussie kwamen of de sneeuw ging smelten – de ene zei van niet, de ander van wel – en de dame ook nog eens beweerde dat de zomer niet leuk was, was de liefde echt over. Al snel was het leed vergeten, want daar was een ander meisje die het opgevoerde sprookje wel erg eng vond en dus een dankbaar slachtoffer voor Olivia om zich over te ontfermen. Waar het arme schaap dikke tranen huilde was daar de redder in nood die verklapte dat het gewoon papa’s en mama’s waren die zich verkleed hadden. En nee, ik ben dus niet zo’n moeder die het plezier had vergald voor haar dochter door haar vooraf te vertellen dat het allemaal niet echt is zo’n sprookje, maar mevrouw had zelf deze conclusie getrokken toen de ouders die de kinderen met de auto weggebracht hadden opeens nergens meer te zien waren. ‘Die hadden zich natuurlijk verkleed om het sprookje op te voeren’ vertelde ze mij en haar verdrietige vriendinnetje trots. Die laatste droogde de tranen, was een dagje niet op school waarop Olivia concludeerde dat ze niet meer in haar klas zat en de wind waaide naar een nieuwe vriendin. Stapels tekeningen werden er hier gefabriceerd voor haar. De jongens op school werden onder het kleuren door flink afgekraakt. Té wild, té druk, té lawaaiig én ze hielden niet van roze. ‘Ik ga nooit met jongens spelen’ klonk het dagenlang, tótdat er toch een jongeheer in beeld kwam. Na een wonderbaarlijke klik op de duo-fiets – iets wat in de uitleg van Olivia mij nachtmerries bezorgd, maar ongetwijfeld toch heel verantwoord speelgoed zal zijn – lijkt er een match made in heaven te zijn ontstaan. Manlief verslikte zich prompt in de spinazie toen Olivia ernstig onder het eten vertelde dat de jongen had gezegd dat ze misschien maar moesten trouwen. Gelukkig konden wij haar afschrikken door haar te vertellen dat ze elkaar dan nog heel lang leuk moeten vinden, zeker totdat ze net zo oud zijn als oude oma. Ze concludeerde dat ze geen oma wilde worden en het huwelijk lijkt van de baan. ’s Avonds vertelde ik manlief voorzichtig over onze eerste ontmoeting met deze jongen, al ver voordat ze naar de basisschool ging. Ze speelden ooit al eens een hele poos met veel plezier samen bij de kinderboerderij. En nu pakken ze de draad weer op op school. Toeval zal het zijn – of bestaat dat dan toch niet?