Maria’s Mooie Mensen 328
maria's mooie mensen
Op het taalniveau van onze jongste meisjes zou best wat aangemerkt kunnen worden. Het weerhoudt ze er echter niet van om de woorden die ze kennen zeer vaardig in te zetten. Stil is het bij ons thuis nooit en meer nog dan ze tegen mij aan babbelen, praten ze elkaar de oren van de kop. Er wordt wat afgespeeld samen en dat gaat nooit zonder geluid. Maar ook in alle rust aan tafel kunnen ze het niet laten hun mondje te roeren. Ik zie een gouden toekomst weggelegd in de politiek, want bij ons aan tafel is al menig debat gevoerd. Of beter gezegd misschien discussie, want meestal moet debatteren toch wel lijken op een vruchtbaar gesprek met enige redelijkheid en een nuttig doel, maar het heen-en-weer-gehakketak in ons huishouden leidt vaak helemaal nergens toe, behalve dan tot twee nukkige meisjes. De discussies ontstaan vaak uit het niets en gaan ook over niets. Zo kan de één tevree melden dat ze haar oudste zus zo lief vindt, waarop de ander het compleet tegenovergestelde standpunt inneemt. Of ze haar oudste zus dan ook echt niet lief vindt, betwijfel ik, maar het is de sport van de discussie die alle middelen heiligt. En dus moet Olivia eraan geloven terwijl Rachel en Georgia een verhitte discussie starten. ‘Ikke Ovia niet lief’ stelt de één en daarna gaat het ‘welles’ tegen ‘nietes’ wat ze zomaar vijf minuten vol kunnen houden. De onderwerpen zijn meestal nietszeggend en variëren van de smaak van het eten tot aan de kledingkeuze van mij. Altijd is er één van beiden zeer content en de ander absoluut niet. Heel theatraal en met handgebaren worden de standpunten verdedigd. Wie qua woorden nog niet helemaal uit de voeten kan komen, komt non-verbaal ook een heel eind. Meestal is het Georgia die de discussie beëindigt, maar de manier waarop is vaak niet zo fraai. Aangezien de dames elkaar geen enkele handreiking doen, blijven ze minutenlang lijnrecht tegenover elkaar staan en loopt de frustratie op. Het kan maar zo zijn dat er volgens een sok – in het gunstigste geval - , stift of vork naar de overkant van de tafel vliegt, waarna het tijd wordt dit politieke spektakel in de hoek te overdenken. Niet alleen bij elkaar halen ze het bloed onder de nagels vandaan, ook oudste dochterlief laat zich regelmatig meeslepen in één van de discussies en ook met mij willen ze de strijd best aan. De gekste gesprekken komen dagelijks voorbij. Zo weten ze zeker dat ze geen baby zijn geweest, wordt Georgia volgens haar op haar volgende verjaardag écht vijf – ze is nu twee – en kan Rachel in alle overtuiging besluiten dat zij als enige niet naar de peuterspeelzaal gaat. Gelukkig staat niet alles ter discussie en is de strijd prima te beëindigen door van onderwerp te veranderen. Mokkende gezichtjes klaren op als ik vraag of ze mij nog wel lief vinden en of ze mijn vriendin nog wel zijn. En tuurlijk blijf ik immer en eeuwig de allerliefste en zijn ze trouw mijn vriendinnen. Helaas mondt ook dit weer uit in een discussie onderling, want: wie vindt mij dan het áller-, állerliefste en wie is mijn gróótste vriendin. En dan wordt het vaak tijd de kamer even te verlaten en ze in hun sop gaar te laten koken.